Onze man veroverde de tweede plaats op het kampioenschap frikandellen eten in Ooigem

Vol goede moed aan de start. © CL
Christophe Lefebvre
Christophe Lefebvre Medewerker KW

In Ooigem vond afgelopen weekend het eerste ‘frikandellen eetkampioenschap’ plaats. Zeven moedige en vooral hongerige mensen namen het tegen elkaar op met een enkel doel: zoveel mogelijk frikandellen verorberen. Onze man schreef zich in voor de competitie.

Elkaar bekampen in de vorm van eten, het is een soort van wedstrijd die over de landsgrenzen heen erg populair is. Net als bij voetbal of koers bestaan er kampioenschappen die keer op keer voedselatleten weten aan te trekken. Het zijn veelal ook mensen die de manier waarop ze kilo’s eten naar binnen schrokken, als een kunstvorm zien.

In België zijn er ook dergelijke wedstrijden, al blijven het uitzonderingen. “Dit kan, moet en zal beter worden”, dachten ze in Ooigem. Kevin Courtens (31), de uitbater van Bigi’s karaokebar, zelf een liefhebber van frikandellen, besloot een kampioenschap uit de grond te stampen.

Frank

“Het is leuk, het is een uitdaging en het is vooral iets wat ze hier nog niet echt kennen”, klinkt het als antwoord op de vraag ‘waarom?’. Samen met Dempsy Degrande (30) toverden ze het terras van de karaokebar tijdelijk om tot een arena voor eetgladiatoren.

“Op zich is het best een eenvoudige wedstrijd hoor: je krijgt 30 minuten tijd om zoveel mogelijk frikandellen te eten. Je mag enkel gebruik maken van wat op tafel staat en je mag niet braken. Ook tot 30 minuten na de wedstrijd mag je niet overgeven of anders lonkt de diskwalificatie. Om je een idee te geven: het Belgische record hiervoor staat op 24 stuks en het wereldrecord gaat zelfs naar 43 exemplaren. Toen hadden ze wel een uur tijd maar toch, het is bijna 2 kilo aan vlees dat je binnen moet krijgen.”

Met zeven zijn we, mensen die zo gek waren om hun handtekening op het deelnameformulier te zetten. Allemaal stevig uit de kluiten gewassen kerels die tegen een duwtje kunnen en dan is er Frank.

De fanclub van Frank.
De fanclub van Frank. © CL

Frank is een jonge rekel, ‘gespierd lik ne stylo’ zoals mijn grootvader zaliger zou zeggen en is er meteen aanwezig met zijn fanclub. Mocht er ooit een definitie zijn van hoe je moet deelnemen aan dergelijke wedstrijden, dan is Frank zonder enige twijfel de enige die hieraan voldoet.

Niet braken

Het startsignaal wordt gegeven en ik begin, op een rustig tempo natuurlijk, aan de berg frikandellen die voor mijn neus ligt. Als tip had ik gekregen dat ik de ketchup best links laat liggen maar best gebruik maak van appelmoes. Het zou het verteren van de frikandellen heel wat eenvoudiger maken want de appelmoes zou als een soort van afkoelende zalf voor de maag werken. De aanwezige supporters doen hun ding en juichen alle deelnemers toe, terwijl de berg ‘vlezekes’ stilaan slinkt.”

“Tot aan 10 stuks verloopt mijn wedstrijd best wel goed. Geen ongemakken, geen krampen en ik blijf plaats hebben in mijn maag. Rondom mij zie ik de deelnemers afhaken, wat meteen ook voor een mentale boost zorgt. Toch loert de man met de hamer vervaarlijk om de hoek en aan 15 frikandellen begint mijn lichaam te protesteren.

“Niet braken!” Het is het enige waarover ik me zorgen maak want wie naar de emmer grijpt, verliest. De ene opgave volgt de andere op maar ik blijf strijden, stukje per stukje. Ondertussen draait het in de laatste minuten enkel nog tussen Frank en ikzelf. Hoe kan zo een magere kerel zo een gigantische hoop vlees binnen draaien?

Zeventien

Zeventien, aan zeventien stuks geeft mijn maag me te kennen dat het afgelopen is. In mijn ooghoeken zie ik hoe Frank ook afremt. Zou het kunnen? Zou het zowaar mogelijk zijn dat ik als absolute nieuwkomer in deze wereld van competitief eten met de gouden medaille huiswaarts ga trekken?

In een ware coup de theatre, waardig aan de betere thrillers, vindt Frank in de laatste minuten nog enkele centimeters vrije ruimte in zijn maag. Een laatste frikandel baant zich nog een weg doorheen zijn spijsverteringsstelsel, waardoor hij af kan klokken op 18 stuks. Heel even zakt de grond weg van onder mijn voeten. Hoe is het mogelijk dat een jonge snaak, die amper meer weegt dan mijn linkerbeen, mij van de troon heeft weten te stoten?

Het podium.
Het podium. © CL

Dit gevoel is meteen ook de reden waarom men in het buitenland met eetwedstrijden op zoveel belangstelling kan rekenen. Voor de rijkdom moet je het alvast niet doen en voor de instagram-waardige foto’s nog minder. Het wedstrijdaspect werkt dan wel weer als een drugs op onze geesten. In geen tijd draait het niet meer om een leuke namiddag met wat gekke uitdagingen maar worden deelnemers volop meegezogen in een bloedstollende uitputtingsslag.

Vervolg

Voor Kevin en Dempsy staat het dan weer als een paal boven water: deze wedstrijd krijgt een vervolg. Aan mijn kant is het dan weer duidelijk dat ik absoluut niet van plan ben om Frank nogmaals te laten winnen. Samen met mijn lokale friturist hebben we reeds een intensief trainingsschema opgesteld want vanaf heden is frikandellen eten in West-Vlaanderen een topsport.

Wie op de hoogte wil blijven van nieuwe wedstrijden, kan hiervoor terecht op de facebookpagina van Bigi’s: https://www.facebook.com/bigiskaraoke/

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier