Nancy Declercq groeide op in het café waar zij nu al meer dan 30 jaar zelf de pinten tapt. Ze woont niet in De Engel, maar ze heeft daar wel een keuken. Haar eten bereidt ze ’s voormiddags in het café, tussen de vroege klanten. Velen onder hen zijn al jarenlang kind aan huis, net als Nancy zelf dus.
‘Van in het grijs verleden staat De Engel hier al aan de kant van weg en vaart’, lezen we op een oud bord bij de toiletten. Zonder jaartal, dus weet Nancy Declercq (53) zelf niet tot hoe ver dat ‘grijs verleden’ teruggaat. Feit is dat 1990 een bijzonder jaar was voor haar. Toen, op 21-jarige leeftijd, stapte ze in het huwelijksbootje met Robrecht Arnaert en nam ze het café over van haar ouders. Dat was voorheen al De Engel en die naam hangt nu nog altijd boven de deur, kracht bijgezet door de vele engelbeeldjes in het interieur.
Van moeder op dochter
“Ik ben hier met mijn twee broers opgegroeid, terwijl mijn moeder Yvonne Deschodt pinten tapte. Toen zij startte, waren er trouwens meer dan 20 cafés in Lo, nu zijn dat er nog hooguit een vijftal. Ook zij was op jonge leeftijd al cafébazin, maar toch stond zij hier uiteindelijk ‘maar’ 30 jaar lang achter de toog. Toen ze eind de jaren 80 ziek werd, besloot ik om te stoppen met school en mijn ouders te helpen in het huishouden. Een paar jaren later ontfermde ik mij op hun vraag ook over het café”, vertelt Nancy.
“Lang heb ik daar niet over moeten nadenken, want ik ben graag tussen het volk om een praatje te slaan. Als cafébazin hoor je natuurlijk vanalles, zowel goed als slecht nieuws. Dat verveelt mij na al die jaren niet. Ik heb het caféleven de voorbije decennia overigens drastisch zien veranderen. Zo mag je nu niet meer binnen roken en er zijn nu veel meer alcoholcontroles dan vroeger. Dat voel ik zeker in mijn kassa, ja. Er komt nu immers minder volk langs en als er toch klanten zijn, drinken zij minder bier of blijven ze minder lang plakken. En dan was er natuurlijk nog corona, waardoor het café zeven maanden gesloten was en alle clubs stil lagen. Ook daarvan heb ik afgezien.”
Ik snij mijn groenten ’s middags aan de biljarttafel
Er zijn twee dartsploegen verbonden aan De Engel, die deelnemen aan een lokale cafécompetitie op vrijdagavond. Elke laatste vrijdag van de maand komen hier ook kaarters langs en dan is er nog een biljartclub, die twee keer per maand samenkomt in het café. “Die laatste is nog maar sinds vorige maand weer opgestart, toen de mondmaskerplicht voor klanten wegviel. Dat zijn immers oudere mensen, onder wie veel brillendragers. Door dat masker bedampte hun bril en konden zij geen bal zien”, weet Nancy.
Toch bleef de biljarttafel al die tijd niet onbenut, want die heeft hier nog een andere functie. “Tijdens de week leg ik daar een tafellaken over en dan gebruik ik die als keukentafel”, vertelt de cafébazin. “Het café is open vanaf 10.30 uur, maar ’s voormiddags is het hier niet zo druk. Dan snij ik dus mijn groenten aan die tafel, tussen het volk, zodat het eten ’s middags klaar is wanneer mijn man zijn middagpauze heeft. Niemand kijkt daar vreemd van op, mijn vaste klanten zijn dat hier gewoon”, lacht ze.
Hoogdag
Die klanten zijn in de week vooral werkmensen. In het weekend vinden ook veel fietsers en jongeren de weg naar De Engel. En supporters van Club Brugge, want de wedstrijden van Blauw-Zwart zijn hier op tv te volgen. “Dat komt door mijn man en onze twee zonen”, verklaart Nancy. “Zelf ben ik geen voetbalfan en ik kijk dan ook niet zo dikwijls mee. Maar mochten ze kampioen spelen, dan is het hier natuurlijk feest en vier ik mee!”
Ook op de derde zaterdag van mei is het hier altijd een hoogdag, wanneer de avondmarkt plaatsvindt met een optreden voor de deur. “Robrecht en ik zetelen allebei in het Avondmarktcomité. Met de kermis in juni is er schieting op de liggende wip, achteraan op de koer, en ook de mosselsouper ten voordele van de vogelpikclubs is een vaste waarde op onze jaarkalender”, overloopt ze.
“Voor verjaardagsfeestjes steken we de discolichten soms eens aan”, toont de cafébazin. “Dan kan het hier soms laat worden, wat nu natuurlijk al even geleden is. Ik zal daar weer aan moeten wennen, want dat kruipt soms in de kleren, maar ik ben de job zeker nog niet beu. Zolang ik kan, blijf ik hier dus nog wel even meedraaien.”
Opvolger
Aan opvolging denkt Nancy dan ook nog niet, al staat die misschien wel al klaar. “Onze oudste zoon van 26 is dokter en is nu aan het specialiseren. Hem zul je hier dus niet snel achter de toog zien staan”, meent ze. “De jongste echter is nu 23 jaar en hij baatte de voorbije twee zomers een zomerbar uit bij ons thuis, langs de Lovaart. Hij zal dat deze zomer weer doen. Hij heeft de horecakriebels dus wel te pakken, al denk ik niet dat hij er zijn vaste job van wil maken. We zien wel, de tijd brengt raad”, klinkt het nog.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
