Het coronavirus houdt niet alleen ons land, maar de hele wereld in de ban. Hoe kijkt men in het buitenland naar België? Hoe anders is de aanpak? En hoe schatten andere landen de nabije toekomst in? Wij spraken met zes uitgeweken West-Vlamingen, van het coronavrije Nieuw-Zeeland tot het bijzonder zwaar getroffen Brazilië.
Greet Nelissen en Ruben Baekelandt in Oostenrijk: natuur vlakbij, dat is een groot voordeel”
Greet Nelissen (42) en Ruben Baekelandt (43) wonen samen met hun dochters Odile (10) en Piena (8) in Himmelberg, een bergdorpje in Oostenrijk. Daar baat het koppel Gasthof Fernsicht uit. Net als België kent het land op dit moment een tweede coronagolf. “Vroeg of laat zat die eraan te komen”, zegt Greet. “Sinds dinsdag zitten wij opnieuw in een lockdown, met een avondklok tussen 20 en 6 uur. Er is ook een verbod op niet-essentiële verplaatsingen en allerhande sportactiviteiten zijn afgelast. De kinderen kunnen wel naar school.”
Oostenrijk kleurt met bijna 2.000 patiënten in de ziekenhuizen, van wie 291 mensen op intensieve zorgen, rood. “In heel het land zijn 653 bedden op intensieve beschikbaar, en bepaalde regio’s zitten nu aan hun limiet”, pikt Ruben in. “Die capaciteit zal hoger moeten, dat is een zekerheid.” “Ik zie de curves hier nog stijgen”, zegt Greet. “Maar hoe het komt dat in België, met zo’n goede gezondheidszorg, zoveel meer mensen sterven… Geen idee! Is het dan toch de luchtkwaliteit? Of de manier van leven hier? Wij hebben hier in Karinthië natuurlijk het grote voordeel dat we de voordeur uit kunnen en meteen de natuur intrekken, zonder over de koppen te moeten lopen.”
Als hoteluitbaters hebben Greet en Ruben het skitoerisme komende winter broodnodig. “Ons zomerseizoen is al bij al vrij normaal verlopen, op de vele liters alcoholgel na dan”, glimlacht Greet. “Het grote voordeel is dat je dan wel grotendeels buiten kan leven. De Oostenrijkse regering ‘verkoopt’ de huidige maatregelen als ‘noodzakelijk om het wintertoerisme te redden’. De boeking voor de kerstvakantie staan bij ons alvast genoteerd, uiteraard hopen wij dat de mensen kunnen komen.”
“Maar dit virus stopt niet aan de bergen of aan een taalgrens. Het is een wereldwijd probleem waar we allemaal zullen moeten doorspartelen. ‘Gebruik je gezond verstand’, het is een cliché, maar het is wel de waarheid”, aldus Greet nog. “Luisteren naar de experten – ja, wij geloven die hier nog – en de maatregelen opvolgen, dat lijkt mij de enige boodschap.”
Valerie Vanacker in Nieuw-Zeeland: “Ik kijk met lede ogen naar België”
Huisartse Valerie Vanacker (41) woont samen met haar Britse echtgenoot en twee kinderen Ruby en Lucas in Napier, een stadje op het noordelijke eiland van Nieuw-Zeeland. Dat land ging eind maart in complete lockdown voor vier weken, maar is er in geslaagd het coronavirus volledig te bedwingen. “Ik denk dat het verschil tussen België en Nieuw-Zeeland vandaag niet groter kan zijn”, zegt ze. “Wij hebben op dit moment exact nul gevallen, ons totale dodental staat op 25 en sinds maart zijn 1.963 bevestigde besmettingen opgedoken.”
De grenzen naar het eiland zijn nog altijd dicht, enkel wie een Nieuw-Zeelands paspoort heeft of kan bewijzen er permanent te wonen, raakt het land binnen. “En je moet verplicht twee weken in quarantaine in een hotel. Iedereen wordt er getest, op dag 3 en op dag 12”, duidt Valerie. “Ook wie in die hotels, in luchthavens of in havens werkt, wordt regelmatig getest.”
Voor de rest is het leven vrij normaal. Vakantie kan, evenementen en concerten mogen plaatsvinden, ook winkelen, op café en vrienden thuis ontvangen is toegelaten. “Het enige wat ik niet kan, is het land verlaten. Al zijn er plannen om reizen naar enkele pacifische eilanden toe te laten”, glimlacht Valerie. “Mijn job als huisarts is in tegenstelling tot april, mei en juni weer min of meer normaal. Al blijven de consultaties vooral telefonisch verlopen.”
Ze zucht een beetje als ze vertelt over België. “Ik kijk met lede ogen naar hoe het er bij jullie aan toegaat. Oké, wij zijn een eiland met ‘maar’ 5 miljoen inwoners en dat maakt het makkelijker om in lockdown te gaan. Maar de aanpak van de regering loont en daarvoor premier Jacinda Arden ook beloond door de kiezer. De Belgische aanpak lijkt me chaotisch. Alles verandert constant, het advies is moeilijk te begrijpen waardoor coronamoeheid gewoon heel normaal wordt.”
“Eerlijk? Ik denk niet dat de situatie in België er de volgende maanden snel beter op zal worden. Ik hoop dat ik verkeerd ben, want dan kan ik tenminste België weer binnen om mijn familie te zien. Maar optimistisch ben ik niet. Hoe graag ik dat ook zou willen.”
Kristel Golsteyn in Thailand: “Ik ben gestopt met het nieuws te volgen”
Kristel Golsteyn (57) woont al 20 jaar op Koh Chang, na Phuket het grootste eiland van Thailand. De Brugse runt er een goed draaiende duikschool en heeft 40 mensen in dienst. Het leven daar verloopt behoorlijk normaal in vergelijking met België, zo blijkt. Thailand is – met in totaal slechts 3.787 besmettingen en 59 doden – ook veel minder zwaar getroffen.
“In het begin van de pandemie hebben we een lockdown gehad, maar ondertussen kunnen we alweer rekenen op lokale toeristen. De voorbije maand konden we dus al een deel van onze kosten recupereren, een hele opluchting”, zegt Kristel.
“Koh Chang is altijd coronavrij gebleven. Toch draagt iedereen hier mondmaskers, wordt er overal gecontroleerd op koorts en moeten we onze handen vaak ontsmetten. Het leven is hier dus best goed, al is het triest om te zien dat veel zaken gesloten zijn. Staatshulp of uitkeringen heb je hier immers niet echt. Dat is het grote verschil met België, waar een lockdown geen rechtstreekse armoede met zich meebrengt. Hier hebben veel mensen hun laatste centen al opgesoupeerd. Wat niet wegneemt dat ik te doen heb met iedereen in België. De situatie lijkt me geen pretje, zeker met de winter in aantocht.”
Aangezien Koh Chang niet getroffen werd door het virus, is corona een beetje een ver-van-mijn-bedshow voor Kristel. “Ik ben bovendien gestopt met het nieuws te volgen”, zegt ze. “Wat er ook beslist wordt, het is nooit goed. Het is ofwel te streng, ofwel niet streng genoeg… Het lijkt alsof de hele wereld zot of depressief is geworden. Ik doe dan ook aan struisvogelpolitiek: kop in het zand en gelukkig op mijn eilandje. Al zou ik natuurlijk liever hebben dat mijn familie op bezoek mag komen. Dat lukt momenteel niet, want wie naar Thailand komt moet eerst twee weken in quarantaine.” (TV)
Guido Steeman in Brazilië: “We zitten nog altijd in de eerste golf”
Geboren Bruggeling Guido Steeman (69) woont met zijn Braziliaanse echtgenote Maria in Salvador da Bahia, een kuststad in het noordoosten van Brazilië. “Je kan hier niet voorzichtig genoeg zijn”, klinkt het bezorgd. “Het contact met anderen is heel beperkt, ook met onze kinderen. De oudste is in verwachting van een dochter, normaal moet ze eind december bevallen. Hopelijk is het tegen dan wat kalmer met het virus, maar ik vrees ervoor.”
Brazilië is, in Guido’s woorden, aan het aanmodderen. “We zijn intussen toe aan onze derde minister van Gezondheid, nadat de twee eerdere werden ontslagen omdat ze niet op dezelfde lijn qua aanpak stonden als president Bolsonaro. Hij erkent trouwens nog altijd de draagwijdte van het virus niet. Zijn fangroep heeft op 1 november zelfs betoogd tégen het vaccin, ze weigeren maskers te dragen en vieren erop los.”
Maar niet alleen de Bolsonaristen houden zich niet aan de regels. “En dat is net het probleem. Er wordt nog altijd op straat gevierd en de politie staat machteloos. Intussen zitten we in Brazilië wel boven de 160.000 coronadoden en zijn meer dan 5,5 miljoen mensen besmet. Ik vrees dat we zelfs nog in de eerste golf zitten. In Brazilië zijn er geen vergaande regels, elke stad of staat voert beslissingen door. Maar er is een groot gebrek aan opvolging.”
Hoewel de situatie in Brazilië dus problematisch is en dreigt te blijven, blijft Guido ook België in het oog houden. “Met ongeloof eerlijk gezegd, over de trieste mentaliteit en het groeiend egoïsme bij de bevolking. Je mag als regering nog zoveel maatregelen uitschrijven, als ze niet gevolgd worden, ben je er niet veel mee.”
“Wat de toekomst brengt? Ik hoop zo snel mogelijk een vaccin, zodat we in het voorjaar toch naar België kunnen afreizen. Ik hoop vooral dat we gezond kunnen blijven. Vanuit Brazilië: een warme, virusvrije omhelzing!”
Mike Petillion in Canada: “Ik moest wel van job veranderen”
Mike Petillion (36) ruilde Rekkem voor Quebec, de Franstalige provincie in Canada. Daar woont hij samen met echtgenote Anouk Belanger (41) en zoontje Jake (9). Hun tweede zoontje Tyler overleed twee jaar geleden onverwacht.
Het coronavirus had recent een grote persoonlijke impact op zijn leven. Tot voor kort werkte Mike nog in een hotel, als directeur van een evenementenzaal waar 1.300 mensen ontvangen kunnen worden. “Laat ons zeggen dat dat niet meteen weer zal lukken”, glimlacht hij. “Ik wilde niet werkloos worden en ben van job veranderd. Nu werk ik voor Krispy Kreme, een donutfabrikant. Daar ben ik directeur geworden in de fabriek in Quebec.”
Ook de Canadezen hebben erg moeilijke maanden achter de rug en vechten nog altijd tegen het coronavirus.”Maar het is niet zo erg als bij jullie”, zegt Mike meteen. “In Quebec, goed voor 8 miljoen inwoners, schommelt het aantal besmettingen nu rond 1.000 per dag. Sinds begin oktober is er opnieuw een lockdown en die maatregelen blijven al zeker tot 23 november. De restaurants en cafés zijn dicht, sporten in groep kan niet meer en thuiswerk is de norm.”
In Canada staat intussen wel een strenge winter voor de deur. “De sneeuw, de koude… Het zal niet gemakkelijker worden, zeker niet voor de kinderen. Het wordt ook moeilijker om het verschil tussen een ‘gewone’ verkoudheid en de symptomen van het coronavirus te zien. Laat ons hopen dat de lente snel zon en een vaccin kan brengen.”
“Dat België nu gezien wordt als ‘het slechtste coronaland ter wereld’ is uiteraard heel jammer. Misschien is er wel te lang gewacht, maar achteraf is het makkelijk spreken natuurlijk”, zegt Mike. “Ik sta niet in de schoenen van jullie nieuwe eerste minister. Ik kan alleen maar hopen dat de maatregelen van nu vruchten afwerpen.”
Laura Schuerwegen in Malawi: “Ik draai dagen met een halve euro inkomsten”
De 37-jarige Laura Schuerwegen groeide als kind van expats op in Ichtegem en Koekelare. Vandaag woont ze in Malawi in het zuidoosten van Afrika. Daar runt ze een chocoladebedrijf met typisch Belgische chocolade, een coffee shop en een bed & breakfast.
“De impact van corona is in alle aspecten van het leven onoverkomelijk. Ook al zijn de cijfers hier in Malawi nog laag en komen de meesten die besmet raken met het virus erdoor, de gevolgen voor de economie en het welzijn zijn niet te onderschatten”, zegt ze. “Het toerisme en de luxemarkt, waar ik in werk, liggen volledig plat. Wij draaien dagen met amper een halve euro inkomsten. Het café is leeg, de winkel draait amper en er gaat geen week voorbij waar ik niet moet schakelen om mensen aan het werk te houden. Ook de volgende zes maanden zie ik niet meteen rooskleurig in. Heel wat bevriende lodge-eigenaars sloten of gingen al overkop en ook grote groepen Malawiërs verloren hun job of zijn al maanden niet betaald.”
Van lockdownachtige maatregelen is in Malawi echter geen sprake. “Er wordt nog altijd vrij relaxt met corona omgegaan, ondanks alles. In overheidsgebouwen moet je een masker dragen en voor sommige winkels staan handgels, maar echt afgedwongen wordt dat niet. Er zou gecontroleerd worden, maar dat is op de achtergrond verdwenen.”
“Wat België betreft: ik begrijp er niets van. Ik kan me niet voorstellen hoe groot de sociale en emotionele impact van het leven daar moet zijn op de mensen. De stress, de onzekere financiële situatie en ook volledig geïsoleerd zijn? Neen, dank u. Ik vrees dat de sociale en economische gevolgen veel groter gaan zijn op langere termijn dan dat het coronavirus op zich kan hebben.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier