Onze man gaat kickboksen: Het is al lang geen men’s-only aangelegenheid meer

Vechtsporten, de kunst om je tegenstander in stukken vaneen te slaan met één enkel doel… winnen. Er bestaan ontelbare onderzoeken naar de voor- en nadelen van het deelnemen aan de meest stoere sportstiel ter wereld en ook de publieke opinie is verdeeld in twee kampen. Sport en discipline voor de ene, pure verheerlijking van geweld voor de andere. Meer dan voldoende materie dus om zelf op onderzoek te gaan. Zijn vechtsporten echte scholen voor moordmachines of is de realiteit toch iets genuanceerder? En vooral, wat is het aanbod in West-Vlaanderen? We trekken richting Zwevegem, om er te kickboksen.

Eenieder van mijn generatie zal het probleemloos met mij beamen, we groeiden op in een tijdperk waar de films van mannen zoals Jean-Claude Van Damme de norm waren. Verhaallijnen die helemaal nergens heen gingen, een script dat bestond uit een aaneenschakeling van oneliners en roundhouse kicks die het antwoord op alles waren. Kickboksen was in onze tijd gewoon stoer en als we nu de oude VHS cassettes er bij nemen, dan lijkt het ook relatief eenvoudig om er zelf aan te beginnen. Ik bedoel, meer dan alleen maar wat vuistslagen en stampen uitdelen is het ook niet echt. Het lijkt zelfs verdacht veel op een standaard avondje stappen in de betere uitgaansbuurten.

Het treft, in Zwevegem (of all places) ligt een van de meest vooraanstaande sportclubs waar kickboksen in de stamboom zit verweven. Siam Gym, al twintig jaar lang het geesteskind van Bruno Derycke, is het mekka van het klop- en stampwerk in West-Vlaanderen. Naast het trainen van vechtmachines, organiseert Bruno ook jaarlijks een van de meest prestigieuze kampioenschappen van de regio (Battle Arena) waar nationale en internationale toppers aan deelnemen. Geen betere plaats om te starten met de sport die de film “kickboxer” (what’s in a name) groot heeft gemaakt.

Meerderheid dames

Met een overdosis aan zelfvertrouwen stappen we de sportzaal binnen. Een mannenwereld, pure brokken testosteron die er los op elkaars gezicht timmeren, ik kijk er stiekem wel een beetje naar uit. De ontgoocheling is dan ook aanwezig wanneer de realiteit me rond de oren slaat: kickboksen is al lang geen men’s-only aangelegenheid meer. “Wat dacht je, dat hier enkel kerels van 100kg en meer op een biefstuk komen kloppen?” Het sarcasme in de stem van Bruno is nauwelijks te verbergen. “Die back alley-toestanden liggen ver achter ons. Moderne sportscholen zetten vooral in op het sportieve en zelfs het recreatieve. Natuurlijk trainen we hier ook competitievechters, maar iemand die hier gewoon de stress komt losgooien is hier evenzeer welkom.”

Het valt me meteen op dat, hoewel de mannelijke bevolking er aanwezig is, de meerderheid wel degelijk uit dames bestaat. “Klopt volledig”, vult Bruno nog aan. “Zeker de helft van onze leden zijn vrouwen, ik zou zelfs durven stellen dat ze met iets meer zijn dan de mannelijke deelnemers. Onze dames hebben pit en punch, het is een sport die hen op het lijf geschreven is. Trouwens, het zijn geen halve venten he, we hebben zelfs een miss België (Justine Dejonckheere) die hier met de regelmaat van de klok komt trainen. Brains, looks en meer ballen aan haar lijf dan de gemiddelde man. Zo zien we ze hier graag komen.”

Maar goed, uiteindelijk zijn we hier niet om te praten over de verdeling van geslachten in onze maatschappij, we willen kickboksen. Mijn conditie? Die is op dit ogenblik volledig conform mijn leeftijd, die flirt met een dubbel cijfer, startend met een vier. Ik noem het zelf graag de ‘Star Wars fase’, waar ik het geluid maken van Darth Vader wanneer ik lichamelijke inspanning moet leveren. “Geen paniek”, verzekert Bruno me. “Ik ga je bij een sparringpartner van je eigen leeftijd steken. Nieuwelingen hier laten we altijd op eigen tempo meetrainen. Het is ronduit nutteloos meteen full force erin te vliegen, je gaat jezelf opbranden nog voor de opwarming is afgelopen.” De woorden van Bruno zijn zowel geruststellend als beangstigend. Is kickboksen dan niet zo eenvoudig als ze laten blijken in de films?

Sport met wat ‘poerre’

Mijn sparringpartner, Alain, is een coole kerel. Een veertiger, gedreven amateur en twee koppen kleiner dan ikzelf. Om het gesprek wat op gang te brengen stel ik de meest standaard der vragen: doe je dit al lang? “Het moet negen jaar geleden zijn dat ik hier binnenkwam”, vertelt hij met een bewonderenswaardige zen-attitude. “Ik ben op late leeftijd beginnen beseffen dat ik best wat meer zou gaan bewegen. Ik wilde een sport met wat ‘poerre’ dus ik kwam hier terecht en ik was niet teleurgesteld. Na nog geen drie maanden was ik al bijna 10kg kwijt.” Een betoog met heel wat potentieel van een kerel die ouder is dan ikzelf, gaat het dan toch beter gaan dan verwacht?

Niet dus, hoewel de eerste bewegingen nog vlot verlopen slaag ik er al snel in om helemaal niet meer te kunnen volgen. De snelheid waarmee Alain beweegt en de lenigheid van de aanwezige dames maken het voor mij nog pijnlijker duidelijk: mijn fysieke conditie is helemaal onbestaande. Na goed een half uur lijkt het tempo te vertragen, een half uur op de klok maar een eeuwigheid voor mezelf. Enkele seconden flitst het idee van “oef, afgelopen” door mijn gedachten, een idee dat nagenoeg meteen onderuit gehaald wordt. “We zijn opgewarmd nu? Dan kunnen we eraan beginnen”, klinkt het bijna militaristisch uit de mond van Bruno (die ik voor de gelegenheid even omdoop tot Major Pain).

Direct, rechtse, uppercut, hoek en allerlei combinaties van voorgaande. De klappen volgen elkaar aan een rotvaart op en Alain, die toont even dat leeftijd enkel maar een cijfer is. Hij slaat aan een hels tempo en met een ongelofelijke precisie. “Lukt het nog”, hoor ik. Met de vanzelfsprekende stoerheid reageer ik bevestigend, de realiteit is van een totaal andere orde. Mijn armen trillen van vermoeidheid en de zweetdruppels op mijn voorhoofd nemen waterval-proporties aan. We zijn nog niet eens begonnen met het oefenen van traptechnieken.

Na 90 minuten intensief trainen, een sessie die flirtte met de grens van het martelen, komt een einde aan de calvarietocht. Het stopsignaal wordt gegeven en ik kan als een pudding ineen zakken. “Compleet normaal voor een eerste training”, sust Bruno meteen. “De trillende armen zijn niet alleen van continue je handen op te spannen, je draagt ook het gewicht van de handschoenen continue omhoog. Het is belangrijk om gestaag op te bouwen en hier niet meteen met volle geweld eraan te beginnen, anders hou je dat niet vol.”

Het valt vooral op dat, tijdens een kickboxtraining, het aspect ‘geweld’ maar bitter weinig naar voren komt. “Dat is zo een van die hardnekkige clichés die er nog steeds zijn”, sluit Bruno af. “Wie echt wil kampen, kan hier natuurlijk ook terecht maar onze focus ligt echt op bewegen, gezondheid en zelfvertrouwen. Los op elkaars gezicht kloppen hoort daar niet bij.”