Veertig jaar nadat zij als interim-leerkracht begon, trekt Greet Cosaert nu definitief de schooldeur achter zich dicht. Haar afscheid van basisschool De Goede Basis in Anzegem zal door corona nu anders verlopen dan gepland, maar dat is niet haar grootste bezorgdheid.
“Normaal zou mijn pensioen al ingegaan zijn op 1 mei 2020”, vertelt Greet Cosaert. “Maar ik gaf er de voorkeur aan om pas af te sluiten als het volledige schooljaar erop zat. Het lesgeven gaat terug tot 1980. Toen ik in 1979 afstudeerde, was het niet zo evident om aan de slag te gaan. Na een aantal interims kon ik op 1 september 1984 starten in de school waar ik nu nog steeds lesgeef. Ik startte daar in het derde leerjaar, waarna ik een aantal jaar het vierde deed om dan in het vijfde leerjaar te eindigen. In VBA De Goede Basis afdeling Centrum zal ik dus 36 jaar actief geweest zijn als ‘juf'”, klinkt het.
“Het beroep van leerkracht was een roeping. Ik heb nooit aan iets anders gedacht. Zelf heb ik drie zonen en een dochter, waarvan ik aan de twee jongsten les heb gegeven. Ik eindig nu mijn lerarencarrière met mijn kleinzoon in de klas. Dit is wel leuk, ook al gebeurt het nu via afstandsonderwijs”, zegt Greet.
Veranderingen
“Er is de voorbije 40 jaar veel veranderd”, blikt Greet terug. “Vroeger zat de klas in je hoofd en kende je jouw leerlingen. Maar nu ‘moeten ze op papier’. Alles moet je kunnen staven. Het zou interessant zijn voor minister Weyts om zelf eens een dag of twee voor een klas te komen staan om eens te ervaren wat het is. Bepaalde dingen zijn bijna niet haalbaar, voornamelijk naar administratie toe”, legt Greet uit.
Ik zal met plezier regelmatig op de vijf kleinkinderen passen
“De kinderen zijn zeker en vast ook veranderd. Ze zijn veel drukker en mondiger geworden. Ik vind het goed dat ze voor hun mening kunnen uitkomen, maar het is niet altijd positief. Soms gaat het wat te ver. Ze luisteren en aanvaarden minder en hebben vaak een tegenwoord. De afstand tussen de ouders en de leerkrachten is ook kleiner geworden. Als een kind terecht gewezen wordt, krijg je veelal een weerwoord van de ouders in het voordeel van het kind.”
“Wat ik voor ogen hield als leerkracht, was om de kinderen graag te zien. Ze allemaal gelijk te behandelen, zowel de zwakkere als de sterke kinderen. Een kind dat soms eens op je zenuwen werkt in de loop van de dag, krijgt de dag erna een nieuwe kans. De kunst is om altijd te proberen positief te bevestigen, vooral als het niet zo goed loopt”, vertelt Greet.
Familie
“Vroeger kende je als leerkracht de thuissituatie van elk kind; we gingen dan op het einde van de vakantie op huisbezoek. Dan zag je al een beetje hoe het eraan toeging. Achteraf merk je wel dat je dat mist. Omdat ik geboren ben in het dorp waar ik gedurende zoveel jaren lesgaf, was ik een bevoorrechte leerkracht. Ik kende de ouders en de grootouders en kon zo de kinderen wat plaatsen.”
“De laatste maanden was het toch wel heel anders werken met de kinderen. Een hele dag online werken, is niet aan mij besteed, wat niet wegneemt dat ik niet het onderste uit de kan gehaald heb om de kinderen zo goed mogelijk te bereiken en op te volgen.”
“Wat de toekomst brengt, is het vooral hopen dat ik in goede gezondheid wat zorg kan besteden aan mijn ouders en schoonouders die allen tachtigers zijn. Ook zal ik met plezier regelmatig op de vijf kleinkinderen passen. En dan wat genieten. Tijd voor een boek, een ‘koffiekletske’, een stadsbezoek. Misschien ook de tuin, maar dat zullen Rik en ik moeten overeenkomen, want het is ‘zijnen tuin’, lacht Greet. Ik ga zeker niet in een zwart gat vallen.”
Greet heeft er geen idee van of er iets zal gebeuren rond haar afscheid op school. “Het afscheidsfeest stond gepland op 3 juli, maar dat zal worden uitgesteld naar een latere datum. De nieuwe leerkrachten wens ik veel moed en geduld toe en aan al mijn collega’s nog veel succes gewenst!”, besluit Greet Cosaert.
(GV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier