Kinderen en leerkrachten hebben er lang reikhalzend naar uitgekeken maar nu is het eindelijk zover. Na een intens schooljaar kan de grote vakantie eindelijk beginnen en kunnen de batterijen opnieuw opgeladen worden. Maar voor een aantal mensen betekent de zomervakantie meteen een definitief afscheid van het bruisende schoolleven en de start van een welverdiend pensioen. Buschauffeur, poetsvrouw, studiemeester of logistieke hulp: allen hebben ze één iets gemeen. Ze hebben met volle teugen genoten van de tijd die ze spendeerden op school.
Tekst Carlos Berghman – foto’s Wilfried Ossieur
Claude Calbert, de allerlaatste keer achter het stuur
Vandaag kruipt Claude Calbert (61) voor het laatst achter het stuur van het schoolbusje van Vrije Basisschool Sint-Joris. Zeven jaar lang haalde de rasechte Barakkenaar ‘s morgens de schoolkinderen op om ze ‘s avonds opnieuw veilig thuis af te zetten. Bij aanvang van het schooljaar bleek dat Claude eigenlijk al met pensioen mocht, maar hij besliste om toch nog een volledig schooljaar met het schoolbusje te rijden ondanks het feit dat dit financieel nadelig uitkwam voor hem.
“Zeven jaar lang heb ik deze droomjob dan ook enorm graag gedaan”, blikt Claude tevreden terug. “De collega’s op school vormden een toffe bende om mee samen te werken. De slogan ‘Méér dan een toffe school’ is hier echt wel van toepassing. Ik heb hier een magnifieke tijd beleefd. Kan ook moeilijk anders met bijna allemaal vrouwelijke collega’s”, grapt hij.
Sneeuw en ijzel
Jarenlang was Claude aan de slag als rubberbewerker bij Medibeg in Wevelgem, maar hij kon het zware werk fysiek niet langer aan. Na drie jaar werkloosheid kreeg hij onverwacht de kans om met het schoolbusje van Sint-Joris te rijden. “Ik had me op de school eens laten ontvallen dat ik zoiets nog wel zou willen doen. Op een dag stapte de toenmalige buschauffeur op en ik kreeg de vraag of ik onmiddellijk kon invallen. Praktisch was dat echter niet haalbaar, ik moest eerst enkele proeven afleggen en een medisch attest bekomen. De leerkrachten zorgden nog een week lang voor het vervoer van de kinderen vooraleer ik definitief aan de slag kon.”
Elke morgen was hij trouw op post om met het kleine schoolbusje negen zitplaatsen – zijn jonge passagiers op te halen. “Samen met mijn begeleidster Marleen deed ik telkens drie ritten, ‘s morgens tussen 7 en 8.30 uur en ‘s avonds tussen 15.45 en 17.15 uur. Enkele keren had ik af te rekenen met pech of kon het busje niet uitrijden door sneeuw en ijzel. Voor dergelijke noodgevallen had ik een telefoonlijst liggen in de bus, zodat ik tijdig de ouders kon verwittigen.”
Tijdens de winter gingen er altijd meer kinderen met het busje mee dan tijdens de zomer, wat Claude wel eens de nodige portie stress bezorgde om iedereen tijdig op school te krijgen. “Enkele keren organiseerden we zelfs een vierde rit”, herinnert hij zich.
Claude, die ook jarenlang vrijwilliger was bij de brandweer en de dienst 100, haalde leerlingen op in de Nieuwe Tuinwijk, ons Dorp, ter Beke en in het centrum van de stad. “Maar in mijn eigen wijk De Barakken mocht ik geen leerlingen ophalen, zelfs mijn eigen dochter mocht niet met mijn busje mee.”
Tricolore hoedje
“Dat heb ik altijd zeer spijtig gevonden, jammer genoeg was dat een gevolg van afspraken onder scholen onderling over het lokale leerlingenvervoer. Wie me nog lang zal bijblijven is Eron, een driejarig Armeens jongetje dat dit schooljaar ‘s avonds meereed met de bus. Hij was altijd blij als hij me zag op school en dan kon niemand hem tegenhouden. Steevast kwam hij naar me toegelopen en hield hij minutenlang mijn hand stevig vast.”
Samen met begeleider Marleen zorgde de buschauffeur ervoor dat de ritten plezant bleven voor de leerlingen. “De kinderen mochten beurtelings vooraan in de bus zitten, iets waar ze altijd naar uitkeken. Zelfs de grootste deugniet hield zich koest als ik ermee dreigde dat hij niet meer vooraan zou mogen zitten…”, lacht Claude.
“En voor deze wereldbeker hebben Marleen en ik nog eens ons busje versierd met een sjaal en vlaggetjes, we trokken een Belgisch voetbaltruitje aan en we zetten een tricolore hoed op. Ambiance verzekerd!”
Françoise Catteeuw: “Het was altijd stil in mijn studie”
De studies in het Sint-Aloysiuscollege zullen nooit meer dezelfde zijn, nu Françoise Catteeuw (65) haar schoolcarrière inruilt voor een welverdiend pensioen. Als studiemeester begeleidde ze jarenlang leerlingen en gaf hen nuttige tips.
Na een carrière als logopediste ging Françoise 19 jaar geleden als studiemeester aan de slag in het college. Wat begon als een interimjob werd een halftijdse betrekking, die ze combineerde met halftijdse jobs in Sint-Paulus Wevelgem en in Sint-Joris, en groeide uiteindelijk uit tot een fulltime job. “Ook mijn kinderen gingen hier naar school en ik was lid van het oudercomité”, vertelt Françoise. “Dit jaar had ik als studiemeester 272 leerlingen onder mijn hoede. Niet alleen de leerlingen van het derde en vierde middelbaar, maar ook de leerlingen van het tweede jaar Latijn zaten bij mij in de studie.”
Rechtvaardig
Als afscheidscadeau kreeg Françoise een heel mooi ingebonden boek. ‘Streng maar rechtvaardig’ noemen de leerlingen haar. “Velen bedankten me voor de studietips, voor de lessen in wellevendheid, voor de humor, voor het bijbrengen van orde in de wanorde… Een leerling bedankte me zelfs voor de opleiding friet scheppen, een alternatieve straf die ik soms gaf in de refter. Ik strafte niet veel, maar het was wel altijd stil in mijn studie.”
“Er is hier ‘s ochtends, ‘s middags en ‘s avonds studie en ook op woensdagnamiddag. Tussendoor deed ik de administratie van ons schoolwinkeltje en hield ik toezicht in de refter en op de speelplaats, dan waren er nog de vergaderingen… Sommige dagen kwam er van alles wat ik vooraf gepland had, helemaal niets in huis”, geeft ze toe. Haar collega-studiemeesters, met wie het contact intens en aangenaam was, trakteerden Françoise op een ontbijtbuffet en tijdens de allerlaatste studie applaudisseerden de leerlingen spontaan. “Ik heb hen iets willen bijbrengen buiten de lessen en als ik dan voel dat ze me daarvoor dankbaar zijn, doet me dat veel plezier”, aldus een ontroerde studiemeester. “Ik heb hier 19 boeiende jaren achter de rug heb, elk jaar was weer anders. De mindere momenten vergeet je doordat er zoveel andere mooie dingen zijn.”
De afscheidnemende studiemeester heeft nog niet echt tijd gehad om te beseffen dat het gedaan is, maar ze is ervan overtuigd dat ze haar tijd goed zal kunnen invullen, zij het op een rustiger tempo. “Ik zal voor mijn drie kleinkinderen kunnen zorgen en ik zal meer kunnen lezen, iets waar ik nu amper tijd voor had. Als lid van Markant Menen en van het Centrum voor Jongeren- en Gezinsbegeleiding Kortrijk zal ik me ook meer kunnen inzetten voor beide verenigingen”, besluit ze.
Françoise Catteeuw: “Het was altijd stil in mijn studie”
De studies in het Sint-Aloysiuscollege zullen nooit meer dezelfde zijn, nu Françoise Catteeuw (65) haar schoolcarrière inruilt voor een welverdiend pensioen. Als studiemeester begeleidde ze jarenlang leerlingen en gaf hen nuttige tips.
Na een carrière als logopediste ging Françoise 19 jaar geleden als studiemeester aan de slag in het college. Wat begon als een interimjob werd een halftijdse betrekking, die ze combineerde met halftijdse jobs in Sint-Paulus Wevelgem en in Sint-Joris, en groeide uiteindelijk uit tot een fulltime job. “Ook mijn kinderen gingen hier naar school en ik was lid van het oudercomité”, vertelt Françoise. “Dit jaar had ik als studiemeester 272 leerlingen onder mijn hoede. Niet alleen de leerlingen van het derde en vierde middelbaar, maar ook de leerlingen van het tweede jaar Latijn zaten bij mij in de studie.”
Rechtvaardig
Als afscheidscadeau kreeg Françoise een heel mooi ingebonden boek. ‘Streng maar rechtvaardig’ noemen de leerlingen haar. “Velen bedankten me voor de studietips, voor de lessen in wellevendheid, voor de humor, voor het bijbrengen van orde in de wanorde… Een leerling bedankte me zelfs voor de opleiding friet scheppen, een alternatieve straf die ik soms gaf in de refter. Ik strafte niet veel, maar het was wel altijd stil in mijn studie.”
“Er is hier ‘s ochtends, ‘s middags en ‘s avonds studie en ook op woensdagnamiddag. Tussendoor deed ik de administratie van ons schoolwinkeltje en hield ik toezicht in de refter en op de speelplaats, dan waren er nog de vergaderingen… Sommige dagen kwam er van alles wat ik vooraf gepland had, helemaal niets in huis”, geeft ze toe. Haar collega-studiemeesters, met wie het contact intens en aangenaam was, trakteerden Françoise op een ontbijtbuffet en tijdens de allerlaatste studie applaudisseerden de leerlingen spontaan. “Ik heb hen iets willen bijbrengen buiten de lessen en als ik dan voel dat ze me daarvoor dankbaar zijn, doet me dat veel plezier”, aldus een ontroerde studiemeester. “Ik heb hier 19 boeiende jaren achter de rug heb, elk jaar was weer anders. De mindere momenten vergeet je doordat er zoveel andere mooie dingen zijn.”
De afscheidnemende studiemeester heeft nog niet echt tijd gehad om te beseffen dat het gedaan is, maar ze is ervan overtuigd dat ze haar tijd goed zal kunnen invullen, zij het op een rustiger tempo. “Ik zal voor mijn drie kleinkinderen kunnen zorgen en ik zal meer kunnen lezen, iets waar ik nu amper tijd voor had. Als lid van Markant Menen en van het Centrum voor Jongeren- en Gezinsbegeleiding Kortrijk zal ik me ook meer kunnen inzetten voor beide verenigingen”, besluit ze.
Heksen
Als lid van het refterteam werkte Francine van 11 tot 15 uur en indien nodig ging ze met plezier nog wat langer door tot alle werk gedaan was. “Met z’n drietjes vormden we een uitstekende ploeg. De kinderen kwamen eten in twee groepen: eerst de kleuters, daarna de leerlingen van het lager. De kleuters bedienden we aan tafel, de groten schoven voor hun maaltijd aan in een rij. Het eten uitscheppen, afruimen, afwassen, kindjes helpen met eten… Bij de kleuters kwam daar nog eens zeer veel lawaai bovenop. Het was intens werken, gelukkig kregen we ook hulp van de slaapoma’s van het instapklasje om de kleinsten eten te geven”, aldus Francine.
Bij speciale gelegenheden was het refterteam altijd wel te vinden voor een ludieke verkleedpartij. “Dat was voor ons een must. We verkleedden ons met carnaval, Pasen en Kerstmis en met Halloween veranderden we in heksen. Telkens waren de leerkrachten heel benieuwd naar onze outfit.”
Echt blij dat ze mag stoppen met werken is Francine niet. “Ik vind het spijtig dat het straks definitief gedaan zal zijn, want ik deed dit werk graag. Van mijn collega Caroline kreeg ik alvast een prachtig herinneringsboek met mooie foto’s van de afgelopen jaren.”
Speciale band
Francine zag op school kinderen opgroeien van peuters tot 12-jarigen. “Zo groeide er door de jaren heen toch wel een speciale band met de kinderen. En het was altijd aangenaam wanneer iemand jaren later terugkwam naar school om er stage te lopen of om gewoon eens goeiendag te zeggen.”
De reftermadam voelt zich nog veel te jong om stil te zitten. “Niets doen is stilvallen en dan word je rap oud. Nu ik met pensioen ga, wil ik vooral genieten van mijn nieuwe huisje, dat ik onlangs kocht.”
Leesoma of slaapoma
“Ik ben van plan om naar school terug te keren als leesoma of als slaapoma. Ook wil ik graag les volgen om mijn Frans wat bij te schaven. En dan is er nog mijn grote passie voor muziek, regelmatig ga ik naar een optreden. Ik hou vooral van live-bandjes die rockabilly en bluesmuziek spelen”, besluit ze.
Françoise Catteeuw: “Het was altijd stil in mijn studie”
De studies in het Sint-Aloysiuscollege zullen nooit meer dezelfde zijn, nu Françoise Catteeuw (65) haar schoolcarrière inruilt voor een welverdiend pensioen. Als studiemeester begeleidde ze jarenlang leerlingen en gaf hen nuttige tips.
Na een carrière als logopediste ging Françoise 19 jaar geleden als studiemeester aan de slag in het college. Wat begon als een interimjob werd een halftijdse betrekking, die ze combineerde met halftijdse jobs in Sint-Paulus Wevelgem en in Sint-Joris, en groeide uiteindelijk uit tot een fulltime job. “Ook mijn kinderen gingen hier naar school en ik was lid van het oudercomité”, vertelt Françoise. “Dit jaar had ik als studiemeester 272 leerlingen onder mijn hoede. Niet alleen de leerlingen van het derde en vierde middelbaar, maar ook de leerlingen van het tweede jaar Latijn zaten bij mij in de studie.”
Rechtvaardig
Als afscheidscadeau kreeg Françoise een heel mooi ingebonden boek. ‘Streng maar rechtvaardig’ noemen de leerlingen haar. “Velen bedankten me voor de studietips, voor de lessen in wellevendheid, voor de humor, voor het bijbrengen van orde in de wanorde… Een leerling bedankte me zelfs voor de opleiding friet scheppen, een alternatieve straf die ik soms gaf in de refter. Ik strafte niet veel, maar het was wel altijd stil in mijn studie.”
“Er is hier ‘s ochtends, ‘s middags en ‘s avonds studie en ook op woensdagnamiddag. Tussendoor deed ik de administratie van ons schoolwinkeltje en hield ik toezicht in de refter en op de speelplaats, dan waren er nog de vergaderingen… Sommige dagen kwam er van alles wat ik vooraf gepland had, helemaal niets in huis”, geeft ze toe. Haar collega-studiemeesters, met wie het contact intens en aangenaam was, trakteerden Françoise op een ontbijtbuffet en tijdens de allerlaatste studie applaudisseerden de leerlingen spontaan. “Ik heb hen iets willen bijbrengen buiten de lessen en als ik dan voel dat ze me daarvoor dankbaar zijn, doet me dat veel plezier”, aldus een ontroerde studiemeester. “Ik heb hier 19 boeiende jaren achter de rug heb, elk jaar was weer anders. De mindere momenten vergeet je doordat er zoveel andere mooie dingen zijn.”
De afscheidnemende studiemeester heeft nog niet echt tijd gehad om te beseffen dat het gedaan is, maar ze is ervan overtuigd dat ze haar tijd goed zal kunnen invullen, zij het op een rustiger tempo. “Ik zal voor mijn drie kleinkinderen kunnen zorgen en ik zal meer kunnen lezen, iets waar ik nu amper tijd voor had. Als lid van Markant Menen en van het Centrum voor Jongeren- en Gezinsbegeleiding Kortrijk zal ik me ook meer kunnen inzetten voor beide verenigingen”, besluit ze.
Reftermadam Francine Dorm zegt De Kleine Prins vaarwel
Voor Francine Dorme (59) is het nog even wachten voor ze de schoolpoort van basisschool De Kleine Prins achter zich dichttrekt. Terwijl de leerlingen al van een welverdiende vakantie genieten, wacht haar op school nog eerst de grote kuis vooraleer ze definitief het schoolleven vaarwel zegt.
“Na het schooljaar poets ik samen met vier personen de hele school en daarna is het voor mij definitief gedaan”, weet Francine. Nadat ze vanaf haar vijftiende eerst 30 jaar in het zetelbedrijf ConfortLuxe werkte, was ze de afgelopen 14 schooljaren actief als logistieke hulp in basisschool De Kleine Prins. “Maar je mag me gerust de ‘reftermadam’ noemen”, lacht ze. “Ik kwam heel goed overeen met mijn collega’s van het refterteam. Samen hebben we veel plezier gemaakt onder mekaar.”
Heksen
Als lid van het refterteam werkte Francine van 11 tot 15 uur en indien nodig ging ze met plezier nog wat langer door tot alle werk gedaan was. “Met z’n drietjes vormden we een uitstekende ploeg. De kinderen kwamen eten in twee groepen: eerst de kleuters, daarna de leerlingen van het lager. De kleuters bedienden we aan tafel, de groten schoven voor hun maaltijd aan in een rij. Het eten uitscheppen, afruimen, afwassen, kindjes helpen met eten… Bij de kleuters kwam daar nog eens zeer veel lawaai bovenop. Het was intens werken, gelukkig kregen we ook hulp van de slaapoma’s van het instapklasje om de kleinsten eten te geven”, aldus Francine.
Bij speciale gelegenheden was het refterteam altijd wel te vinden voor een ludieke verkleedpartij. “Dat was voor ons een must. We verkleedden ons met carnaval, Pasen en Kerstmis en met Halloween veranderden we in heksen. Telkens waren de leerkrachten heel benieuwd naar onze outfit.”
Echt blij dat ze mag stoppen met werken is Francine niet. “Ik vind het spijtig dat het straks definitief gedaan zal zijn, want ik deed dit werk graag. Van mijn collega Caroline kreeg ik alvast een prachtig herinneringsboek met mooie foto’s van de afgelopen jaren.”
Speciale band
Francine zag op school kinderen opgroeien van peuters tot 12-jarigen. “Zo groeide er door de jaren heen toch wel een speciale band met de kinderen. En het was altijd aangenaam wanneer iemand jaren later terugkwam naar school om er stage te lopen of om gewoon eens goeiendag te zeggen.”
De reftermadam voelt zich nog veel te jong om stil te zitten. “Niets doen is stilvallen en dan word je rap oud. Nu ik met pensioen ga, wil ik vooral genieten van mijn nieuwe huisje, dat ik onlangs kocht.”
Leesoma of slaapoma
“Ik ben van plan om naar school terug te keren als leesoma of als slaapoma. Ook wil ik graag les volgen om mijn Frans wat bij te schaven. En dan is er nog mijn grote passie voor muziek, regelmatig ga ik naar een optreden. Ik hou vooral van live-bandjes die rockabilly en bluesmuziek spelen”, besluit ze.
Françoise Catteeuw: “Het was altijd stil in mijn studie”
De studies in het Sint-Aloysiuscollege zullen nooit meer dezelfde zijn, nu Françoise Catteeuw (65) haar schoolcarrière inruilt voor een welverdiend pensioen. Als studiemeester begeleidde ze jarenlang leerlingen en gaf hen nuttige tips.
Na een carrière als logopediste ging Françoise 19 jaar geleden als studiemeester aan de slag in het college. Wat begon als een interimjob werd een halftijdse betrekking, die ze combineerde met halftijdse jobs in Sint-Paulus Wevelgem en in Sint-Joris, en groeide uiteindelijk uit tot een fulltime job. “Ook mijn kinderen gingen hier naar school en ik was lid van het oudercomité”, vertelt Françoise. “Dit jaar had ik als studiemeester 272 leerlingen onder mijn hoede. Niet alleen de leerlingen van het derde en vierde middelbaar, maar ook de leerlingen van het tweede jaar Latijn zaten bij mij in de studie.”
Rechtvaardig
Als afscheidscadeau kreeg Françoise een heel mooi ingebonden boek. ‘Streng maar rechtvaardig’ noemen de leerlingen haar. “Velen bedankten me voor de studietips, voor de lessen in wellevendheid, voor de humor, voor het bijbrengen van orde in de wanorde… Een leerling bedankte me zelfs voor de opleiding friet scheppen, een alternatieve straf die ik soms gaf in de refter. Ik strafte niet veel, maar het was wel altijd stil in mijn studie.”
“Er is hier ‘s ochtends, ‘s middags en ‘s avonds studie en ook op woensdagnamiddag. Tussendoor deed ik de administratie van ons schoolwinkeltje en hield ik toezicht in de refter en op de speelplaats, dan waren er nog de vergaderingen… Sommige dagen kwam er van alles wat ik vooraf gepland had, helemaal niets in huis”, geeft ze toe. Haar collega-studiemeesters, met wie het contact intens en aangenaam was, trakteerden Françoise op een ontbijtbuffet en tijdens de allerlaatste studie applaudisseerden de leerlingen spontaan. “Ik heb hen iets willen bijbrengen buiten de lessen en als ik dan voel dat ze me daarvoor dankbaar zijn, doet me dat veel plezier”, aldus een ontroerde studiemeester. “Ik heb hier 19 boeiende jaren achter de rug heb, elk jaar was weer anders. De mindere momenten vergeet je doordat er zoveel andere mooie dingen zijn.”
De afscheidnemende studiemeester heeft nog niet echt tijd gehad om te beseffen dat het gedaan is, maar ze is ervan overtuigd dat ze haar tijd goed zal kunnen invullen, zij het op een rustiger tempo. “Ik zal voor mijn drie kleinkinderen kunnen zorgen en ik zal meer kunnen lezen, iets waar ik nu amper tijd voor had. Als lid van Markant Menen en van het Centrum voor Jongeren- en Gezinsbegeleiding Kortrijk zal ik me ook meer kunnen inzetten voor beide verenigingen”, besluit ze.
Reftermadam Francine Dorm zegt De Kleine Prins vaarwel
Voor Francine Dorme (59) is het nog even wachten voor ze de schoolpoort van basisschool De Kleine Prins achter zich dichttrekt. Terwijl de leerlingen al van een welverdiende vakantie genieten, wacht haar op school nog eerst de grote kuis vooraleer ze definitief het schoolleven vaarwel zegt.
“Na het schooljaar poets ik samen met vier personen de hele school en daarna is het voor mij definitief gedaan”, weet Francine. Nadat ze vanaf haar vijftiende eerst 30 jaar in het zetelbedrijf ConfortLuxe werkte, was ze de afgelopen 14 schooljaren actief als logistieke hulp in basisschool De Kleine Prins. “Maar je mag me gerust de ‘reftermadam’ noemen”, lacht ze. “Ik kwam heel goed overeen met mijn collega’s van het refterteam. Samen hebben we veel plezier gemaakt onder mekaar.”
Heksen
Als lid van het refterteam werkte Francine van 11 tot 15 uur en indien nodig ging ze met plezier nog wat langer door tot alle werk gedaan was. “Met z’n drietjes vormden we een uitstekende ploeg. De kinderen kwamen eten in twee groepen: eerst de kleuters, daarna de leerlingen van het lager. De kleuters bedienden we aan tafel, de groten schoven voor hun maaltijd aan in een rij. Het eten uitscheppen, afruimen, afwassen, kindjes helpen met eten… Bij de kleuters kwam daar nog eens zeer veel lawaai bovenop. Het was intens werken, gelukkig kregen we ook hulp van de slaapoma’s van het instapklasje om de kleinsten eten te geven”, aldus Francine.
Bij speciale gelegenheden was het refterteam altijd wel te vinden voor een ludieke verkleedpartij. “Dat was voor ons een must. We verkleedden ons met carnaval, Pasen en Kerstmis en met Halloween veranderden we in heksen. Telkens waren de leerkrachten heel benieuwd naar onze outfit.”
Echt blij dat ze mag stoppen met werken is Francine niet. “Ik vind het spijtig dat het straks definitief gedaan zal zijn, want ik deed dit werk graag. Van mijn collega Caroline kreeg ik alvast een prachtig herinneringsboek met mooie foto’s van de afgelopen jaren.”
Speciale band
Francine zag op school kinderen opgroeien van peuters tot 12-jarigen. “Zo groeide er door de jaren heen toch wel een speciale band met de kinderen. En het was altijd aangenaam wanneer iemand jaren later terugkwam naar school om er stage te lopen of om gewoon eens goeiendag te zeggen.”
De reftermadam voelt zich nog veel te jong om stil te zitten. “Niets doen is stilvallen en dan word je rap oud. Nu ik met pensioen ga, wil ik vooral genieten van mijn nieuwe huisje, dat ik onlangs kocht.”
Leesoma of slaapoma
“Ik ben van plan om naar school terug te keren als leesoma of als slaapoma. Ook wil ik graag les volgen om mijn Frans wat bij te schaven. En dan is er nog mijn grote passie voor muziek, regelmatig ga ik naar een optreden. Ik hou vooral van live-bandjes die rockabilly en bluesmuziek spelen”, besluit ze.
Françoise Catteeuw: “Het was altijd stil in mijn studie”
De studies in het Sint-Aloysiuscollege zullen nooit meer dezelfde zijn, nu Françoise Catteeuw (65) haar schoolcarrière inruilt voor een welverdiend pensioen. Als studiemeester begeleidde ze jarenlang leerlingen en gaf hen nuttige tips.
Na een carrière als logopediste ging Françoise 19 jaar geleden als studiemeester aan de slag in het college. Wat begon als een interimjob werd een halftijdse betrekking, die ze combineerde met halftijdse jobs in Sint-Paulus Wevelgem en in Sint-Joris, en groeide uiteindelijk uit tot een fulltime job. “Ook mijn kinderen gingen hier naar school en ik was lid van het oudercomité”, vertelt Françoise. “Dit jaar had ik als studiemeester 272 leerlingen onder mijn hoede. Niet alleen de leerlingen van het derde en vierde middelbaar, maar ook de leerlingen van het tweede jaar Latijn zaten bij mij in de studie.”
Rechtvaardig
Als afscheidscadeau kreeg Françoise een heel mooi ingebonden boek. ‘Streng maar rechtvaardig’ noemen de leerlingen haar. “Velen bedankten me voor de studietips, voor de lessen in wellevendheid, voor de humor, voor het bijbrengen van orde in de wanorde… Een leerling bedankte me zelfs voor de opleiding friet scheppen, een alternatieve straf die ik soms gaf in de refter. Ik strafte niet veel, maar het was wel altijd stil in mijn studie.”
“Er is hier ‘s ochtends, ‘s middags en ‘s avonds studie en ook op woensdagnamiddag. Tussendoor deed ik de administratie van ons schoolwinkeltje en hield ik toezicht in de refter en op de speelplaats, dan waren er nog de vergaderingen… Sommige dagen kwam er van alles wat ik vooraf gepland had, helemaal niets in huis”, geeft ze toe. Haar collega-studiemeesters, met wie het contact intens en aangenaam was, trakteerden Françoise op een ontbijtbuffet en tijdens de allerlaatste studie applaudisseerden de leerlingen spontaan. “Ik heb hen iets willen bijbrengen buiten de lessen en als ik dan voel dat ze me daarvoor dankbaar zijn, doet me dat veel plezier”, aldus een ontroerde studiemeester. “Ik heb hier 19 boeiende jaren achter de rug heb, elk jaar was weer anders. De mindere momenten vergeet je doordat er zoveel andere mooie dingen zijn.”
De afscheidnemende studiemeester heeft nog niet echt tijd gehad om te beseffen dat het gedaan is, maar ze is ervan overtuigd dat ze haar tijd goed zal kunnen invullen, zij het op een rustiger tempo. “Ik zal voor mijn drie kleinkinderen kunnen zorgen en ik zal meer kunnen lezen, iets waar ik nu amper tijd voor had. Als lid van Markant Menen en van het Centrum voor Jongeren- en Gezinsbegeleiding Kortrijk zal ik me ook meer kunnen inzetten voor beide verenigingen”, besluit ze.
Reftermadam Francine Dorm zegt De Kleine Prins vaarwel
Voor Francine Dorme (59) is het nog even wachten voor ze de schoolpoort van basisschool De Kleine Prins achter zich dichttrekt. Terwijl de leerlingen al van een welverdiende vakantie genieten, wacht haar op school nog eerst de grote kuis vooraleer ze definitief het schoolleven vaarwel zegt.
“Na het schooljaar poets ik samen met vier personen de hele school en daarna is het voor mij definitief gedaan”, weet Francine. Nadat ze vanaf haar vijftiende eerst 30 jaar in het zetelbedrijf ConfortLuxe werkte, was ze de afgelopen 14 schooljaren actief als logistieke hulp in basisschool De Kleine Prins. “Maar je mag me gerust de ‘reftermadam’ noemen”, lacht ze. “Ik kwam heel goed overeen met mijn collega’s van het refterteam. Samen hebben we veel plezier gemaakt onder mekaar.”
Heksen
Als lid van het refterteam werkte Francine van 11 tot 15 uur en indien nodig ging ze met plezier nog wat langer door tot alle werk gedaan was. “Met z’n drietjes vormden we een uitstekende ploeg. De kinderen kwamen eten in twee groepen: eerst de kleuters, daarna de leerlingen van het lager. De kleuters bedienden we aan tafel, de groten schoven voor hun maaltijd aan in een rij. Het eten uitscheppen, afruimen, afwassen, kindjes helpen met eten… Bij de kleuters kwam daar nog eens zeer veel lawaai bovenop. Het was intens werken, gelukkig kregen we ook hulp van de slaapoma’s van het instapklasje om de kleinsten eten te geven”, aldus Francine.
Bij speciale gelegenheden was het refterteam altijd wel te vinden voor een ludieke verkleedpartij. “Dat was voor ons een must. We verkleedden ons met carnaval, Pasen en Kerstmis en met Halloween veranderden we in heksen. Telkens waren de leerkrachten heel benieuwd naar onze outfit.”
Echt blij dat ze mag stoppen met werken is Francine niet. “Ik vind het spijtig dat het straks definitief gedaan zal zijn, want ik deed dit werk graag. Van mijn collega Caroline kreeg ik alvast een prachtig herinneringsboek met mooie foto’s van de afgelopen jaren.”
Speciale band
Francine zag op school kinderen opgroeien van peuters tot 12-jarigen. “Zo groeide er door de jaren heen toch wel een speciale band met de kinderen. En het was altijd aangenaam wanneer iemand jaren later terugkwam naar school om er stage te lopen of om gewoon eens goeiendag te zeggen.”
De reftermadam voelt zich nog veel te jong om stil te zitten. “Niets doen is stilvallen en dan word je rap oud. Nu ik met pensioen ga, wil ik vooral genieten van mijn nieuwe huisje, dat ik onlangs kocht.”
Leesoma of slaapoma
“Ik ben van plan om naar school terug te keren als leesoma of als slaapoma. Ook wil ik graag les volgen om mijn Frans wat bij te schaven. En dan is er nog mijn grote passie voor muziek, regelmatig ga ik naar een optreden. Ik hou vooral van live-bandjes die rockabilly en bluesmuziek spelen”, besluit ze.
Françoise Catteeuw: “Het was altijd stil in mijn studie”
De studies in het Sint-Aloysiuscollege zullen nooit meer dezelfde zijn, nu Françoise Catteeuw (65) haar schoolcarrière inruilt voor een welverdiend pensioen. Als studiemeester begeleidde ze jarenlang leerlingen en gaf hen nuttige tips.
Na een carrière als logopediste ging Françoise 19 jaar geleden als studiemeester aan de slag in het college. Wat begon als een interimjob werd een halftijdse betrekking, die ze combineerde met halftijdse jobs in Sint-Paulus Wevelgem en in Sint-Joris, en groeide uiteindelijk uit tot een fulltime job. “Ook mijn kinderen gingen hier naar school en ik was lid van het oudercomité”, vertelt Françoise. “Dit jaar had ik als studiemeester 272 leerlingen onder mijn hoede. Niet alleen de leerlingen van het derde en vierde middelbaar, maar ook de leerlingen van het tweede jaar Latijn zaten bij mij in de studie.”
Rechtvaardig
Als afscheidscadeau kreeg Françoise een heel mooi ingebonden boek. ‘Streng maar rechtvaardig’ noemen de leerlingen haar. “Velen bedankten me voor de studietips, voor de lessen in wellevendheid, voor de humor, voor het bijbrengen van orde in de wanorde… Een leerling bedankte me zelfs voor de opleiding friet scheppen, een alternatieve straf die ik soms gaf in de refter. Ik strafte niet veel, maar het was wel altijd stil in mijn studie.”
“Er is hier ‘s ochtends, ‘s middags en ‘s avonds studie en ook op woensdagnamiddag. Tussendoor deed ik de administratie van ons schoolwinkeltje en hield ik toezicht in de refter en op de speelplaats, dan waren er nog de vergaderingen… Sommige dagen kwam er van alles wat ik vooraf gepland had, helemaal niets in huis”, geeft ze toe. Haar collega-studiemeesters, met wie het contact intens en aangenaam was, trakteerden Françoise op een ontbijtbuffet en tijdens de allerlaatste studie applaudisseerden de leerlingen spontaan. “Ik heb hen iets willen bijbrengen buiten de lessen en als ik dan voel dat ze me daarvoor dankbaar zijn, doet me dat veel plezier”, aldus een ontroerde studiemeester. “Ik heb hier 19 boeiende jaren achter de rug heb, elk jaar was weer anders. De mindere momenten vergeet je doordat er zoveel andere mooie dingen zijn.”
De afscheidnemende studiemeester heeft nog niet echt tijd gehad om te beseffen dat het gedaan is, maar ze is ervan overtuigd dat ze haar tijd goed zal kunnen invullen, zij het op een rustiger tempo. “Ik zal voor mijn drie kleinkinderen kunnen zorgen en ik zal meer kunnen lezen, iets waar ik nu amper tijd voor had. Als lid van Markant Menen en van het Centrum voor Jongeren- en Gezinsbegeleiding Kortrijk zal ik me ook meer kunnen inzetten voor beide verenigingen”, besluit ze.
Christel Pillaert hangt stofvod aan de haak in leefschool Kameleon
Als poetsvrouw zorgde Christel Pillaert (60) uit Kruiseke ervoor dat de klaslokalen van leefschool Kameleon er steeds netjes bij lagen. Na een lange carrière van 45 jaar hangt ze voorgoed haar stofvod aan de haak.
Christel Pillaert werkte eerst 35 jaar lang bij linnenproducent De Witte Lietaer. “Maar toen het bedrijf in Lauwe de deuren sloot, was ik mijn werk kwijt. Gelukkig kon ik deeltijds als poetsvrouw aan de slag in basisschool Kameleon”, vertelt Christel. ” Ik heb me hier vanaf de eerste dag geamuseerd. Samen met twee collega’s poetste ik de klaslokalen terwijl de leerlingen bijvoorbeeld naar de turnles waren. Ook in de keuken stak ik een handje toe.”
Christel heeft altijd graag gewerkt in De Kameleon. “De kleintjes kwamen graag bij ons en de kinderen die nu in het zesde leerjaar zitten ken ik al sinds hun kleutertijd. Ook de juffrouwen aanvaardden ons, als poetsvrouw stonden we op gelijke voet met hen. Als er een etentje georganiseerd werd, dan mochten we er ook altijd bij zijn.”
Nu ze met pensioen is, zal Christel één dag per week zorgen voor haar drie kleinkinderen Saar (8), Fien (1,5) en Floor (2,5 maanden). “Ook zal ik wat meer tijd hebben om te wandelen en te fietsen. Of ik kan eens gezellig een dagje eropuit trekken of een weekendje weggaan met mijn vriend”, besluit ze.
Reftermadam Francine Dorm zegt De Kleine Prins vaarwel
Voor Francine Dorme (59) is het nog even wachten voor ze de schoolpoort van basisschool De Kleine Prins achter zich dichttrekt. Terwijl de leerlingen al van een welverdiende vakantie genieten, wacht haar op school nog eerst de grote kuis vooraleer ze definitief het schoolleven vaarwel zegt.
“Na het schooljaar poets ik samen met vier personen de hele school en daarna is het voor mij definitief gedaan”, weet Francine. Nadat ze vanaf haar vijftiende eerst 30 jaar in het zetelbedrijf ConfortLuxe werkte, was ze de afgelopen 14 schooljaren actief als logistieke hulp in basisschool De Kleine Prins. “Maar je mag me gerust de ‘reftermadam’ noemen”, lacht ze. “Ik kwam heel goed overeen met mijn collega’s van het refterteam. Samen hebben we veel plezier gemaakt onder mekaar.”
Heksen
Als lid van het refterteam werkte Francine van 11 tot 15 uur en indien nodig ging ze met plezier nog wat langer door tot alle werk gedaan was. “Met z’n drietjes vormden we een uitstekende ploeg. De kinderen kwamen eten in twee groepen: eerst de kleuters, daarna de leerlingen van het lager. De kleuters bedienden we aan tafel, de groten schoven voor hun maaltijd aan in een rij. Het eten uitscheppen, afruimen, afwassen, kindjes helpen met eten… Bij de kleuters kwam daar nog eens zeer veel lawaai bovenop. Het was intens werken, gelukkig kregen we ook hulp van de slaapoma’s van het instapklasje om de kleinsten eten te geven”, aldus Francine.
Bij speciale gelegenheden was het refterteam altijd wel te vinden voor een ludieke verkleedpartij. “Dat was voor ons een must. We verkleedden ons met carnaval, Pasen en Kerstmis en met Halloween veranderden we in heksen. Telkens waren de leerkrachten heel benieuwd naar onze outfit.”
Echt blij dat ze mag stoppen met werken is Francine niet. “Ik vind het spijtig dat het straks definitief gedaan zal zijn, want ik deed dit werk graag. Van mijn collega Caroline kreeg ik alvast een prachtig herinneringsboek met mooie foto’s van de afgelopen jaren.”
Speciale band
Francine zag op school kinderen opgroeien van peuters tot 12-jarigen. “Zo groeide er door de jaren heen toch wel een speciale band met de kinderen. En het was altijd aangenaam wanneer iemand jaren later terugkwam naar school om er stage te lopen of om gewoon eens goeiendag te zeggen.”
De reftermadam voelt zich nog veel te jong om stil te zitten. “Niets doen is stilvallen en dan word je rap oud. Nu ik met pensioen ga, wil ik vooral genieten van mijn nieuwe huisje, dat ik onlangs kocht.”
Leesoma of slaapoma
“Ik ben van plan om naar school terug te keren als leesoma of als slaapoma. Ook wil ik graag les volgen om mijn Frans wat bij te schaven. En dan is er nog mijn grote passie voor muziek, regelmatig ga ik naar een optreden. Ik hou vooral van live-bandjes die rockabilly en bluesmuziek spelen”, besluit ze.
Françoise Catteeuw: “Het was altijd stil in mijn studie”
De studies in het Sint-Aloysiuscollege zullen nooit meer dezelfde zijn, nu Françoise Catteeuw (65) haar schoolcarrière inruilt voor een welverdiend pensioen. Als studiemeester begeleidde ze jarenlang leerlingen en gaf hen nuttige tips.
Na een carrière als logopediste ging Françoise 19 jaar geleden als studiemeester aan de slag in het college. Wat begon als een interimjob werd een halftijdse betrekking, die ze combineerde met halftijdse jobs in Sint-Paulus Wevelgem en in Sint-Joris, en groeide uiteindelijk uit tot een fulltime job. “Ook mijn kinderen gingen hier naar school en ik was lid van het oudercomité”, vertelt Françoise. “Dit jaar had ik als studiemeester 272 leerlingen onder mijn hoede. Niet alleen de leerlingen van het derde en vierde middelbaar, maar ook de leerlingen van het tweede jaar Latijn zaten bij mij in de studie.”
Rechtvaardig
Als afscheidscadeau kreeg Françoise een heel mooi ingebonden boek. ‘Streng maar rechtvaardig’ noemen de leerlingen haar. “Velen bedankten me voor de studietips, voor de lessen in wellevendheid, voor de humor, voor het bijbrengen van orde in de wanorde… Een leerling bedankte me zelfs voor de opleiding friet scheppen, een alternatieve straf die ik soms gaf in de refter. Ik strafte niet veel, maar het was wel altijd stil in mijn studie.”
“Er is hier ‘s ochtends, ‘s middags en ‘s avonds studie en ook op woensdagnamiddag. Tussendoor deed ik de administratie van ons schoolwinkeltje en hield ik toezicht in de refter en op de speelplaats, dan waren er nog de vergaderingen… Sommige dagen kwam er van alles wat ik vooraf gepland had, helemaal niets in huis”, geeft ze toe. Haar collega-studiemeesters, met wie het contact intens en aangenaam was, trakteerden Françoise op een ontbijtbuffet en tijdens de allerlaatste studie applaudisseerden de leerlingen spontaan. “Ik heb hen iets willen bijbrengen buiten de lessen en als ik dan voel dat ze me daarvoor dankbaar zijn, doet me dat veel plezier”, aldus een ontroerde studiemeester. “Ik heb hier 19 boeiende jaren achter de rug heb, elk jaar was weer anders. De mindere momenten vergeet je doordat er zoveel andere mooie dingen zijn.”
De afscheidnemende studiemeester heeft nog niet echt tijd gehad om te beseffen dat het gedaan is, maar ze is ervan overtuigd dat ze haar tijd goed zal kunnen invullen, zij het op een rustiger tempo. “Ik zal voor mijn drie kleinkinderen kunnen zorgen en ik zal meer kunnen lezen, iets waar ik nu amper tijd voor had. Als lid van Markant Menen en van het Centrum voor Jongeren- en Gezinsbegeleiding Kortrijk zal ik me ook meer kunnen inzetten voor beide verenigingen”, besluit ze.
Einde van het schooljaar
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier