Patrick De Groote (61) gaat op vrijdag 1 november met pensioen. Zijn hele onderwijsloopbaan werkte hij in Oostkamp, eerst in het Sint-Leocollege dat na de fusie met de meisjesschool uit de Kortrijksestraat als Basisschool Sint-Pieter door het leven ging. Van 2003 tot 2010 nam hij verlof om als volksvertegenwoordiger voor N-VA in de Wetstraat te zetelen, nadien was hij van 2010 tot 2014 nog senator.
De inktpot in de bank, de klompen of griffel en lei heeft hij net niet meer meegemaakt, maar de stencilmachine, het venndiagram, de schoolbel en het fluitsignaal waren er wel nog tijdens Patricks eerste jaren in het onderwijs. Het lijkt een eeuwigheid geleden.
Je was onderwijzer en politicus. Was dat makkelijk te combineren?
“Daar heb ik nooit problemen mee gehad. Ik heb van meet af aan een duidelijk onderscheid gemaakt. In de klas heb ik nooit aan politiek gedaan. En ik ben daar fier op. Kinderen manipuleer je niet. Trouwens politiek hoort niet thuis op school. Ik walg van leerkrachten die hun visie proberen op te dringen. Of denken ze dat zij alleen de waarheid in pacht hebben? Aan zo’n spelletjes deed ik nooit mee.”
En dan nog bij N-VA, een partij die nog vanop de kansel werd verketterd.
“Bij mijn eerste stappen in de politiek heeft men geprobeerd wat druk te zetten, maar ik was bij mijn eerste kandidaatstelling onmiddellijk verkozen en ik heb daar verder nooit problemen mee gehad. We zijn volwassen mensen, toch? Ik luisterde naar de verzuchtingen van de mensen en probeerde daar oplossingen voor te vinden.”
Ik stond altijd klaar om een grap uit te halen
“In 2003 had ik het geluk om Geert Bourgeois op te volgen in het federaal parlement. Ik heb tien onvergetelijke jaren meegemaakt in de Kamer en Senaat. Toen was ik echt beroepspoliticus. Ik heb veel uurtjes geklopt, maar ben zo dankbaar dat ik van de partij die kans heb gekregen.”
Waarom heb je ooit voor het onderwijs gekozen?
“Ik volgde al van mijn 2,5 jaar les in de school waar ik uiteindelijk als lesgever aan de slag kon. Na mijn lager middelbaar wou ik op internaat in Torhout en toen zei ik al dat ik onderwijzer wou worden. Ik vond van mezelf dat ik vlot kon omgaan met kinderen. Onderwijs is een niet te onderschatten job en als je het niet graag doet, ga je zeker onderuit.”
Klopt het dat je ietsje ‘losser’ voor de klas stond?
“Ja. Ik stond altijd klaar om een grap uit te halen. Kinderen weten als geen ander als het om te gekken is of als het serieus is. Ik hield ervan om ouders te laten meehelpen bij klasactiviteiten. Ouders zijn geen pottenkijkers, maar krijgen bewondering voor de job als ze het zelf mogen meebeleven. Ik heb mij altijd gejeund op school. Als het te warm was, bracht ik de hogedrukreiniger mee en liet de nevel neerkomen op de speelplaats. Ik ben zeer dankbaar dat ik de kans kreeg dit alles te mogen meemaken. Ja, als ik mijn leven tot nu bekijk, ben ik zeer tevreden. Maar het is zoals ‘oom Boudewijn’ (lacht) zingt: Wat geweest is, is geweest. Op naar iets nieuws.“
Wat is het triestigste moment uit je loopbaan?
“Ik herinner we meester Antoon Dhondt van de zesde klas die op school stierf. Tien minuten ervoor zat ik nog met hem te praten. De les begon en plots zag ik hem op een draagberrie naar buiten gebracht worden. Zijn hart had het begeven…”
Zijn er basisprincipes in het lesgeven die je aan je opvolgers wilt meegeven?
“Het vertalen van de leerstof naar de leefwereld van de kinderen en dit kruiden met eigen ervaringen. Ik probeerde ook altijd te stellen dat ze niet moesten leren voor mij, maar wel voor zichzelf. Lesgeven is een beetje als politiek: je speelt je rol en die rol bepaal je zelf.” (Piet Himpens)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier