Spes Nostra neemt na 40 jaar afscheid van Christine en Marian

Marian Adam (links) en Christine Verbeke. © KD
Redactie KW

Na 40 jaar trouwe dienst gaan Christine Verbeke en Marian Adam op pensioen. Ze hebben beide hun middelbare studies gedaan in Spes Nostra. Drie jaar later waren ze er terug als werknemer in hun geliefde school. Een volledige loopbaan in eenzelfde school is niet voor iedereen weggelegd. Integendeel, het is zeldzaam. Nu eindigt hun Spes Nostra Heule verhaal.

Christine Verbeke (61) is gehuwd met Yvan Catteeuw (64). Ze hebben twee dochters Jani (38) en Emi (34). Haar hobby’s zijn wandelen, fietsen en breien. Ook verdiept ze zich graag in haar kookkunsten. Christine studeerde regentaat huishoudkunde aan het Sint-Vincentius in Anzegem. Christine startte in 1982 parttime als studiemeester en gaf ook les huishoudkunde. Tijdens de onderwijscrisis combineerde ze deze parttime met het geven van avondschool kooklessen voor de KAV om uiteindelijk een fulltime carrière studiemeester/secretaresse te starten. Door haar fulltime job stopte ze het avondonderwijs.

CLIL

Marian Adam (62) is gehuwd met Frederik Tack (62). Ze hebben samen twee dochters Laura (35) en Anaïs (32). Marian studeerde regentaat Frans, geschiedenis en godsdienst in Tielt. Marian startte haar loopbaan als leraar godsdienst, Frans en later geschiedenis. Naast haar drie vakken kwam er in 2016 het vak CLIL. “CLIL staat voor Content and Language Integrated Learning en is een methodiek waarbij een zaakvak gegeven wordt in het Frans of Engels met als doel leerlingen, naast de vakinhoud aan te leren, ook hun taalvaardigheid te verrijken. Dit is een interessante mix”, zegt Marian.

Christine moest in het secretariaat met de tijd mee. “Toen ik in het secretariaat startte was er nog geen sprake van een computer. Met de intrede ervan was het voor ons niet zo eenvoudig. In het begin waren we allemaal nerveus tot en met”, vertelt Christine. “De laatste tien jaar is het allemaal met programma’s online. We waren genoodzaakt van bij te scholen in Word en Excel, die ondertussen niet meer weg te denken zijn. Daarnaast stond ik als studiemeester altijd nauw bij de leerlingen, 40 jaar met jongeren werken houdt me jong”, zegt Christine. “Ik vond het ieder jaar opnieuw leuk. Op het einde van het jaar afscheid nemen van leerlingen en het, na de vakantie, blij weerzien van de leerlingen en het verwelkomen van de nieuwe leerlingen. September was voor mij elk jaar een nieuw begin.”

Crisisperiode

Marian, leerlingbegeleider met een groot hart voor de leerlingen, maakt zich zorgen over het onderwijs. “Het onderwijs zit in een crisisperiode. Ik zag het met pijn in het hart aankomen. Het probleem is een drieluik. Zo is de maatschappelijke context erg veranderd. Ook de digitalisering, de sociale media en de nevenactiviteiten nemen veel tijd van de kinderen in beslag. De ping van de gsm heeft voorrang op alles. Daartussen moet er nog voor school gewerkt worden. Door de verwachtingen van bepaalde ouders zitten sommige kinderen in een richting die hen minder ligt. Tot slot loopt ook het onderwijsbeleid mank. De huidige onderwijscrisis is het resultaat van 20 jaar experimenteren met mooie theorieën en vernieuwingen die moeilijk realiseerbaar zijn en niet echt verbetering brachten. Er werd te weinig naar het werkveld geluisterd. Eén minister kan het tij niet in 1, 2, 3 keren. Zowel de leerlingen die ondersteuning nodig hebben als zij die uitgedaagd moeten worden, zijn hiervan de dupe”, zegt Marian.

Marian en Christine investeerden veel in het belang en welzijn van de leerlingen. “Daarvan hebben we onder andere veel respect van de oud-leerlingen. Dat doet echt deugd.” De Strafste School was voor Christine en Marian bijzonder. “Hoe de school samenwerkte om er zoiets moois van te maken. Die samenhorigheid en verbondenheid. Het was een mooi project. Dit is het bewijs van het familiaal karakter dat de school uitstraalt en een extra impuls om dit in stand te houden. Voor de leraars, leidinggevenden en iedereen die erbij betrokken was, was de strafste school één grote teambuilding .“

Toekomst

Wat de toekomst brengt is voor Christine nog niet duidelijk. “Het is mooi om te stoppen in de lente. Ik heb nog geen uitgesproken plannen. Ik moet nog even nadenken wat ik nog ga doen. Misschien wordt het iets in de creatieve richting. Ik ga eerst even genieten van de gewonnen vrijheid. Nu is dat even onwennig. Ik heb me een elektrische fiets aangeschaft voor grotere fietstochten.” Marian daarentegen heeft al grootse plannen. “Mijn man en ik reizen graag. Straks maken we een grote reis naar Zuid-Afrika. Ik heb een nieuw fototoestel gekocht om me te verdiepen in de digitale fotografie.” Door haar geschiedenismicrobe wil Marian hier en daar nog historische musea bezoeken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier