Stefaan Van Bockstael neemt na 36 jaar afscheid van ’t Saam campus Cardijn in Diksmuide

Omringd door directie, collega's en leerlingen zien we op de eerste rij staand derde van links (met armen gekruist) Stefaan. © ACK
Annie Callewaert
Annie Callewaert Medewerker KW

Na 36 jaar in het onderwijs is het voor Stefaan Van Bockstael (61) tijd om met pensioen te gaan. Stefaan woont in Sint Juliaan Langemark en is gehuwd met Rosita Deleye en vader van Karen en Pieter, zijn kleinkind Georges is zijn hartendief.

“Nadat ik 5 jaar in de privésector werkte, startte ik in november 1985 in het VTI in Diksmuide, het huidige ’t Saam campus Cardijn. Het was een nadeel om in november te starten, de leerlingen waren er al een maand en zeiden me: “Jij bent al de derde leerkracht we zijn benieuwd hoelang jij het zal volhouden. Toen was er nog maar een 3de en 4de jaar TSO en het was de bedoeling dat ik de richting BSO zou opstarten. Zo ben ik dus begonnen met klas 3A en ieder jaar verder doorgeschoven tot het 7de jaar Houtbewerking. Het volgende jaar ben ik dan gestart met de uitbouw van het 5de jaar TSO. Daarna gaf ik labo houttechnieken aan het 5de. We hadden toen niet veel, er was zelfs geen lokaal. Een jaar later mochten we een lokaal maken in de gang, het werd het mooiste lokaal van de school maar als de bel ging, stormden leerlingen er van alle kanten door’” vertelt Stefaan.

“Geleidelijk aan konden we de afdeling uitbouwen, we kregen nieuwe lokalen, meer materiaal en 10 jaar geleden ben ik dan technische coördinator van de Houtafdeling geworden, wat een hele verbetering was. We kregen meer zelfstandigheid ook naar de aankoop van materialen en machines toe, meer vrijheid en autonomie voor de afdeling. We hebben op de afdeling Hout een heel goede ploeg die goed aan elkaar hangt. Dankzij de collegialiteit kon de afdeling verder worden uitgebouwd.”

Geen fabriek

Stefaan heeft met de directie en collega’s een heel goede band maar ook met de leerlingen. “Deze school voelt aan als mijn school en de leerlingen draag ik in mijn hart. Mijn jonge collega’s mogen nooit vergeten dat dit geen fabriek is maar dat ze werken met leerlingen die mogen begeleiden. Jammer dat er zoveel regels en wetten het onderwijs beperken, als dit niet zo was zou ik zeker nog verder les hebben gegeven”, aldus Stefaan. “Ik zal me zeker niet vervelen. Mijn echtgenote werkt nog en dus zal ik een aantal taken in het huishouden overnemen maar mijn grote hobby is fotografie. Vanaf september word ik voorzitter van de fotoclub So-ISO en verder zie ik wel, pluk de dag wordt mijn motto.” Onder een daverend applaus van leerlingen en leerkrachten verliet Stefaan beladen met geschenken voor de laatste keer zijn lokaal.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier