Naar de frituur met onze basketkampioene Emma Meesseman

“Frietjes eten!” Dat was het antwoord van Emma Meesseman (26) toen ze op de luchthaven van Zaventem gevraagd werd wat ze eerst zou doen na haar terugkeer uit Washington, waar ze met de Mystics de WNBA won. Dus namen wij de immer bescheiden Ieperse mee naar haar vaste frituur voor een geanimeerd gesprek over Amerika, Rusland én Ieper.

“We hadden haar eigenlijk zondagavond al verwacht”, lachen Andy Bogaert en Barbara Breine van frituur ‘t Brochetje in de Haiglaan in Ieper. “Om 19 uur lag ik al in slaap”, verontschuldigt Emma Meesseman zich bijna. En omdat de frituur op maandag gesloten is, namen wij Emma dinsdagavond mee voor haar allereerste pak friet met stoofvleessaus als MVP.

Emma Meesseman heeft een drukke week achter de rug. In de nacht van donderdag op vrijdag (Belgische tijd) won ze met haar Amerikaanse club Washington Mystics de beslissende wedstrijd voor het kampioenschap in de WNBA, de sterkste basketcompetitie ter wereld. Prompt werd ze ook verkozen tot MVP – zeg maar de beste speelster – van de finale. Zondagmorgen landde ze dan op Zaventem om deze week even uit te blazen in Ieper na een drukke zomer. “Al ben ik eigenlijk amper thuis geweest”, vertelt ze. “Eerst waren er heel wat mediaverplichtingen en daarna probeerde ik zoveel mogelijk vrienden en familie te bezoeken én ook de mensen te bedanken die voor mij gesupporterd hebben.”

De Ieperse kan nog amper door de stad lopen zonder aangesproken te worden. “Ik kom ook uit een bekende familie: mijn mama heeft basketbal gespeeld, mijn papa is kinesist, mijn grootouders hebben een café uitgebaat… Ook vroeger werd ik dus al vaak aangesproken, maar het wordt inderdaad wel ieder jaar meer. Maandag ben ik bijvoorbeeld naar de Delhaize geweest. Normaal ben ik daar in vijf minuten binnen en terug buiten, maar nu duurde het net iets langer. Gelukkig was mijn mama niet mee, want zij zou dan ook nog eens met iedereen een uitgebreid gesprek aanknopen. (lacht) Maar natuurlijk is het wel leuk om te zien dat iedereen het volgt.”

Fans van het eerste uur

Donderdagnacht zaten heel wat mensen uit de regio in het holst van de nacht achter hun computerscherm naar de beslissende wedstrijd te kijken en ook zondagmorgen werden Emma Meesseman en Kim Mestdagh op Zaventem opgewacht door een trouwe schare supporters. “De fans van het eerste uur! De meesten van hen waren of zijn nu nog altijd betrokken bij Blue Cats Ieper. Crazy dat zij op zondagmorgen op de luchthaven stonden. Maar dat wordt natuurlijk wel énorm geapprecieerd.”

Iedere keer als ik terugkom naar Ieper, dan rijden we eerst langs de Menenpoort en de Grote Markt

Emma Meesseman heeft ondertussen al zes seizoenen bij de Washington Mystics achter de rug en speelt in de wintermaanden voor de Russische grootmacht Ekaterinburg, maar niets kan tippen aan Ieper. “Dat is en blijft mijn thuis, mijn safe haven. Het is ook gewoon een prachtige stad. Iedere keer als ik terugkom naar Ieper, dan rijden we eerst langs de Menenpoort en de Grote Markt. Dat is een omweg om thuis te geraken, maar toch wil het altijd eerst gezien hebben. Ik kan ook wel genieten van het Capitool in Washington, maar als ik moet kiezen, dan is het Ieper.”

“Het leven in Washington is compleet anders dan in Rusland en dat is dan ook nog eens anders dan België. Maar dat vind ik net één van de leuke dingen van mijn carrière, dat ik mij echt kan onderdompelen in een andere cultuur. Ik heb nog een contract voor twee jaar bij Ekaterinburg en ben van plan om dit jaar lessen Russisch te volgen. Ik ken wel al veel woordjes, maar zinnen vormen is nog moeilijk. In de winkel kan ik al iets bestellen en op restaurant kan ik de menukaart lezen, maar een deftig gesprek voeren lukt nog niet. Ik begrijp het wel goed genoeg, zodat ze niet over mij kunnen roddelen.” (lacht)

Focus op de basketdroom

Washington, Rusland, de nationale ploeg… Kan je zo’n leven lang blijven volhouden? “Ik wil nu nog geen keuzes maken, al ga ik het ook niet forceren. Het moet vooral leuk blijven.” Maar een relatie past momenteel niet in de plannen van de beste Belgische basketbalspeelster. “Dat is totaal niet aan de orde. Ik zou het ook niet willen combineren. Ik wil mijn volledige focus op één iets leggen. Ik ben er nu al niet genoeg voor mijn familie, laat staan dat ik er zelf één zou starten. Eerst wil ik mijn basketbaldroom realiseren.”

En die droom, dat zijn de Olympische Spelen van Tokio volgend jaar. “Dat is het grootste wat nog ontbreekt. Dat was mijn échte droom als kind. Een medaille? Laat ons ons eerst maar kwalificeren via het pre-olympisch tornooi. Op de Olympische Spelen geraken is moeilijker dan de Spelen zelf. We bekijken het stap per stap.”