Dirk Lefevere (61) heeft zijn hele loopbaan leerlingen met problematieken geholpen en is nu met pensioen. Ondanks het feit dat hij iedere dag voor een nieuwe verrassing kwam te staan, zal hij zijn werk erg missen: “Soms was het mentaal zwaar, maar ik heb het altijd heel graag gedaan.”
In 1980
“Ik leerde hen rekening te houden met de noden van het kind. Ik verschafte hen meer inzicht in hoe de leerlingen denken en bestaan en op die manier maakte ik hen sterker.”
Later werd hij ook GON-begeleider voor leerlingen uit de derde graad, meer bepaald leerlingen met karakteriële moeilijkheden en autisme. Zijn taak als persoonlijke begeleider bestond er voornamelijk uit om jongeren op het rechte pad te houden door met hen te communiceren.
“Aan jongeren met autisme, bijvoorbeeld, legde ik uit wat het precies inhield en hoe ze ermee konden leren omgaan, zodat ze toch goed konden functioneren. Of als er bijvoorbeeld iemand van huis was weggelopen en de nacht ergens anders had doorgebracht, kon ik de volgende dag uiteraard niet meteen met de alledaagse les starten. In de eerste plaats was ik opvoeder, pas daarna kwamen de lessen. Elke dag was een nieuwe uitdaging en elke dag stond er een nieuwe verrassing klaar. Ook al heb ik na de lerarenopleiding nog een tweejarige cursus gevolgd over het bijzonder onderwijs, toch leerde ik vooral uit ervaring.”
Overlevingsreis
Ondanks de moeilijkheden haalde Dirk altijd voldoening uit zijn werk. “Soms was het mentaal zwaar, maar ik heb het altijd heel graag gedaan. Ik zei altijd aan mijn leerlingen dat ze de top van de berg moesten zien te bereiken. Soms ging dat via omwegen, maar uiteindelijk kwamen ze er wel. Als ik hen kon helpen, kreeg ik het gevoel dat ik kwaliteit had kunnen leveren.”
De jaarlijkse overlevingsreis in de Ardennen zal Dirk altijd bijblijven. “Elk jaar gebeurde er wel iets: iemand die wegliep, ergens vastzat of de verkeerde trein had genomen. Het was vermoeiend, maar ook plezant. Door de andere context en omgeving leerde ik de leerlingen op een andere manier kennen en omgekeerd.”
Ook al zal Dirk zijn werk missen, hij aanvaardt dat de tijd gekomen is voor een nieuwe levensfase. “Ik zal het zeker missen, maar ik vind dat we jonge mensen een kans moeten geven. Mijn vrouw is ook met pensioen en nu we nog mobiel zijn, willen we volop genieten van wandelingen en fietstochtjes. Daarnaast ben ik al mijn hele leven voetbaltrainer in Roeselare en dat wil ik absoluut doorzetten. Ambitie om te reizen heb ik niet, ik ben liever thuis bij mijn kinderen en kleinkinderen.”
(SF)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
