MS-patiënte in fictiereeks De Doenders

Anne-Mieke Borra. (foto ACK)
Redactie KW

Anne-Mieke Borra uit Houthulst speelt straks mee in De Doenders, een online fictiereeks waarmee Open VLD West-Vlaanderen binnenkort uitpakt. Het moet een ode worden aan West-Vlaamse doeners, mensen die het verschil maken en willen blijven maken in grote dingen. Meer dan 240 doeners meldden zich om één van de hoofdrollen in de fictiereeks weg te kapen.

Anne-Mieke Borra (52) is gehuwd met Dirk Dellobel en samen hebben zij twee zonen die reeds het huis uit zijn. Anne-Mieke woont sinds een vijftal jaar in de Jonkershovestraat in Houthulst. “Ik ben nooit gewoon geweest om stil te zitten”, begint Anne-Mieke haar verhaal. “Mijn ouders waren ook zelfstandig maar ze hamerden er bij de kinderen op dat we eerst een diploma moesten behalen. Ik haalde mijn diploma maatschappelijk assistente en werkte een aantal jaren bij het OCMW van Oostende. Toen mijn man een eigen elektrozaak begon ben ik in de zaak gestart en zorgde voor de verkoop. Meer dan 20 jaar stond ik in de zaak. Maar dan werd ik ziek, ik kreeg MS. Toen ik 37 jaar was, liet ik mij bijstaan en later vervangen door een medewerkster. Daarna hebben we de zaak verkocht en zijn we naar Houthulst verhuisd.”

Ik kende niets van horeca, maar heb met vallen en opstaan Opus Drie uit de grond gestampt

Toen de zaak werd stopgezet en het gezin naar Houthulst was verhuisd, was het voor Anne-Mieke te stil in huis. “Met MS kan je leven, je kan er oud mee worden maar ik stond voor een dilemma: Dirk was altijd aan het werk en ik zat alleen thuis. Dan stelde ik mij de vraag: wat kan ik ?” vertelt Anne-Mieke. “Omgaan met mensen is mijn ding, ik kan niet meer stappen, staan of fietsen en de mensen in mijn entourage zijn allemaal actief bezig. Maar ik moest iets doen, anders zou ik volledig wegkwijnen. Het cognitief denken, de kracht… alles verdwijnt en het is mijn overtuiging dat mentaal sterk staan de gezondheid ten goede komt. MS is een onzichtbare ziekte. Je ziet niet dat er iets mis is en de mensen moeten daar ook niet altijd mee geconfronteerd worden. In 2006 ben ik dan in de politiek gestapt in Diksmuide, waar ik acht jaar in de OCMW-raad zat.”

Café aan station

Anne-Mieke startte een zevental jaren geleden een vennootschap en begon aan het uitbouwen van een café aan het station in Diksmuide. “Ik kende niets van horeca toen ik een pand vond dat al vier jaar leegstond. Daar heb ik dan met vallen en opstaan Opus Drie uit de grond gestampt. Niet makkelijk als je zelf niets meer kan en voortdurend op anderen bent aangewezen, maar het is mooi en gezellig geworden. Er is iemand fulltime in dienst die geholpen wordt door een flexi-job”, vertelt Anne-Mieke.

uit comfortzone

“Toen de vraag kwam om deel te nemen aan De Doenders heb ik me ingeschreven. Eerst moesten we ons aan de jury voorstellen aan de hand van een voorwerp dat ons typeert. Ik koos voor een belletje, dat behoorde aan iemand die gestorven is. Hij gebruikte het belletje toen hij niet meer kon spreken. Daarna moest iedere kandidaat een sketch spelen. Ik moest samen met Francesco Vanderjeugd iets spelen: hij was de zoon die met slechte punten naar huis kwam en ik was de berispende moeder. Ik werd volkomen uit mijn comfortzone getrokken, want ik sta niet graag in de belangstelling. Maar ik sta volledig achter het idee van De Doenders. Het leven draait om doeners, mensen die hun verantwoordelijkheid nemen tegenover andere mensen. Zonder doeners geen vooruitgang.”

(ACK)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier