Muzikant Steffen Ron pakt uit met soloproject om depressie te boven te komen

Ron Verbeke had het de voorbije jaren zwaar, maar door erover te praten en muziek te blijven maken, kwam hij er bovenop. © DJW
Redactie KW

De liedjes die Steffen Ron – de artiestennaam van Ron Verbeke – de voorbije jaren schreef en componeerde over en voor Waregem brengt hij nu samen in een soloproject. Muziek werkt sinds enige tijd ook als een heilzame therapie waarmee de Waregemse troubadour – nu gepensioneerd onderwijzer – de naweeën van een zware depressie van zich af wil componeren en zingen.

Het programma dat hij enkel in de stad en de deelgemeenten wil brengen wordt tussen de verschillende nummers door aangevuld met werk van andere Vlaamse zangers zoals Walter De Buck of Johnny Turbo. Tegelijk kijk hij uit naar optredens met zijn partner Pat Vermaerken met wie hij samen het troubadoursduo De Gestemde Snaren vormt.

“In oktober 2018 kreeg ik te maken met een zware depressie. Ik voelde mij niet goed meer in mijn vel, sliep heel slecht, werd ‘s nachts volledig in het zweet wakker en bleef dan op. Ik ging nog wel naar school maar voerde mijn opdrachten uit als een robot, op automatische piloot. Ik raakte ook snel geïrriteerd. Dat waren voor mij allemaal signalen dat er echt iets aan de hand was, dat ik professionele hulp nodig had. Nochtans kom ik niets te kort: een behulpzame en begrijpende vrouw, een hard studerende, sociaal-geëngageerde dochter, een grote en toffe vriendenkring, mijn werk dicht bij huis, een eigen woning. En toch ging het niet meer. Het was op.”

Verwarde indruk

Ron ging naar een psychiater in het ziekenhuis Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes in Waregem waar hij na consultatie opgenomen werd voor een behandeling. “Ik kon er vrijuit praten met zowel een psycholoog als een psychiater. Het bleek dat ik vrij verward over kwam, niets kon onthouden, veel vergat. Een verdere behandeling drong zich op.”

Van Waregem ging het naar het AZ Groeningeziekenhuis in Kortrijk. Daar onderging Ron een bijzonder intensieve behandeling. “Er kwamen zelfs elektroshocks aan te pas. Ik voelde me gek worden, had geen zin en energie meer om aan iets te beginnen, om me op iets te focussen en te concentreren. Alles was met te veel. Het duidelijkste teken voor mij was wel dat ik mijn gitaar helemaal links liet liggen. Optredens? Ik was bang om voor een publiek te staan. Enfin, het was allemaal negatief. En dan komt dat moment waarop je het echt niet meer ziet zitten, dat er heel donkere en duistere gedachten in je opkomen, dat je twijfelt aan jezelf en aan je leven, aan de lastige wereld waarin je leeft. Toen drong het tot me door dat als mensen geen uitweg meer zien in hun leven, als ze daarover niet kunnen praten en zichzelf helemaal opsluiten, dat ze dan bereid zijn die uiteindelijke stap te zetten: weg uit en van dit leven!”

Ik zag met eigen ogen hoeveel jongeren met depressies sukkelen. Daar schrik je toch wel van

Na Kortrijk kwam Ron terecht in Pittem, in Kliniek Sint-Jozef, Centrum voor Psychiatrie en Psychotherapie. Het was een lastige periode die van Ron veel inzet eiste, willen of niet. “In Pittem werd ik afgezonderd van de wereld. Door dagelijkse therapieën probeerde ik er weer bovenop te raken. Maar dat lukte niet zomaar. Je hebt er heel veel tijd en geduld voor nodig. Het is stap voor stap werken aan je genezing, gekoppeld aan antidepressiva. Daar heb ik met eigen ogen moeten vaststellen hoeveel jonge mensen, hoeveel jongeren tussen vijftien en twintig met depressies sukkelen. Daar schrik je toch wel van.”

In september 2019 kon Ron terug naar huis. In december van datzelfde jaar vernam hij dat hij met pensioen mocht gaan. Daardoor viel hij in een zwart gat, maar hij vond wat soelaas in wandelen en fietsen. En nog wat later volgde de muziek, zijn liedjes, De Gestemde Snaren en nu ook een soloproject met Waregem in de hoofdrol. Over het verloop van zijn depressie en alles wat daarmee te maken heeft, wil hij nog een en ander kwijt.

Durf te praten

“Aan wie zich in een dergelijke toestand bevindt, kan ik aanbevelen om niets op te kroppen en in alle vertrouwen te praten met dichte vrienden, met hulpverlenende personen die willen luisteren. Verberg je gevoelens en gedachten niet, durf te praten! Hoe langer je daarmee wacht, hoe erger de gevolgen. Zelf blijf ik dat doen. Onder andere door de maandelijkse sessies bij te wonen in de praatgroep van Magda De Raedt in centrum de Ark. Die gesprekken doen deugd. Je stelt ook vast dat je zeker niet alleen bent met deze problemen. En heel belangrijk: je luistert naar elkaar. Intussen richt ik mijn leven ook op een andere manier in. Door bijvoorbeeld een weekplanning op te maken waarbij ik elke dag vastleg wat ik zal doen, zowel in de voormiddag als de namiddag. Ik breng structuur in mijn leven. En ja, ik grijp weer terug naar mijn gitaar. Met Pat Vermaerken uit Zwevegem, mijn collega van De Gestemde Snaren, heb ik eind augustus al in het Pand weer mogen optreden. Dat deed me deugd. En kijk, nu heb ik alles over Waregem samengebracht in een soloproject. Ook dat is voor mij een therapie!”

(DJW)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier