Nel De Crits blikt terug op profcarrière al wielrenster: “Ik verloor mijn naïviteit”

Nel De Crits op het strand van De Panne. © MVO
Myriam Van den Putte
Myriam Van den Putte Journaliste Het Wekelijks Nieuws

De sportieve genen erfde Nel De Crits van haar ouders, maar zelf dacht ze nooit aan een professionele wielrennerscarrière. Nu blikt ze terug op een onvergetelijke ervaring die haar sterker heeft gemaakt in het leven.

Nel is geboren in Veurne in 1991 en groeide op in Oostduinkerke. Als kind probeerde ze alle sporten uit: “Voetbal, tennis, volleybal, badminton, atletiek,…: mijn ouders hebben altijd het voorbeeld gegeven – mijn mama was leerkracht Lichamelijke Opvoeding, en ook mijn grootvader was een sportief iemand. Maar toen was sport puur amusement. Ook mountainbiken vond ik leuk. Door de duinen crossen gaf me echt een kick! Ik reed mee in wedstrijden als aspirant, maar toen ik overging naar de juniors moesten we 60 km fietsen, en dat zag ik niet echt zitten.”

In de periode dat Nel studeerde voor haar masterdiploma communicatiewetenschappen aan de VUB, reed ze ook wel eens mee met de wielertoeristenclub van Oostduinkerke. “Toen ik op een dag naar een wielerkoers op tv keek, dacht ik: eigenlijk vraagt dat alleen een beetje training, dat kan ik best wel combineren met mijn studies…“, herinnert Nel zich.

Strandraces

“Ik studeerde toen al twee of drie jaar en heb me er helemaal voor gesmeten: vier tot vijf uur per dag zat ik op de rollen, en daarna ging ik fitnessen. Voor de lessen spande ik me veel minder in, maar toch slaagde ik… Eigenlijk wilde ik vooral gaan mountainbiken, want de strandraces – toen ik zo’n 15 jaar was – vond ik wel leuk. Toen ik me inschreef voor een mountainbikewedstrijd in de Ardennen, kwam ik van een kale reis thuis… Ik had helemaal geen technische kennis en wist niet hoe je op die steile hellingen moet schakelen. Na een wedstrijd in Antwerpen hield ik het voor bekeken toen mijn spaken stuk gingen en mijn remblokken compleet versleten waren. Het was een totale desillusie. In mei 2012 zette ik echter een mooie prestatie neer in een wedstrijd in Boortmeerbeek en werd ik derde op het BK. Dat was een stimulans om de draad weer op te pakken! En ik herzag mijn oude visie van koers is eigenlijk saai, het is alleen maar rondjes rijden…

Onder meer door het ongeval heb ik niet het gevoel dat ik er alles heb uitgehaald

Na een halfjaar rijden in het Autoglas Wetteren Cycling Team, bood Topsport Vlaanderen Nel een profcontract aan.

“Ik was pas afgestudeerd en werd als ambtenaar betaald volgens mijn diploma. Dat was een bevoorrechte positie: heel wat meisjes offeren hun hele jeugd op voor een professionele wielercarrière. Wie geen diploma heeft, wordt magertjes betaald en moet de kost verdienen met een andere job. Dat is niet echt logisch en daarom is er ook veel jaloezie binnen de teams. Ik kreeg trouwens geen koprol, maar reed als knecht. Ik was wel ploegkapitein, maar reed me leeg voor een ander! Je moet dan de sprint aantrekken, maar daarmee haal je zelf geen hoge puntenscore…”

Nel De Crits tijdens haar profcarrière.
Nel De Crits tijdens haar profcarrière.© MVO

In 2015 werd Nel aangereden door een auto, met een hersenschudding en gebroken neus als gevolg en was ze maanden buiten strijd.

“Uiteindelijk besliste ik om als profwielrenster te stoppen. Onder meer door het ongeval heb ik niet het gevoel dat ik er alles heb uitgehaald, maar ik heb wel veel opgestoken. Ik heb leren werken in teamverband en verloor er mijn naïviteit. Dat komt me heel goed van pas bij mijn job als waarnemend diensthoofd bij Toerisme De Panne!” besluit ze.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier