Noël Ricart uit Ingelmunster blijft vergeten oorlogshelden herdenken

Noël bij de foto’s van zijn vader zaliger Remi en wijlen Gustaaf Elisabeth. (foto FODI)
Depypere Patrick

Noël Ricart – zelf een oorlogswees – blijft zich inzetten voor de vergeten helden. Hij gaat naar kerkhoven in onze gemeente en de regio om die vergeten helden te eren met een medaille.

“Wij zijn de oorlogswezen. Wij zijn de kinderen van de vermoorde weerstanders of van de politieke gevangenen, die stierven van ontbering en die niet meer uit de concentratiekampen zijn teruggekeerd. Wij zijn de kinderen van zij die gestorven zijn door de gruwel van de nazistische moordmachine. Velen van ons dragen de last van het verlies van onze dierbare vader of moeder een heel leven mee. Wij zijn de kinderen die veel kansen hebben gemist”, zucht Noël Ricart uit de Dokter Lauwersstraat.

Monument

“Maar wij zijn ook de kinderen die moeten blijven herdenken. Daarom plaatste ik een monument voor mijn vader Remi Ricart en Gustaaf Elisabeth, beiden weerstanders en door de Duitsers doorgeschoten op 4 september 1944. Enkele dagen later werd Ingelmunster bevrijd. Er was overal feest, maar wij zaten met veel verdriet en een begrafenis. Het monument staat langs het kanaal tussen de Zuidstraat en café De Wante. Met een vergunning van de Vlaamse Waterweg mag het daar gratis blijven staan.”

“De gruwel mag zich nooit meer herhalen. Iedereen schreeuwt ‘Nooit nog oorlog”. Iedereen moet begrijpen dat er bij een oorlog nooit winnaars zijn. Door mijn inzet kon ik ook bekomen dat er rechts aan de hoofdingang van het plaatselijk kerkhof een bordje ‘Belgische oorlogsgraven’ hangt.”

“Een kameraad en ik hebben op die graven de medaille ‘Pro Patria’ gekleefd. Dit zowel op het graf van mijn vader, op het graf van Victor Schotte, Robert Bultynck en een gesneuvelde soldaat. We plaatsten ook dezelfde medaille op het graf van Adolf Sneppe uit Lendelede. Hij was betrokken bij een gevecht in de Zuidstraat, werd gevangen genomen, aan een kar met paard vastgebonden en in Dentergem doorgeschoten.”

“Zoveel gruwel, net zoals er onthoofdingen volgden: 15 in Zwevegem, 13 in Tielt en 14 in Lichtervelde. Zo’n gruwel mogen we nooit vergeten”, besluit Noël Ricart.

(PD)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier