Vorig jaar op 11 april werden twee tumoren in de rechterborst van Nathalie Hellebuyck (45) ontdekt. Haar wereld stortte in. Van de ene op de andere dag diende ‘tante Natje’ haar zelfstandige kinderopvang in de Stijn Streuvelslaan te sluiten. Nu, na bijna een jaar van zware therapie en wisselende emoties, mag Nathalie weer aan de slag. Ze treedt in dienst van kinderopvang De Kikker op de wijk Don Bosco.
Officieel is Nathalie nog niet genezen verklaard, want kanker is een venijnige vijand. Maar los van de ongemakken die nooit meer helemaal zullen verdwijnen, voelt ze zich opperbest. De positieve en opvallend open manier waarop ze het voorbije jaar tegen haar ziekte heeft gevochten en erover kon praten, wekt bewondering.
“Hoe moeilijk ook, ik heb na de diagnose en het operatief wegnemen van mijn twee borsten zo snel mogelijk de knop omgedraaid. Met optimisme kom je het verst, al heb ik uiteraard ook mijn dips gekend. Maar kijk: hier zit ik nu, met vers haar en klaar om weer voor baby’s en peuters te zorgen. Ik ben het levende bewijs dat je nooit mag wanhopen.”
Naakt in de spiegel
Nathalie (45) heeft zeven jaar met Chris Rogiers (49) in de Stijn Streuvelslaan gewoond, waar ze bijna zes jaar – vanaf 1 juli 2013 – dagmoeder is geweest, verbonden aan ‘t Mezennestje. Zeven dagen op de zeven, tante Natje stond altijd paraat. Ze heeft uit haar vorige relatie twee kinderen, Robin (22) en Merel Dereere (17). Intussen, sinds begin augustus vorig jaar, is ze naar de Damwegel in Lichtervelde verhuisd. “Chris had het daar moeilijk mee, maar ik zat in volle therapie en wou het huis waar ik zolang mijn kinderopvang had gehad, achter me laten. Het kostte me emotioneel enorm veel moeite om er nog te wonen.”
Nathalie is oorspronkelijk uit Ruddervoorde afkomstig en haar huisarts in die gemeente ontdekte de verdachte bolletjes in haar rechterborst. De echografie in het Sint-Rembertziekenhuis bevestigde waarvoor ze gevreesd had: tumoren, twee dan nog. “Merel zat in de wachtzaal en we zijn huilend in elkaars armen gevallen. Ik moest direct mijn kinderopvang stoppen. Vreselijk was dat.”
Op 13 mei werd Nathalie in het AZ Delta in Roeselare geopereerd. De amputatie van beide borsten, want het had geen zin om risico’s te nemen. “Vier dagen later was ik alweer thuis en de eerste confrontatie met mezelf, naakt in de spiegel, was verschrikkelijk. Een van de zwaarste momenten uit mijn leven. Ik ben verpleegkundige van opleiding – ik heb 18 jaar in de dienst chirurgie van het Sint-Rembertziekenhuis gewerkt – en kende vanuit mijn studietijd Mieke Beukelaer, thuisverpleegkundige in Lichtervelde. Ik heb haar gebeld en ze toonde zich direct bereid om elke dag, ook in de weekends, me persoonlijk te komen verzorgen. Ze heeft me geleerd om beetje bij beetje mijn nieuwe lichaam te aanvaarden. Ik ben haar eeuwig dankbaar.”
Zelf het haar scheren
Tien dagen na de operatie kreeg Nathalie weer slecht nieuws: er waren kwaadaardige micro-organismen in de okselklieren ontdekt. Naast chemotherapie had ze bestraling nodig en later werden ook immunotherapie en antihormoonmedicatie opgestart.
“In eerste instantie kreeg ik 20 weken chemo, te starten vanaf 12 juni. Daarna volgde nog een tweede kuur. Ik wist dat mijn haar zou uitvallen, want ik kreeg zware stuff toegediend. En dus koos ik ervoor om het vooraf zelf te laten wegscheren. Merel heeft dat gedaan. Beter dan je haar nadien in plukjes te zien uitvallen. Ik heb nooit een pruik gedragen, wel mutsjes en sjaaltjes. Ter vervanging van mijn borsten heb ik uitwendige protheses en speciale bh’s, maar ook die gebruik ik niet. De mensen moeten me maar nemen zoals ik ben. De Nathalie die altijd al mager is geweest en nu nog wat platter.” (glimlacht)
“Chemo is geen lachertje. Ik voelde me moe en ellendig, hoe hard de artsen ook hun best deden om de ongemakken te verzachten. Je energie sijpelt weg, je lichaam loopt als het ware leeg. Ik had bij momenten de kracht niet meer om de trap op te gaan. Eten ging nog wel, maar ik kreeg constant een ijzersmaak in de mond.”
Fijne motoriek kwijt
Op 2 juli, middenin de zware chemotherapie, liep het fout. “Door een infectie werd ik het slachtoffer van een sepsis, een bloedvergiftiging. Mijn lichaam had verkeerd op de chemo gereageerd. Ik deed 40 graden koorts en keek de dood in de ogen. Toen ik kritiek was, heb ik écht dat licht in de tunnel gezien. Maar na een helse week in het ziekenhuis raakte ik er gelukkig weer bovenop.”
“Toen ik kritiek was, heb ik écht dat licht in de tunnel gezien”
“Ik ben ervan overtuigd dat de manier waarop je met kanker omgaat, kan helpen bij je genezing. Al moet je natuurlijk geluk hebben. Maar ik ben altijd zo positief mogelijk gebleven en heb me niet weggestopt tussen vier muren. Plus: ik werd schitterend omringd door mijn ouders, mijn man, mijn kinderen, mijn vrienden en ook mijn ex. Met toch wel een extra pluim voor mijn dochter Merel en mijn mama Lydie Deblaere.”
“Door mijn zware kankertherapie is mijn geheugen enigszins aangetast en ben ik de fijne motoriek in mijn vingers kwijt – neuropathie, zoals dat heet. Maar ik sta er weer. Er is leven na kanker! Ik ben heel blij dat ik van de eigenaars van De Kikker de kans krijg om opnieuw aan de slag te gaan.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier