Nieuw begin voor dierenasiel van Menen: “Gestart met 150 euro en dat is ruim gerekend”

Het nieuwe jaar werd afgetrapt. Een nieuw begin voor iedereen, maar ook een nieuwe start voor het dierenasiel van Menen. Met een nieuwe ploeg en nieuwe naam waait er een frisse wind doorheen het aftandse gebouw. Een probleem blijft echter ook in 2020 hardnekkig aanwezig. “We zijn gestart met een budget van 150 euro”, trekt Sylvie Ossieur aan de alarmbel.

Het werd een start die alvast niet onopgemerkt voorbijging. “De tweede januari, een dag na de officiële start van de nieuwe vzw, was het hier een gekkenhuis”, horen we bijna synchroon bij Sylvie Ossieur (49) en Brenda Devos (40). Beide dames namen het roer van vzw De Grensstreek over en gaan, onder de naam Knuffelpootjes, voort met de uitbating van het dierenasiel. “Donderdag was het hier een komen en gaan van mensen en ondertussen zijn er weer zeven honden, zeven katten en een tweetal konijnen die we hebben opgevangen. Het jongste dier is een pup van slechts enkele maanden oud, verloren gelopen en niemand die hem kwam halen.”

Uit eigen zak

Dergelijke start toont opnieuw dat een operationeel dierenasiel broodnodig is, alleen vergt het heel wat creativiteit om de zaak draaiende te houden. “150 euro, als we ruim rekenen, dat was ons startbudget”, gaat Sylvie verder. “Voor je het weet zijn die centen verdwenen, dus nu is het vooral een kwestie van heel veel zaken eerst uit eigen zak te betalen en nadien kijken hoe we dat kunnen recupereren. Het doet wel deugd te zien dat er nog steeds mensen zijn die ons een hart onder de riem steken, want we konden ondertussen ook al een potige cheque in ontvangst nemen. Een dame die gedurende de maand december soep verkocht en de opbrengst daarvan aan ons schonk. Ook blijven heel wat andere mensen maandelijks nog kleine donaties doen, maar uiteindelijk moeten we toch een structurele oplossing kunnen vinden.”

De huur van het gebouw en vooral de energiekosten zuigen de rekening helemaal leeg

Wanneer het woord ‘structureel’ valt, is het onmogelijk naast de toestand van het gebouw te kijken. “Een snelle rekensom leert ons dat we maandelijks ongeveer 1.000 euro nodig hebben om enkel en alleen het gebouw open te houden“, vult Brenda strijdlustig aan. “De huur en vooral de energiekosten zuigen de rekening helemaal leeg. De dames van De Grensstreek hebben, voor hun vertrek, drie maanden huur geregeld, waardoor we een vliegende start konden nemen, maar dat verandert natuurlijk niets aan de toestand van het gebouw. Waar vorig jaar nog sprake was dat een renovatie op lange termijn misschien wel aan de orde was, kregen we in oktober het deksel op de neus. De eigenaar steekt geen eurocent meer in het gebouw en van zodra we hier weg zijn, gaat het tegen de vlakte. We steken het dan ook niet onder stoelen of banken dat we nu al beginnen zoeken naar iets anders. Het stadsbestuur van Menen steunt ons door en door, want dankzij die steun kunnen we binnenkort een eigen bestelwagen aankopen. Helaas dragen ze de kosten voor het dierenasiel alleen, want noch Wevelgem noch Ledegem willen in de geldbuidel tasten. Jammer want de politiezone gebruikt het dierenasiel wel dagelijks.”

Ondankbare subsidie

Vanuit de overheid klonk wel een positief signaal want ieder asiel zou een subsidie van 3.000 euro krijgen. “Een cadeau met een scherp kantje”, klinkt het wat verbitterd bij Sylvie. “Het is een subsidie die moet dienen om de administratieve kant van de asielwerking te bevorderen. Daarvoor moeten we wel eerst gebruik maken van een erg duur softwareprogramma dat door de overheid werd erkend. Als je weet dat we hier zelfs geen computer hebben en alles nog moeten doen met pen en papier, dan is de rekening snel gemaakt. We moeten meer dan het bedrag van de subsidie gaan investeren om er recht op te hebben.”

Een zure start? Niet als het van beide dames afhangt. “Geld is altijd nodig en het geeft wel een pak kopzorgen”, sluit Brenda af. “Maar iedere ochtend als we hier aankomen en we verwelkomd worden door al die kwispelende staartjes… Daarvoor sta ik met plezier op, door weer en wind en zelfs op de meest onmogelijke uren.”