Ollivier trad in de voetsporen van zijn vader en werd zeeman

Jean-Paul Vandermeersch en zoon Ollivier kunnen de zee niet missen. "Die vrijheid en openheid is met niets te vergelijken." © GLO
Redactie KW

De oneindigheid van water en lucht, de kracht van de wind. De lokroep van de zee is niet te negeren.

Voor Jean-Paul Vandermeersch was het al op jonge leeftijd duidelijk : de zee zou zijn werkterrein worden. Zoon Ollivier volgt nu zijn vader op en kiest ook voor een carrière op zee. Twee stoere zeebonken doen hun verhaal. Jean-Paul Vandermeersch (66) is afkomstig van Ieper maar woont al jaren in Oostende. Hij is getrouwd met Katrien Demeere en heeft drie kinderen : Emmerson (35), Stéphanie (30) en Ollivier (28). Ollivier werkt bij baggerbedrijf Deme en heeft een vriendin.

“In 1967 startte ik mijn opleiding aan de Zeevaartschool in Antwerpen”, opent Jean-Paul. “In 1970 ben ik dan beginnen varen. Eerst heb ik zo’n twaalf jaar lange omvaart gedaan. Daarna ging ik aan de slag bij de RMT, zowel bij de schepen als op de jetfoils. Daar heb ik alle rangen doorlopen. Na de teloorgang van de RMT stapte ik over naar het Loodswezen, als kapitein. De laatste acht jaar voor mijn pensioen werkte ik aan wal als nautisch diensthoofd. Niet meer op zee dus. Waarom ik voor een carrière op zee koos ? Omdat ik altijd al wilde varen, al sinds ik klein was. De zee trok me toen al aan. Dat was nog de mooie tijd toen, van lange reizen en veel in havens zitten. Dat is nu ook allemaal anders.”

Zoon Ollivier stapte in de voetsporen van zijn vader. “Dat was eigenlijk nooit echt de bedoeling”, vertelt hij. “Eerst wilde ik economie studeren. Maar in het zesde middelbaar gingen we met school naar een beurs over studiekeuzes. De Zeevaartschool stond daar toen ook en ik heb informatie gevraagd. Ik wist natuurlijk al dat vader dat deed, maar had er nog nooit eerder bij stilgestaan dat het ook voor mij een beroepsmogelijkheid was. In het begin was het vooral een economische keuze, want het is een mooi beroep met een goede verloning en werkzekerheid. Maar van zodra ik zelf ging varen, hoe meer ik besefte dat het echt wel iets voor mij was en hoe liever ik het deed. Nu werk ik als eerste stuurman bij Deme, en ben ik zes weken weg en zes weken thuis.”

In hetzelfde schuitje

“Ik trad dus niet bewust in de voetsporen van mijn vader, maar nu vind ik dat wel tof”, gaat Ollivier verder. Vader Jean-Paul is trots : “Van zodra hij weg is, volg ik op de computer waar hij zit. Dat is ook een van de dingen die ik in die 40 jaar enorm heb zien veranderen : de communicatie. Vroeger was je maanden weg en wist niemand waar je zat. Kwam je in een voorziene haven, had je post, maar soms was die er ook niet. Natuurlijk kon je aan de wal eens telefoneren, maar dat koste toen stukken van mensen.”

“Het mooiste aan varen vind ik de variatie”, zegt Jean-Paul. “Elke dag is anders. Op zee heb je vrijheid maar beperkt, want je zit natuurlijk op je eiland. Die vrijheid en openheid is met niets te vergelijken. Ook de zee zelf is elke dag anders. Moest de mogelijkheid er zijn, zou ik het direct weer doen. Ik zou niet twijfelen.” Ollivier vindt dan weer de vriendschap aan boord het mooiste aan een leven op zee. “Je zit in hetzelfde schuitje letterlijk en figuurlijk en je leert elkaar kennen. Het is een soort vriendschap, maar dan anders. Je blijft collega’s, maar toch zal je nooit dezelfde manier van samenwerken hebben zoals in een kantoor. Je hebt elkaar nodig, zeker als er iets zou gebeuren. Als er vlammende ruzie is, werken we de volgende dag toch weer normaal samen. Ook de verschillende bestemmingen om te gaan baggeren vind ik leuk. Ik ging al naar Zuid-Amerika, Azië, Australië…”

In het bloed

“Of ik trots ben dat mijn zoon dezelfde carrière koos ? Natuurlijk”, zegt Jean-Paul. “Mijn andere zoon Emmerson werkt ook in de sector : hij is nautisch verkeersleider in Oostende. Misschien zit het wel in het bloed. L’histoire se répète: veel van de dingen die Ollivier nu meemaakt, heb ik zoveel jaar geleden al ervaren. Ik mis het zeker en vast. Moest ik 20 jaar jonger zijn, zou ik ook mee zijn”, lacht Jean-Paul.

“Wat ik bewonder in mijn vader ? Je ziet dat hij heel veel ervaring heeft en rustig beslissingen kan nemen. Veel mensen die samen hebben gevaren met mijn vader zeggen dat ook : hij komt op voor zijn bemanning en doet moeite om problemen op te lossen en te helpen”, zegt Ollivier. “Mijn zoon weet van aanpakken. Hij haalt zijn doelstellingen zonder haperen. Dat bewonder ik in hem”, besluit Jean-Paul.

(GLO)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier