Wanneer ik haar met een vriendin tegenkom op straat en vraag of ze wil praten, twijfelt ze geen moment. Maar zegt die vriendin: 'Je moet haar horen pianospelen.' Zelf wil Natalia Shalikashvili ook graag laten horen wat ze aan het klavier vermag. En zo komt het dat we enkele dagen later afspreken in Kaffee Damast waar een vleugelpiano staat opgesteld. Ee paar dagen later, iets voor de middag, hoor ik er de dromerige klanken door de deur naar buiten sijpelen, en meen ik flarden Sjostakovich, Debussy, Einaudi te herkennen, dan weer Yann Tiersen of Federico Albanese. Ik hou wel van pianomuziek, maar ben ver van een kenner. "Nee, niets van dit alles," zegt Natalia Shalikashvili, "tegenwoordig beperk ik me tot wat improvisaties."
...