In de schaduw van de kerktoren, op het Zarrenplein, is café-frituur Sint-Elooi al sinds jaar en dag een ankerpunt. Een vaste stek voor passanten en stamgasten om er een pils en friet te nuttigen. Net die combinatie wordt Birger De Backer (38) en Tamara Casier (36) te veel van het goede. “We hopen ons ‘kindje’, café Sint-Elooi, in goede handen te mogen geven.”
‘Waar er mossel met friet is, en geen pintje te veel is’, bezingt Raymond Van Het Groenewoud de liederlijke vaderlandse aard in een notendop. Volkscafés maken deel uit van ons cultureel erfgoed om er ongedwongen de dorst gelest te krijgen of tijdens toogdebatten de kleine wereldproblemen te vernemen. “Doorbijten en boven mezelf uitstijgen lijkt me wel aangeboren, zo ervoer ik al in mijn tijd als oud-jeugdrenner”, merkt Birger De Backer op. In het spoor van zijn sportieve erfenis deden hij en zijn partner Tamara Casier, in hun naar eigen zeggen onbezonnen, jongere jaren, hun Vlaamse wortels alle eer aan. Na een voorstel van toenmalige uitbaters Bart en Fien, sloegen ze 14 jaar geleden de handen in elkaar bij de overname van café Sint-Elooi.”
Ze behielden de naam en tradities. Het café zelf veranderde sindsdien van gedaante. Drie jaar geleden werd het hele interieur nog grondig onder handen genomen. Ook het buitenterras langs de straatzijde, waar het in de zomerse avondlijke uren aangenaam toeven is, kwam er. Fietsers, motorrijders en passanten op weg van en naar de kust worden er door uitgenodigd om even halt te houden.
Lange dagen
Als enig nog overblijvend Zarrens café met een rijke geschiedenis en een eigen frituur zit Sint-Elooi gebeiteld. Een unieke combinatie in de wijde regio. “De klanten kunnen ook in het café bestellen, wat maakt dat de frituur een geweldige troef is waarmee we de handen meer dan vol hebben. Om elkeen vlot te kunnen bedienen, hebben we helpende krachten, waaronder mijn vader die ook als barman de sfeer er prima weet in te brengen”, licht Tamara toe. “Als de frituur ‘s avonds de deuren sluit, moeten we onszelf echter met meer moeite dan in onze beginjaren opladen om daarna nog in het café van dienst te blijven. De lange dagen waarbij we zelden een precies sluitingsuur hebben, wegen door. Als op zaterdagavond de tapkranen overuren gemaakt hebben, draaien we na enkele uren slaap de cafédeur opnieuw open voor de vinkenzetters en de wielertoeristen op zondagmorgen.”
“We kregen de kans om het pand naast ons café over te nemen, waardoor we ons in de nabije toekomst enkel nog willen toeleggen op een frituur, waar we het de klanten nog beter naar de zin willen maken. Voor ons café zelf zoeken we opvolgers die er eenzelfde ziel willen in stoppen. Als ook de verbouwingswerken van onze nieuwe frituur kunnen vlotten, hopen we tegen de volgende zomer alles rond te hebben.”
‘Casino, De Vrede en ‘t Roggeveld’: hoeveel en welke dorpscafés Kortemark, en Zarren in het bijzonder, vroeger rijk was, is Birger bijster. “Mensen hebben vandaag de dag keuze te over om zich te vermaken. Vooral tijdens de zomermaanden is er altijd wel een pretpark, festival of pop-upbar te bezoeken.”
Niet kalmer aan gaan doen
“Verenigingen zoals de minivoetbalploeg, de wielertoeristen en Chiro, hebben bij ons hun stamlokaal. Ook vriendenkringen en jongeren spreken hier in het weekend af, om er bijvoorbeeld voetbalmatchen live in het café te volgen en zelf met weinig de volkse sfeer te maken.”
Het écht kalmer aan gaan doen ligt echter niet in het verschiet. Al ruim vóór het weekend van 7 en 8 december zet Birger met veel overgave mee de schouders onder de lokale Mollecross. Ondertussen blijft volksherberg Sint-Elooi en het fornuis draaien als vanouds. “Het hedendaags dorpsleven vindt op z’n eigen moderne manier de weg”, vat hij beschouwend de alledaagse charme samen.
(Hendrik Verplancke)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier