Vaak hebben onderwijsmensen een bepalende rol gespeeld in een mensenleven. In deze eerste schoolmaand vragen we vier Roeselarenaars wie een blijvende indruk heeft nagelaten op hen en hun levensloop. Veroniek Boddin van de Mokkabar moest geen minuut nadenken over onze vraag wie een grote rol heeft gespeeld in haar schoolloopbaan: zuster Rosa van de Grauwe Zusters.
Wij dus op een mooie dinsdagavond naar het klooster van de Grauwe Zusters in de Nonnenstraat. Zuster Rosa Pyfferoen opent de deur en leidt ons in een spreekkamer. Veroniek komt enkele minuten later aan. De begroeting is hartelijk en wat onmiddellijk opvalt: de 81-jarige zuster Rosa kent nog de hele familiegeschiedenis van Veroniek én van haar vriendinnen. Zo kwiek en alert maken ze de zusters vandaag niet meer! Uiteraard neemt zuster Rosa ons letterlijk mee langs Memory Lane door de prachtige kloostergangen. Veroniek herkent onmiddellijk de mooie tegels van de vroegere eetzaal van de internen, ze ziet het afgesloten plekje op de speelplaats aan de kloostermuur waar ze graag met haar vriendinnen stond én het Rode Kruis-lokaaltje waar ze veel tijd met haar vriendinnen en zuster Rosa heeft doorgebracht.
Je moest geen ogenblik nadenken toen we je vroegen wie een blijvende indruk heeft nagelaten op jou. Zuster Rosa kwam er onmiddellijk uit?
Veroniek: “Ja, niettegenstaande zuster Rosa geen leerkracht is geweest, heeft ze meest indruk nagelaten op mij tijdens mijn schoolperiode. Ik kon geen leraars nomineren maar zuster Rosa wel. Zuster Rosa was op het internaat van de Grauwe Zusters verantwoordelijk voor de internen van de lagere school. Ik ben ooit eens twee weken intern geweest toen mijn ouders op reis gingen, maar ik kende zuster Rosa al veel langer.”
Zuster Rosa: “Ik ben afkomstig uit Wingene en heb van 1960 tot 1962 als zuster in een kindercrèche geholpen in Wervik. In 1962 kwam ik naar de Grauwe Zusters in Roeselare om te helpen op het internaat dat uit zijn voegen dreigde te barsten. Zuster Christine was toen de algemeen verantwoordelijke van het internaat en bekommerde zich meest om de meisjes van het middelbaar. Op een bepaald ogenblik hadden we daar 172 internen. Ik droeg zorg voor de internen van de lagere school en op zeker moment telde deze groep ook meer dan 30 meisjes.”
Maar je was misschien meest bekend als ‘de zuster van het Rode Kruis’?
Zuster Rosa: “Wellicht wel. Ik had een cursus Rode Kruis-helper gevolgd in 1967 en had op een bepaald ogenblik de idee om onze meisjes ook warm te maken voor het Rode Kruis. We zetten een jeugdafdeling op poten en wie dat wilde, mocht zich aansluiten.”
Veroniek: “Daar leerde ik zuster Rosa echt goed kennen want ik heb hier op school gezeten van de kleuterklas tot na het lager. Ze was zeer enthousiast en kon ons motiveren om mee de handen uit de mouwen te steken. We verkochten stickers voor het Rode Kruis, we sorteerden kledij en schoenen die later naar Polen en Hongarije werden gebracht en we gingen vijf dagen mee op kamp naar Izegem.”
Zuster Rosa: “Dat was naar de paters Capucijnen. Er was daar een speelplein waar de meisjes konden ravotten maar we hielpen daar ook maaltijden uitdelen aan oudere mensen en staken een handje toe waar dat nodig was.”
Het sociale aspect kwam overal terug?
Zuster Rosa: “Al van toen ik kind was. Ik had een tante die in het klooster van Yvoir in de Ardennen woonde en in de grote vakantie ging ik naar daar om mee te helpen zorgen voor de opvang van verlaten kinderen. En die zorg voor anderen en dan vooral voor jonge mensen, loopt als een rode draad door mijn leven.”
Veroniek: “Zuster Rosa was inderdaad heel zorgzaam en lief. Ik haalde geen of zeer weinig kattenkwaad uit gedurende de negen jaar dat ik hier op school heb gezeten uit respect voor zuster Rosa. Echt waar! Maar in het middelbaar in Eeklo heb ik dat wel ingehaald (lacht).”
Je wist onmiddellijk over wie het ging toen we je verleden week contacteerden?
Zuster Rosa: “Oh zeker. Ik ken de hele familie van Veroniek: ik heb haar grootouders Vanhuyse van de Fruithal zeer goed gekend. Veroniek heeft ook eens twee weken op het internaat verbleven. Veroniek was zowel op het internaat als in het Rode Kruis een braaf en behulpzaam meisje.”
Veroniek: “Zuster Rosa heeft een zeer grote rol gespeeld in mijn sociale ontplooiing. Ze leerde mij in het Rode Kruis iets doen voor andere mensen zonder dat daar iets moest tegenover staan. We leerden hard werken en zuster Rosa gaf ons mee dat dit ook onbezoldigd kon. Ze leerde ons spelenderwijs een goede medemens te zijn en dat probeer ik ook vandaag te zijn voor anderen. En ik denk dat ik dit onbewust of misschien zelfs bewust meegeef aan de kinderen ook. Dit komt allemaal door zuster Rosa.”
Hebben jullie nog een laatste tip voor elkaar?
Zuster Rosa: “Je moet niet meer zo lang wachten om eens langs te komen (lacht).”
Veroniek: “Wel, ik nodig je meteen uit in de Mokkabar voor een koffie met een stukje taart.” Waarop een hartelijke knuffel volgt als afscheid.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier