Nico Vanhooren probeert positief in het leven te staan

© Johan Sabbe
Johan Sabbe

Half maart, net toen Nico Vanhooren met zijn eigen bedrijfje in personen- en goederenvervoer de stap naar de zelfstandigheid zette, ging België in lockdown. Een donderslag bij heldere hemel, maar Nico liet zich niet uit zijn lood slaan. “Ik probeer positief in het leven te staan. Al heb ik natuurlijk ook weleens een mindere dag.”

Covid-19 heeft het vervoer van en naar de luchthaven en evenementen doen kelderen en dus spitst Nico zich momenteel op het collivervoer toe. Geen ideaal moment om professioneel op eigen benen te gaan staan, maar hij roeit met de riemen die hij heeft en verliest er zijn goede humeur niet bij. “Ik kijk zo positief mogelijk tegen het leven aan en neem er de mindere dagen bij. We zijn geen robots, hé? De mensen om me heen geven me een pak energie. Mijn ouders, mijn vrienden, mijn klanten en de leden van de verenigingen waartoe ik behoor. Als ik een praatje kan maken, samen met anderen iets realiseren en zinvol bezig zijn, dan is mijn dag goed. Menselijk contact is mijn lang leven.”

Landbouw is een passie

“Ik woon in mijn eentje in de Ruddervoordestraat. Op mijn miniboerderijtje met schapen. Met mijn ouders als overburen. In hun huis ben ik als kinderloos eenoudergezin een trouwe klant van Restaurant Mama (lacht). Na 13 jaar in loondienst bij het isolatiebedrijf Waeyaert-Vermeersch in Kortemark was mijn minibusvervoer in bijberoep te druk geworden. En dus werd het een must om keuzes te maken. Ik besloot mijn droom te vervullen en zelfstandige te worden. Toen dat plan concreet werd, dook het coronavirus op. Pech uiteraard, maar ik pas me aan de moeilijke omstandigheden aan. Het is een supertoffe job. Ik ben graag de weg op en voor mij is sociaal contact een noodzaak. Dat merk je aan mijn engagement in verenigingen.”

Als kinderloos eenoudergezin ben ik een trouwe klant van Restaurant Mama

“Als jongetje van een jaar of 10 ging ik op een bepaald moment helpen bij onze buren, die landbouwers waren. Zo werd ik gebeten door de microbe. Mijn hele jeugd heb ik op vrije momenten op de boerderij geholpen. Ik ben dankbaar voor wat ik er allemaal heb kunnen leren. Landbouw is een passie gebleven. Vandaar dat miniboerderijtje met schapen bij mij thuis. Ik kweek voor die dieren zowat alle voeder zelf. Dankzij mijn liefde voor de boerenstiel ben ik bij KLJ terechtgekomen. Ik werd bestuurslid en later hoofdleider en ben nu volwassen begeleider. Het jeugdwerk is zó belangrijk. Jongeren kunnen zich ontplooien in een creatieve omgeving, grenzen aftasten en vooral vrienden maken. Je kunt er heel veel leren. Een aanrader.”

“Nadien volgden de Landelijke Gilde en de Bedrijfsgilde. Ook die verenigingen zijn me bijzonder dierbaar. Ik ontmoet er enthousiaste, gelijkgestemde mensen.”

Vaste aanspreekpunten

“Hoe positief ik ook tegen de dingen probeer aan te kijken, ik sta met mijn beide voeten stevig op de grond. Noem me dus maar een realist. Dat heb ik aan mijn ouders te danken, die me de juiste waarden en normen meegegeven hebben. Als er zich problemen voordoen, zoek ik oplossingen, al lukt dat de ene keer natuurlijk beter dan de andere keer. Ik tracht vooral rustig te blijven. Desnoods slaap ik er eerst een nachtje over. En een tweede mening vragen, kan nooit kwaad. Daarvoor heb ik vaste aanspreekpunten. Vaak kun je op problemen anticiperen, zodat ze zich niet voordoen. Als je uiteindelijk een beslissing neemt, is het belangrijk dat je er consequent volledig achterstaat.”

Niet te snel oordelen

“Iedereen ergert zich wel ergens aan, maar ik maan aan tot voorzichtigheid. Voor KLJ leid ik elk jaar twee bezinningsmomenten en een geregeld terugkerend thema is verdraagzaamheid. We moeten ons meer in de plaats van een ander durven te stellen. Niet te snel oordelen. Ik kan duizend voorbeelden geven van dingen waarvoor je iemand met de vinger kunt wijzen en zonder dat je het beseft, dezelfde misstap begaat. Als je de concrete situatie van een ander niet kent, is het gevaarlijk om een oordeel te vellen.”

Vroeger was ik een echte huisduif, maar nu verlang ik er vaker naar om op reis te gaan

“Ik ben voor mijn werk veel met de wagen op pad en krijg het op mijn heupen van de files. Zeker als er een file ontstaat door mensen die vertragen om naar de gevolgen van een ongeval te kijken. Nieuwsgierig zijn naar de miserie van een ander vind ik erg.”

TV met weinig speeluren

“Vroeger was ik een echte huisduif, maar naarmate ik wat ouder word, verlang ik er vaker naar om op reis te gaan. Ik heb de voorliefde voor Italië van thuis uit meegekregen, al kunnen ook andere landen me bekoren. Zolang het er maar goed vertoeven is met lekker eten, op tijd een glaasje en fijn gezelschap. Ooit wil ik de VS bezoeken. En Canada met zijn grote boerderijen. Mocht ik uit België verbannen worden, dan ga ik in Nederland wonen. Uitgestrekte natuur, veel water en op een aantal vlakken ver vooruit op zijn tijd.”

“Thuis vakantie nemen ligt me net zo goed. Niet in mijn luie zetel, want daar vind je me zelden. Mijn tv heeft weinig speeluren. Ik kijk maximaal een halfuurtje per dag, net voor het slapengaan. Ik ben fan van Vlaamse fictiereeksen. Ik heb de bizarre neiging om zo’n serie op te nemen en dan te kijken tot en met… de voorlaatste aflevering. Dan kan ik maanden wachten om de laatste te bekijken (lacht). Momenteel zit ik in mijn FC De Kampioenen-periode. Verstand even op nul en genieten.”

Scampi’s met frietjes

“Ik ben helaas geen keukenprins, al kan ik mijn plan trekken. Ik kook wel graag, maar de tijd ontbreekt vaak. Plus: voor één persoon loont het niet altijd de moeite. Met een frietzaak naast de deur zal ik alleszins nooit verhongeren. Scampi’s op moeders wijze met een frietje zijn mijn absolute favoriet. Heel wat van mama’s gerechten eet ik graag. Ik sta op culinair vlak voor veel open.” (lacht) (JS)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier