Miet Dumoulin, directeur Het Vlot: “Ik denk altijd dat ik de wereld kan verbeteren”

Dertig jaar geleden startte Miet Dumoulin vol idealisme als leerkracht in Het Vlot, de school voor buitengewoon onderwijs in Ieper. Datzelfde idealisme spoorde haar vorig jaar aan de vacature van directeur te vullen, met als ultieme droom een hereniging van alle drie de vestigingen in één schoolgebouw.

Het Vlot is de school voor buitengewoon onderwijs voor leerlingen type 9 (autisme), type 2 (matig tot ernstige verstandelijke beperking) en type basisaanbod (licht verstandelijke beperking of ernstige leerstoornis). Als directeur heeft Miet Dumoulin (50) er 235 leerlingen en 87 personeelsleden onder haar hoede. “Op mijn vijftigste verjaardag werd ik aangesteld als directeur”, vertelt Miet op het einde van de beschrijving van haar loopbaan. Die begon dertig jaar geleden, vlak nadat ze afstudeerde.

Was het buitengewoon onderwijs een bewuste keuze?

“Ik deed mijn stage in het buitengewoon onderwijs en mijn pedagoog van toen, naar wie ik enorm opkeek, zei: ‘amai, ik zie dat je daar jezelf bent’. Toen ik afstudeerde was er nauwelijks werk en ik kreeg hier een aanbod. Is dat een keuze? Ik was vooral blij dat ik werk had, maar gaandeweg heb ik hier echt mijn hart verloren. Ik ben een idealist en denk altijd dat ik de wereld kan verbeteren. Hier kan ik de kinderen meer kansen geven, hen doen geloven in zichzelf. Ook de ouders moed geven.”

Zijn er ook moeilijke kanten?

“Zeker bij hele zwakke kinderen – die aan twaalf jaar nog niet kunnen lezen bijvoorbeeld – dan zit je heel ver verwijderd van je opleiding lager onderwijs. Dat is een hele uitdaging voor die leerkrachten. Die kinderen gaan ook bijzonder traag vooruit. Het is ook een uitdaging om al die moeilijke verhalen van kinderen met een rugzak niet mee te nemen naar huis.”

In hoeverre is de school veranderd in dertig jaar?

“De school is veel gegroeid. Toen ik begon was er maar één vestiging, maar onze school in de Sint-Elisabethstraat is veel te klein geworden. Nu zitten we op drie locaties. De kleuters zitten allemaal in Brielen (in de lagere school die in 2021 de deuren sloot, red.). De leerbare groepen – we noemen dat de groene stroom – zitten hier 500 meter verder in de Sint-Catharinastraat en al de rest zit hier. Voor een school voor buitengewoon onderwijs is 235 leerlingen redelijk veel.”

Wat zijn de nadelen van zo verspreid te zitten?

“De kleuters moeten een hele reis afleggen. Wel positief is dat de kleuters daar samenzitten in een veilig nest. Ook leerkrachten die 25 jaar gewend waren om hier te werken, moesten plots naar Brielen. Dat was ook wel een mentale drempel. Maar we zijn hoopvol. Het schoolbestuur is heel dicht bij een mogelijke oplossing om weer tot één vestiging te komen.”

Zit de school vol? Zijn er wachtlijsten?

“Neen, maar als we weer zo’n grote aangroei hebben als vorig jaar weet ik niet of dat nog lang zal duren. In Brielen hebben we ook al een containerklas moeten bijplaatsen. We gaan nooit meteen zeggen: er is hier geen plaats meer. We moeten het wel eerst bekijken. Iedere maand is er één moment dat leerlingen kunnen instappen. De andere kinderen hebben nood aan rust en structuur. Als er constant nieuwe leerlingen toekomen, dan is dat ook stressvol voor hen.”

Waarom zette je de stap om directeur te worden?

“Idealisme! Toen ik zeven jaar was had ik de grote droom om naar Afrika te gaan en daar te helpen. Er zat altijd iets in me dat zegt: ik wil een steen verleggen. Maar dan krijg je kinderen, heb je een job die stabiel is en dan heb ik niet meer zo verlangd naar het avontuur. De klas was mijn avontuur en ik geef heel graag les. Vorige zomervakantie hadden we plots geen directeur meer, en als je school in crisis verkeert, dan zeg ik: waarom niet? Ik doe het zeer graag, maar het is soms heel veel. Bij het begin van de dag weet je echt niet wat er allemaal op je pad zal komen. Het vraagt wel een zekere flexibiliteit en soms kan je maar aan je echte werk beginnen na 16 uur.”

Mis je het lesgeven niet?

“Eigenlijk niet. Ik moet zeggen: dertig jaar lang elke dag als de bel gaat aan je rij staan… Dertig jaar lang ben ik naar het toilet geweest tijdens de speeltijd. Mijn darmen lagen overhoop in de grote vakantie. Je zit in een vast stramien. Nu heb ik een vrijheid gekregen die ik dertig jaar niet had, maar je beseft dat maar achteraf. Ook het omgaan met volwassenen ligt me nu misschien iets meer dan vroeger.”

Je groeide op en woont in Staden, maar in hoeverre ben je een Ypersche Katte geworden na dertig jaar hier te werken?

“Er is wel een grote verbinding met Ieper. Als je een koffie gaat drinken, of loopt over de Grote Markt… Ondertussen ken ik ook veel Ieperlingen: oud-leerlingen die hun hand opsteken, ouders die een praatje slaan… Ik ben wel blij dat ik niet woon waar ik werk. Tijdens de rit naar huis kan ik het werk achter me laten. Mocht het op honderd meter zijn, dan vrees ik dat ik bijna in de school zou wonen. Maar Ieper is wel een geweldige stad. Het is jammer dat de vestiging te klein is, want de ligging is schitterend. Fietsen, wandelen, vestingen, historisch erfgoed… Voor uitstappen hebben we zelden bussen nodig.”