Martine viert voor de klas haar 70ste (!) verjaardag

Martine Peccue tussen de leerlingen: “Leuk om weer tussen de kinderen te staan.” (foto WK) © WK
Wim Kerkhof
Wim Kerkhof Medewerker KW

Op je zeventigste plots terug opgeroepen worden om bij te springen in de klas: Martine Peccue is het levende bewijs dat er een nijpend personeelsprobleem is in onderwijsland. Haar nieuwe voordeur werd door de collega’s van Het Noordveld dan ook dankbaar gedecoreerd. “Op Martine kunnen we altijd rekenen.”

In Het Noordveld, een kleine school voor buitengewoon basisonderwijs in de Brugse rand, weten ze wat het is om met een lerarentekort opgescheept te zitten: toen ze er onlangs geen vervanging vonden voor iemand met langdurig ziekteverlof, werd een oud-collega opgetrommeld die ondertussen al bijna tien jaar met pensioen was.

“Ik zie Martine hier 25 jaar geleden nog vol enthousiasme toekomen op haar eerste schooldag”, zegt directeur Marleen Baes. “Maar eigenlijk is ze ook nooit echt helemaal weggeweest. Martine is hier namelijk al sinds haar pensionering in 2012 één keer in de week vrijwilligster.”

Trouw op post

Elke woensdagochtend is Martine in Het Noordveld trouw op post om, samen met juf Maaike en een aantal kinderen uit de ‘ervaarklassen’ mee te stappen naar de woensdagmarkt. En Martine is ook buiten het onderwijs een actieve vrijwilligster: elke avond gaat ze helpen in het woonzorgcentrum Regina Coeli. “Onze Martine is iemand op wie je kan rekenen”, aldus Marleen.

De verhalen over het lerarentekort zijn echt niet uit de lucht gegrepen

Toch was het even wennen voor haar. “Vijf keer per week voor een klas staan, dat is toch best wel vermoeiend op je zeventigste hoor”, glimlacht ze. “Gelukkig zijn het vooral halve dagen. En pas op, ik krijg er anderzijds ook wel veel voldoening van. Ik vind het ontzettend leuk om weer met de kinderen om te gaan, en het deed ook deugd om mijn vroegere collega’s allemaal nog eens terug te zien. Het voelde een beetje zoals thuiskomen.”

Alleen is de werkdruk er sindsdien dus niet op verminderd, zegt ze. “Hoedje af voor de collega’s, want ze worden echt overvraagd. Ze moeten het met minimale omkadering zien te redden, terwijl de problematieken van de kinderen juist nog veel complexer zijn geworden. Er wordt in het onderwijs altijd in schuifjes gedacht: één leerkracht voor zoveel leerlingen. Maar dat werkt zo niet in het buitengewoon onderwijs”, aldus Martine, die 25 jaar geleden als kinesitherapeut aan de slag mocht in Het Noordveld. “Ik ben hier in 1996 toegekomen als ‘gereaffecteerde’ – zeg maar de hond in het kegelspel. Toen werd er als het ware gevochten voor een plaatsje in het onderwijs. Thuis te kunnen zijn als je kinderen ook thuis waren, dat was een luxe hé. Opvang vinden was toen ook al niet zo vanzelfsprekend.”

Kaartje

Tussen Martine en haar leerlingen gaapt nu een kloof van minstens 55 jaar. “De jongste kinderen hier hebben nu ongeveer de leeftijd van mijn eigen kleinkinderen. Ik heb er acht, en er komt elke dag wel eentje op bezoek bij oma en opa. Het is momenteel dus een beetje puzzelen.”

“Het typeert Martine wel: ze doet dit echt om ons uit de nood te helpen”, beseft directeur Marleen Baes.

“Als kinesitherapeut is Martine hier trouwens even onmisbaar als elke andere leerkracht. Ze helpt de kinderen in de ontwikkeling van hun fijne motoriek, maar staat evengoed ook in voor hun dagdagelijkse ondersteuning: veters knopen, eten geven… Het lerarentekort kwam de laatste tijd weer wat vaker in het nieuws en die verhalen zijn dus echt niet uit de lucht gegrepen. We hebben nóg een aantal uren dat maar niet ingevuld raakt en als er dan op de koop toe iemand voor langere tijd uitvalt, zitten we soms echt met de handen in het haar”, klinkt het. Ze zijn Martine dus extra dankbaar in Het Noordveld. “Ze verdient het om eens goed in de bloemetjes gezet te worden. Ook al staat ze eigenlijk niet zo graag in de belangstelling”, knipoogt Marleen.

“Maar eerlijk: het deed wel deugd om van al die kindjes een mooi kaartje te krijgen. Toen ik hier 25 jaar geleden arriveerde, vond ik Het Noordveld meteen een heel warme, hartelijke school waar iedereen aan hetzelfde zeil trekt. En dat is nu nog altijd zo. De enorme samenhorigheid hier, dat maakt deze school heel speciaal”, besluit Martine.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier