Ongeval Bjarne (19) blijft spoken bij papa Gunter: “Fietser zonder licht spreek ik áltijd aan”

Bjarne Lippens in actie als trainer bij Jong Zulte. "Hij is ontzettend graag gezien. Vanuit alle hoeken kreeg en krijgt hij nog altijd enorm veel steun", zegt papa Gunter. © gf
Olaf Verhaeghe

Gunter Lippens verloor begin dit jaar bijna zijn 18-jarige zoon Bjarne bij een noodlottig ongeval in Waregem. Vorige week ging hij in de rechtbank op een serene, maar duidelijke manier de confrontatie aan met de aanrijder. “Ik wilde hem in de ogen kijken en hem laten zien wat zijn pinten achter het stuur veroorzaakt hebben.”

Een mistige zaterdagavond eind januari dit jaar. Zultenaar Bjarne Lippens, toen 18, is iets over 20 uur onderweg met zijn fiets naar een verjaardagsfeestje van een maat. Het licht op zijn fiets werkt niet, zijn jas is vrij donker, een fluohesje draagt hij niet. Op het kruispunt van de Vijfseweg met de Slekkeput, vlakbij het station van Waregem, loopt het mis. Fabrice G. komt met zijn bestelwagen aangereden en merkt de jonge fietser niet op. Bjarne wordt opgeschept, komt op de voorruit terecht en valt zwaar op zijn hoofd. Meteen is duidelijk dat de jongeman er erg aan toe is.

“Ik herinner me hoe Bjarnes mama, mijn ex-vrouw, plots belde. Er is iets gebeurd met Bjarne, ze brengen hem nu naar het AZ Groeninge in Kortrijk. Op dat moment stopt je wereld met draaien.” Gunter Lippens (47) is de papa van Bjarne. Hij woont met zijn nieuwe vriendin en pluszoontje van 10 in het Oost-Vlaamse Maldegem. “Mijn vriendin heeft gereden, ik was daar niet toe in staat. Die rit naar Kortrijk leek uren te duren. En dan sta je daar, en zie je zoon liggen, omringd door een handvol dokters en tal van machines. Geloof me, dat is een beeld dat je niet vergeet. Een beeld dat je ook niemand toewenst.”

Volop prikkelen

De impact van het ongeval op het lichaam van Bjarne is groot: verschillende hersenbloedingen en een beschadigde hersenstam. Twee maanden ligt hij in coma. “Wij zaten van ‘s morgens tot ‘s avonds bij hem”, zegt Gunter. “Ofwel zijn mama, ofwel ik. Voortdurend op hem inpraten, filmpjes laten horen, berichtjes voorlezen… Ook toen hij wakker werd, bleven we hem prikkelen. Prikkels, prikkels, prikkels. Constant, elke dag.”

Praten kan hij nog niet, maar ik heb vertrouwen in een goede afloop – papa Gunter Lippens

Sinds begin juni verblijft Bjarne in het revalidatiecentrum van het UZ Gent. En het moet gezegd: de evolutie die de jonge Zultenaar al doormaakte, is vrij indrukwekkend te noemen. “Praten kan hij nog niet, al beginnen er af en toe toch ‘ja’- en ‘neen’-klanken te komen. Zijn rechterkant is nog grotendeels verlamd, al begint het gevoel en ook de kracht beetje bij beetje terug te keren. Met zijn linkerhand kan hij aangeven wat hij wil, een duim omhoog of een vuistje. Of een aantal vingers opsteken. En hij gebruikt zijn linkerarm vooral ook graag om die rond ons te slaan. Hij knuffelt graag. Ontzettend graag.” (glimlacht)

Leeuw van Waterloo

“Weet je,” zegt Gunter plots, “ik vergelijk de revalidatie van onzen Bjarne met de trappen aan de Leeuw van Waterloo. Je kan die al spurtend aanvatten maar halverwege zonder adem vallen en moeten stoppen. Of je kan trede per trede naar boven gaan. Hij doet het trede per trede, stapje per stapje. Ik ben ervan overtuigd dat hij boven zal raken. Daar geloof ik absoluut in.”

Vorige week donderdag zat Gunter in de rechtszaal in Kortrijk. Daar moest Fabrice G. zich verantwoorden voor wat er die noodlottige 25ste januari gebeurde. Niet voor het ongeval, wel voor het feit dat hij onder invloed reed. “De aanrijding was niet te vermijden, dat blijkt ook uit het verslag van een topverkeersdeskundige”, zegt Gunter. “Bjarne reed zonder licht, hij verleende geen voorrang, die plek is gevaarlijk, het was al donker en er hing dichte mist. Een ongelooflijk ongelukkige samenloop van omstandigheden. Maar, en ik benadruk die maar, die man had wel 1,75 promille in zijn bloed. Elf pintjes, verklaarde hij te hebben gedronken. Dan kruip je niet meer achter het stuur, hé. Mocht hij niet hebben gedronken, was hij misschien alerter geweest, kon hij misschien wel hebben geremd en was de klap misschien een pak minder zwaar. Het zijn veel misschiens, dat besef ik, maar hoewel hij niet terechtstaat voor het ongeval, draagt hij wel een grote verantwoordelijkheid. Bovendien was hij niet aan zijn proefstuk toe, hij werd al eerder veroordeeld voor dronken rijden.”

Hoofd gebogen

Gunter mocht van de voorzitter van de rechtbank tijdens de zitting heel kort het woord nemen en richtte zich tot Fabrice G. Ik hoop dat je nu wel je lesje hebt geleerd. Ons leven is voorgoed en compleet veranderd. Zonder de alcohol was het toch anders afgelopen. Stop met autorijden en pinten drinken. Dat gaat niet samen, zei hij. “Ik wilde hem in de ogen kijken en op een of andere manier laten zien of voelen wat zijn pinten achter het stuur hebben veroorzaakt”, zegt Bjarnes vader. “Hij boog stil het hoofd. Of ik graag in gesprek zou gaan met hem? Ik weet het niet. Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen.”

Stoppen met foto

We zijn intussen dik acht maanden na het ongeval van zijn zoon. “Ik moet toegeven: het blijft spoken. Ik heb het gevoel dat ons leven al acht maanden stilstaat. Ik heb diep gezeten. Ik niet alleen trouwens, de hele familie en de vele vrienden van Bjarne. Hij is ontzettend graag gezien, als trainer bij de U8 van Jong Zulte, als leider bij de KSA, op Club Brugge waar we werkten voor Verkindere. Vanuit alle hoeken kreeg en krijgt hij nog altijd enorm veel steun”, aldus Gunter nog. “Ik heb vertrouwen in een goede afloop, zeker als je kijkt naar waar hij op vandaag al staat. Maar zoals ik zei: het blijft knagen. Mijn pluszoontje van tien jaar vertrekt nooit zonder fietslichten, fluohesje en helm. Nooit, jamais. Ik mag er niet aan denken. Als ik een kind of jonge gast zie fietsen zonder fietslicht, stop ik met mijn auto en spreek ik hen aan. Zeker nu het ‘s avonds al vroeg donker is en het weer minder wordt, zijn sommigen zo goed als onzichtbaar. Ik heb ook een foto van Bjarne bij, van kort na het ongeval. Niet om te shockeren, maar om hen te wijzen op wat er kan gebeuren.”