Nic Cattebeke (46) is back in town. Op 27 december 2019 werd hij geveld door een bacterie, wat leidde tot de amputatie van zijn rechteronderbeen. Na een verblijf van vijf maanden in het ziekenhuis en twee amputaties kijkt Nic de toekomst positief tegemoet. Het leven gaat voort.
Het gebeurde net voor de jaarwisseling. Nic onderging op 27 december een amputatie van het onderbeen. Op 16 maart, tijdens de eerste week van de lockdown, volgde tot overmaat van ramp een tweede amputatie. “Ze stelden toen pas vast dat er geen voldoende lengte meer was voor een prothese onder de knie. Dat was voor mij de grootste tegenslag tijdens mijn ziekenhuisverblijf”, zegt Nic. “Nu functioneert mijn kniegewricht niet meer.”
Nic zat in zak en as. “Ik dacht dat het meeste leed voorbij was en zat al te midden van mijn revalidatie.” Door corona zat de ziekenhuisafdeling waar Nic verbleef ook in quarantaine. “We mochten geen bezoek meer ontvangen en waren afgesloten van de buitenwereld. Op het einde van mijn ziekenhuisverblijf had ik het echt gehad. Het was genoeg.” Na zijn ontslag uit het ziekenhuis trok Nic in het huis zijn vader zaliger in. Terug naar de boerderij was geen optie. “Er waren te veel hindernissen. Hier is alles op de gelijkvloerse verdieping”, vertelt Nic. “Heulse vrienden gaven het huis een opknapbeurt. Ik vind het mooi gedaan.”
Minder mobiel
Vrijgezel Nic trekt zijn plan. Hij moet verder. Nic leert al een maand stappen met een prothese en loopt al rond met één kruk. “Het was beginnen van nul. Het vordert gestaag. Ik dacht dat het moeilijker zou zijn. Alles evolueert goed maar ik ben er nog lang niet”, vertelt hij. “Ik ben mobiel en kan perfect zelfstandig wonen. Gaat het niet op voetjes dan loopt het op wieltjes”, zegt hij zelfspottend. “Ik beschik over krukken, een rolstoel en zelfs een elektrische rolstoel. Ik kan gaan in Heule waar ik wil. Straks rijd ik met een aangepaste wagen. Alles op zijn tijd.”
Maar als hij ergens buiten Heule moet zijn, moet Nic rekenen op anderen. “Op sommige vlakken ben ik afhankelijk van vrienden en diensten. Voorheen vroegen ze mijn hulp. Nu is het aan mijn beurt. Maar ja, het is wat het is.”
Het is wennen om nu hulp te krijgen in plaats van zelf anderen te helpen – Nic Cattebeke
Nic weet nog niet hoe zijn toekomst als boer er zal uitzien. “Ik hoop alsnog te kunnen functioneren als boer maar dan alleen met akkerbouw. Vee zal en kan ik niet meer houden. Dat is te zwaar met een prothese. Ondertussen vangen zijn zus en vrienden de werkzaamheden op en rond de boerderij op. “Zonder hen was het een verloren jaar. Nu zijn al mijn landerijen bezaaid.”
De toekomst zal voor Nic anders zijn. Hij hoopt ooit nog te kunnen bestellen in oc De Vonke of te dansen. “Weet je, als ik kan swingen dan kan ik alles”, lacht een optimistische Nic.
Hobby’s voorzetten
Het engagement en enthousiasme bij Nic blijven. In de toekomst hoopt hij nog zijn hobby’s te kunnen voortzetten. “Mijn grootste hobby is kaarten en dat lukt aardig met mijn prothese”, grapt Nic. “Ik ben nog actief in de Heulse ontmoetingscentra Molenheem en De Vonke. Ondertussen zetel ik nu in het bestuur van kaartclub Hertens Troef. Op politiek vlak blijf ik mijn engagement opnemen binnen de CD&V.”
“Mijn leven is veranderd. Ik moet de beperkingen aanvaarden. Er zijn grote belemmeringen. Hopelijk vermindert dat naargelang mijn revalidatie vordert. Tja, alles is hopen. Ik hoop dit en dat nog weer te kunnen.”
(CHH)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier