Voor redacteur Thomas Dubois is het de derde keer dat hij Dranouter bezoekt. De eerste keer in de nieuwe setting.
Nostalgie maakt zich meester wanneer ik de Westhoek binnenrijd. Toen ik bij de krant begon te werken had ik het geluk om eerst een tijdje mee te draaien in Het Wekelijks Nieuws West. Dan reed ik meermaals per week met mijn Peugotje vanuit Roeselare richting Ieper, Poperinge of een stuk verder. Tijdens die ritten kon ik enorm genieten van de glooiende landschappen en mijmeren over vanalles en nog wat. Ik weet niet of het komt door de vele herinneringen aan de veldslagen die er zijn uitgevochten of gewoon het groen, maar een rit naar de Westhoek was voor mij altijd iets speciaals. Tegenwoordig beland ik maar zelden meer in de buurt van Ieper, dus maakte nostalgie zich al van vroeg in de namiddag meester.
Die nostalgische trip ging verder toen ik eenmaal Dranouter naderde en plots te midden van een bruisend festival zit. Het is de derde keer dat ik naar Dranouter kom. In 2009 was mijn eerste kennismaking. Ik was toen pas afgestudeerd, had mijn eerste stappen bij Het Wekelijks Nieuws al gezet en herinner me nog dat ik vooral een kapot gesprongen relatie wou vergeten. Daar waar Dranouter voor heel wat bakvissen de eerste kennismaking met een festival is, was ik wat dat betreft eerder een laatbloeier.
Niet moet, alles mag
Drie jaar later, in 2012, was mijn tweede kennismaking. Ik zag er Het Zesde Metaal aan het werk en ‘s avonds had ik er geen gêne mee om mij volledig te laten gaan bij Bart Peeters. Ook The Levellers stonden toen op de affiche, zo leert me de historiek op de website van het festival. Plezant, zonder meer. Niets moet, alles mag. Iets wat ik ten zeerste kon appreciëren.
Sindsdien ben ik er niet meer geraakt. Niet echt ideaal met het werk, misschien niet altijd een affiche naar mijn goesting en wellicht gewoon een overdaad door tal van andere festivals.
“Op de oude site was het bij regenweer vaak serieus schuiven”
Tot dit weekend, drie dagen lang en niet als typische festivalbezoeker. Maar wel voldoende om de geest van het festival vol nieuwe tradities op te snuiven. De eerste keer ook met de nieuwe setting, wat mij betreft een hele verbetering. Ik herinner me nog hoe het bij regenweer erg vaak glijden was op de oorspronkelijke site. Dan is deze hoger gelegen setting, alles dicht bij elkaar én met een kerk waar er concerten georganiseerd worden zeker de moeite.
Intiem
Bovendien heb ik ook al heel wat goeie muziek gehoord, zeker ook van de West-Vlamingen. Arno blijft de koning van het staan wankelen op het podium, maar hij klonk verdomd opnieuw steengoed. Yevgueni intiem in de kerk was dan weer kippenvel van begin tot einde. En Berlaen? Wie? Ja, inderdaad. Berlaen zou wel eens het feestje van het weekend kunnen worden. Of toch een van de onverwachte feestjes! Een topdag voor West-Vlamingen.
Het is nu al uitkijken naar morgen, met dan op de affiche onder andere mijn favoriete band Balthazar. Omdat ik nu eenmaal iedere zomer een date moet hebben met Patricia en co.
Festivals
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier