Ondanks tumor blijft Allison-Mae uit Oostende steeds een goedlachse meid

Allison-Maë Ramoudt, omringd door haar vrienden en klasgenootjes Jamilya, Elisa, Rune en Katharina. © PETER MAENHOUDT
Redactie KW

De 11-jarige Allison-Mae Ramoudt is verkozen tot meest sociaal verdienstelijke leerling van de Freinetschool De Zonnebloem. Voor Allison-Mae een hele prestatie. Vier jaar geleden kreeg het meisje kanker en het jaar daarop gingen haar ouders uiteen, maar ondanks alles bleef ze steeds sterk en optimistisch. Ondertussen is de tumor grotendeels verdwenen en volgend jaar zou Allison-Mae helemaal kankervrij moeten zijn. “We geven Allison-Mae deze prijs voor de manier waarop ze met de tegenslagen omging”, zegt directrice Sofie Hillemans.

Vier jaar geleden stortte de wereld van Allison-Mae, toen 7 en een opgewekt meisje, en haar ouders in. Het gezin kreeg te horen dat ze erg ziek was. Hotchkinlymfoom, in mensentaal lymfeklierkanker, luidde de diagnose. “Het begon met een klein knobbeltje in haar nek dat ik voelde zitten, toen ik haar een knuffel gaf”, vertelt mama Nalani Roose (34). “Toen de zwelling steeds groter werd, raakte ik in paniek. De huisdokter verwees ons door naar een specialist. Aan kanker werd nog niet gedacht. Het kon ook een ontsteking zijn, luidde het. Ze had er ook niet echt last van, en pijn had ze niet. Alleen… die zwelling was er wel.”

Pas bij endocrinoloog dokter De Wasch van het Henri Serruysziekenhuis bleek het wel degelijk ernstig. “We zijn bij hem terechtgekomen via haar oma Rita, de moeder van mijn ex-man”, gaat Nalani verder. “Zij was al patiënte bij hem en nam haar mee. De dag nadien mochten we naar de pediater en werd er een CT-scan bij Allison-Mae genomen. Na de scan kregen we het verdict te horen: Allison-Mae had een tumor. We wisten niet wat we hoorden. Toch niet ons meisje? Als ouder kan je je amper voorstellen wat zo’n nieuws met je doet. Maar ondertussen moesten we ons gewoon gedragen voor haar twee zusjes Luana (16) en Gracie-Lou (7).”

Haar kwijt

Nadat de ouders van Allison-Mae het nieuws te horen kregen, vertrokken ze vrijwel meteen richting UZ Gent. “We wisten niet wat ons daar te wachten stond. Het woord tumor alleen al deed ons het ergste vrezen”, zegt papa Nick Ramoudt (45). “Je hebt de kans dat het goedaardig is, maar bij Allison-Mae was het een kwaadaardige tumor. Ze zat al in fase twee. In vier weken ging het van een kleine bobbel naar een bobbel met de grootte van een ei.”

“Ik weet nog goed dat we op woensdag in het UZ Gent aankwamen. Meteen werden we doorgestuurd naar de dienst oncologie. We zagen er kindjes die al hun haar verloren waren door de chemotherapie. We wisten dat dat ons meisje ook te wachten stond. Je wereld stort in”, zucht mama Nalani. “Daags na binnenkomst werd een biopsie uitgevoerd in haar nek en mochten we naar huis. Na zes dagen kregen we nieuws dat het eigenlijk niet zo goed was, maar ook dat ze een redelijke kans had op overleven. Maar de kans bestaat altijd dat de chemo niet aanslaat.”

Door Bednet was het alsof ik gewoon in de klas zat, dat was echt leuk

Allison-Mae startte op 1 april 2015 met haar chemotherapie. “Dat was voor haar en voor ons een hel. Drie weken na de eerste chemo verloor ze haar mooie lange haren. Verschrikkelijk.” Op dat moment zat ze in het tweede leerjaar. “Via de sociale dienst van het ziekenhuis kwamen we bij Bednet terecht. Dat is voor haar de redding van haar schooljaar geweest. Ze zat lange tijd thuis, omdat ze de kracht niet had om naar school te gaan. Via de camera in de klas kon ze de lessen thuis volgen. Voor haar was dat wel leuk. Zelfs het schoolfeest kon ze van thuis uit mee volgen. Tijdens de speeltijd at ze een koekje en dronk ze iets, net als alle andere kinderen.”

“Het was erg leuk dat ik op die manier gewoon aanwezig kon zijn in de klas”, zegt Allison-Mae. “De juffrouw had dan een microfoontje op en zo hoorde ik alles wat ze zei. Alleen zedenleer kon ik niet volgen, omdat dat in een andere klas was. Ik vond het zelfs leuker dan gewoon in de klas te zitten.”

Directeur Sofie Hillemans van Freinetschool De Zonnebloem herinnert zich nog perfect de dag, toen bekendraakte dat Allison-Mae kanker had. “Ik was toen nog brugfiguur hier op school”, vertelt Sofie. “Het nieuws sloeg in als een bom. Er bestaat geen handleiding over hoe je daarmee om moet gaan. In eerste instantie lichtten we de ouders van de leerlingen in. Kinderen kunnen thuis ook vragen stellen. Dan is het belangrijk dat de ouders op de hoogte zijn. We houden ook spreekmomenten om er over te praten.”

Goede punten

Allison-Mae werd niet zomaar uitgeroepen tot meest sociaal verdienstelijke leerling van de school. “Nadat ze te horen kreeg dat ze kanker had, scheidden in 2016 ook nog eens haar ouders. Die klap kreeg ze bovenop haar ziekte te verwerken. Allison-Mae werd gekozen om de manier waarop ze daarmee omging. Ondanks haar ziekte bleef ze optimistisch en hard werken om goede punten te halen. Ze was voor haar ziekte goedlachs en is dat gebleven”, legt Hillemans uit.

Ondertussen gaat het met Allison-Mae de goede kant op. “De chemo heeft de tumor doen krimpen, maar er blijft nog een stukje van amper twee millimeter aanwezig. In het begin moest ze elke drie maanden op controle, nu is dat om de zes maanden. In principe zou ze volgend jaar volledig kankervrij verklaard moeten worden”, klink Nalani hoopvol.

Bang is Alliso-Mae nooit geweest. “Ik wist dat ik een goede kans had. Je denk daar niet bij na. Toch niet op die leeftijd. Misschien dat ik daar nu wel stil bij zou staan. Ik kon er redelijk goed mee omgaan. Maar ik kan me voorstellen dat dat bij andere kinderen helemaal anders ligt. Nu, voorlopig gaat alles goed en dat is het belangrijkste”, besluit Allison-Mae.

(JRO)