Voor de aanvang van het zesde Poperingse Boksgala in de Poperingse Maekeblydezaal mocht multiatleet Mario Huvaere (56) uit de Streuvelswijk in Vlamertinge een sportrolstoel in ontvangst nemen. En die zal de man zeer goed van pas komen, want hij sport dagelijks.
“Mijn kinderjaren verliepen zoals die van de meeste kinderen, op één verschil na. Ik was vaak ziek. In de grote vakantie van 1970 besloten mijn ouders op aanraden van onze huisarts mij te laten opnemen in het ziekenhuis voor een amygdalectomie (het wegnemen van de amandelen, red.). Toen een zeer veel voorkomende operatie, maar bij mij liep het achteraf mis”, vertelt Mario Huvaere.
“De operatie verliep perfect. Echter binnen de vijf minuten nadat de dokter de toestemming gaf dat ik naar huis mocht, begon ik bloed over te geven. Grote paniek in de kamer. Nadat ik vijf nierbekkentjes bloed had overgegeven verloor ik mijn bewustzijn. In de operatiezaal bleek geen bloed van mijn type voorradig. Omdat ik te lang moest wachten op nieuw bloed, kreeg ik een zuurstoftekort, met als gevolg een hersenbeschadiging. Toen het bloed werd toegediend dacht men de noodsituatie onder controle te hebben. Alles ‘leek’ in orde tot de volgende dag. Mijn lichaam begon beetje bij beetje samen te trekken. Dit ging gepaard met verscheurende pijnen. Het resultaat was dat mijn lichaam helemaal vervormd en misvormd werd. Om het verhaal helemaal compleet te maken trad er totale verlamming op en werd mijn lichaam een levende plant. Ik kon niet meer bewegen, niet meer eten noch spreken. Ik kon alleen nog reageren door met mijn ogen te knipperen. Na enkele weken, toen alleen de dood mij nog te wachten stond werd mijn pa heel boos en drong hij erop aan mij over te plaatsen naar het UZ-Leuven. De professoren daar hielden mij in leven, en kregen mij weer stabiel. Toen begon voor mij een tijd van jarenlange revalidatie. Niet alleen lichamelijk, maar ook emotioneel. Dat heeft zo’n tien jaar geduurd. Ondanks mijn beperkingen kan ik nu weer genieten van het leven, met volle teugen. In 1988 trouwde ik zelfs (met Maria D’Ooghe), en ondertussen hebben we kleinkinderen”, aldus nog Mario.
Ondertussen is Mario Huvaere een erg fervente sporter geworden, vanuit zijn rolstoel. Zo is hij ondermeer lid van Boxing Team X Poperinge. Viviane Minne uit de Pauperstraat in Vlamertinge heeft twee zoons die daar op hoog niveau boksen: Giovanni en Harley Techel. Maar eigenlijk fungeert ze er als een soort moeder voor alle boksers, en wordt ze door hen aangesproken als ‘Moetje’. “We hebben nu 500 leden, waarvan 250 actieve. Ze komen uit de hele provincie”, zegt een trotse Viviane.
Eveliene Top van Top Thuiszorg in Poperinge: “De boksclub kwam op het idee een sponsoractie te organiseren voor het schenken van een sportrolstoel aan Mario. Nadat ik zijn schrijnend verhaal gelezen had op Facebook, was ik meteen enthousiast en dacht direct aan de mogelijkheid om te sponsoren door zelf te leveren. Zo’n aangepaste sportrolstoel is erg duur. Maar ondermeer met de steun van Lieven Desmet, bandagist uit Kortrijk, en één van mijn leveranciers, is het ons gelukt om Mario zo’n rolwagen cadeau te doen.”
Mario was uiteraard in de wolken met zijn geschenk. “Ik zal dagelijks in de Poperingse sporthal te vinden zijn, ondermeer in de prachtige bokszaal, die ondertussen eigenlijk al te klein geworden is. Aan competitieboksen doe ik niet, maar ik kamp wel tegen iemand uit de club, die dan ook plaatsneemt in een rolstoel. We dragen dan alle twee de complete outfit, met bokshandschoenen. We bewegen vanuit, maar ook met de stoel. We dragen geen hoofdbescherming, want de slagen komen van iets te ver om echt gevaarlijk te zijn”, aldus Mario.
“In Ieper speel ik rolstoeltafeltennis (Zilver op het Belgisch Kampioenschap) en in Rumbeke rolstoeltennis. Ik ga ook zeer veel fietsen met mijn driewieler, voor de wedstrijden ben ik erkend door de UCI. Onlangs reed ik op het circuit van Zolder het Open Vlaams Kampioenschap tijdrijden. Ik behaalde een snelheid van 25,7 km/uur over 16 km. In en rond Vlamertinge rijd ik zoveel mogelijk rondjes van telkens 30 km. Maar ik doe ook aan judo, fitness en in Komen gaan we zelfs skiën. Per week doe ik zeker 25 uur aan sport. Ik kan wel nog een klein beetje lopen met krukken, maar voor mij is dat eigenlijk veel te gevaarlijk. Ik brak ondermeer al twee keer een heup en twee maal een hand door te vallen zonder rolstoel”, besluit een gelukkige Mario Huvaere, die ondanks alles toch steeds blijft stralen.
(AHP – Foto MD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier