VBS Lyceum-H. Familie in Ieper neemt afscheid van godsdienstleerkracht Luc Vandevyver

Centraal Luc Vandevyver met links de directrice en rechts zijn vrouw tussen de dansende kinderen. © EF
Stefaan Dehaerne
Stefaan Dehaerne Medewerker KW Westhoek

Je hemel verdienen tijdens je actieve loopbaan: dat is wat Luc Vandevyver de afgelopen 40 jaar gedaan heeft als godsdienstleerkracht. Daarnaast is hij ook al 25 jaar diaken en in alle stilte is hij 47 jaar sociaal actief als vrijwilliger. Een bezige bij die altijd de kalmte bewaart!

Luc begint zijn levensverhaal op een originele manier. “Biologisch ben ik geboren op 4 april 1959, maar administratief staat er 5 april op mijn identiteitskaart. Dat komt doordat tante-zuster Bernadette (Agnes Verhaeghe) op de materniteit in Poperinge werkte. Ik ben geboren op zaterdagavond maar zij zette mij op zondag, want elke zondag is een verwijzing naar Pasen. Ik heb een mooie kindertijd en jeugd gekend in Watou, waar ik nadien onder meer mee de speelpleinwerking De Bollaert met Lena Leurs, het eerste Bollaertkamp met medestudenten Lena Leurs, Martine Demol en Rita Ghyselen en nadien als stichter en eerste bondsleider de jeugdbeweging KSA de Bollaert uit de grond gestampt heb. Met mijn echtgenote Mireille (Dekervel, red.) heb ik 36 jaar in Wijtschate gewoond, maar sinds 2021 zijn we terug naar Poperinge verhuisd, waar we als het ware als God naast Frankrijk leven. We zien de hoppestad dan ook als de stad van het goede leven.”

Vertellingen

Op 1 september 2022 verlaat Luc officieel het onderwijs omdat hij de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt. Als hij die 40 jaar moet samenvatten, dan doet hij dat graag met een citaat van Kofi Annan. “Onderwijs is het uitgangspunt van vooruitgang, in elke samenleving, in elk gezin. Ik heb dan ook heel graag meegewerkt aan de katholieke dialoogschool, waar iedereen welkom was. Ik ben blij dat ik vier decennia lang in het onderwijs ‘het wonder wijzen’ kon. Ik vertaalde de blijde boodschap van Christus , niet in zeemzoete verhalen maar in geactualiseerde vertellingen met een open blik op de wereld en de schepping. Dit deed ik telkens met respect voor elke mens en overtuiging. Ook de aangepaste liturgische vieringen, die we met onze actieve pastorale raad op school voorbereidden, ademden deze filosofie uit. De interlevensbeschouwelijke competenties waren bij ons geen holle woorden. Ik zal het sterke en toffe schoolteam van VBS Lyceum-H. Familie onder leiding van directeur Mia Ingelaere – afkomstig uit Poperinge en familiewortels in Watou – dan ook missen. Veel collega’s en ouders zijn trouwens oud-leerlingen, die ik nog vaak onderweg tegenkom en dat zal met mijn pensionering niet anders zijn. Alleen komen er geen oud-leerlingen meer bij, hier stopt het!”

Tussen wieg en graf

Gewezen bisschop Vangheluwe heeft Luc tot diaken gewijd en hem ook benoemd in het godsdienstonderwijs Lyceum-Heilige Familie Ieper . “Dat die bisschop veroordeeld is voor kindermisbruik is gerechtigheid die geschied is. Als kerkgemeenschap én Kerk met velen willen we terug naar onze wortels van 2.000 jaar geleden en dit is géén hebzucht, géén machtzucht, géén eerzucht maar dienstbaarheid, nederigheid, soberheid of met andere woorden de pure evangelisatie waarin gewijden én toegewijden God én de mensen graag zien. Ik ben er van overtuigd dat nederigheid én dienstbaarheid de Kerk zullen omvormen. Onze paus Franciscus, onze kardinaal Jozef De Kesel en onze bisschop Lode Aerts gaan ons daarin voor.”

Geen zwart gat

Luc zal absoluut niet in een zwart gat vallen wanneer zijn pensioen start. Ik zal me blijven inzetten voor de Kerk. Een bedienaar van de eredienst mag als bisschop, priester of diaken volgens het kerkelijk recht tot de maximumleeftijd van 75 jaar de functie uitoefenen. Dat zal in het decanaat Poperinge zijn dat Poperinge, Heuvelland, Vleteren en Mesen omvat, maar ook als aalmoezenier in het wzc in Wijtschate. De seniorenpastoraal vind ik heel belangrijk. De rimpels van de senioren zijn symbool van ervaring, wijsheid, levenskracht en volwassenheid.”

“De organisaties waarvan ik proost ben, de kerkfabrieken waarin ik zetel en de Mariale werking waar ik deel van uitmaak, mogen blijven rekenen op mijn inzet. Ik ben graag tussen de mensen en zo weet ik wat er leeft en hen bezighoudt tussen de wieg en het graf. Ik hoop alleen dat mijn ogen nu stabiel blijven, want af en toe heb ik last van mijn zicht. Kunnen blijven lezen en zien is mijn grootste wens.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier