‘Moetie’ Gudrun Verhaeghe na 37 jaar Home Vrijzicht met pensioen

Geen feestje en knuffels maar wel als verrassing een versierd huis zondagavond en een glaasje in haar eigen bubbel om haar pensioen te vieren. © FB
Redactie KW

Gudrun Verhaeghe, ‘Moeti’ voor de collega’s in WZC Home Vrijzicht, zette zondagavond na een late shift na 37 jaar Home Vrijzicht een punt achter haar loopbaan in de zorg. Door corona was het geen afscheid met veel knuffels die ze zo graag geeft en geen groot feest maar er wachtte haar toch een kleine verrassing thuis in haar eigen bubbel.

Voor Gudrun Verhaeghe (61), afkomstig van Zuidschote en getrouwd met Ronny Poissonnier, op 4 juli 1983 begon in Home Vrijzicht in Elverdinge, werkte ze 5,5 jaar bij Daniel Gamme in Elverdinge.

“Via een kennis begon ik er na mijn studies zorg in de Lamotjes als zorgassistente van zijn vrouw, en ik deed ook de winkel en de boekhouding. Zuster Katrien, toen overste van het rusthuis kwam er als afdelingsoverste van het Wit-Gele Kruis regelmatig over de vloer en polste meer dan eens of werken in Home Vrijzicht niets voor mij zou zijn. Toen Daniel zelf de winkel kon doen, belde zuster Katrien me om ‘bij ons’ te werken en ben ik op die kar gesprongen. Ik kreeg een contract van twee keer drie maanden. Intussen getrouwd, twijfelden we om bouwgrond te kopen dicht bij het rusthuis dus polste ik bij zuster overste of er kans was dat ik kon blijven. Zuster Katrien antwoordde: ‘Koop die bouwgrond maar, je mag op je twee oren slapen.’ Ik ben er 37 jaar aan de slag geweest, zag de zorg en directie veranderen, en het rusthuis groeien. Ik werkte er al toen huidig directeur Stefan Devlieger wiens tante zuster er ook was, tijdens de vakantie bij ons kwam werken als jobstudent.”

Groeien door bijscholing

“Toen ik begon was er enkel het hoofdgebouw, we waren met 19 personeelsleden. Heel weinig vergeleken met nu maar de zusters toen nog talrijk, deden heel veel werk. De bewoners in die tijd kwamen naar het rusthuis voor gezelschap omdat ze eenzaam waren thuis, en hielpen met alles. Nu komen de mensen pas als ze hulpbehoevend zijn waardoor de zorg enorm is toegenomen terwijl er geen zusters meer zijn om werk uit handen te nemen. De veel kansen die ik hier kreeg om te groeien door bijscholing heb ik dankbaar met beide handen gegrepen. Ik maakte deel uit van de palliatieve werkgroep. Het gaf me veel voldoening om iets meer te kunnen betekenen dan enkel zorg.”

Brand in 1996

“De brand die zondagavond in december 1996 was een verschrikking. Ik had geen dienst maar ben meteen komen helpen en begeleidde bewoners op bussen naar verschillende opvangplaatsen. De weken daarna gingen wij hen verzorgen waar ze verbleven zodat ze vertrouwde gezichten bleven zien. Tot ze terug naar ‘huis’ konden, deed ik mijn shiften bij onze bewoners in het Stedelijke Ziekenhuis in Roeselare.”

Intens afscheid

Ook de laatste maanden waren zwaar, door corona werd het geen afscheid zoals ze wou. “Het rusthuis was mijn tweede thuis, ik ging er telkens graag naartoe en het voelde nooit als ‘gaan werken’, en ik had met niemand problemen. Ik hoor hier stilaan bij de langst werkende personeelsleden en ze noemen me Moetie. Ik had iedereen een dikke knuffel willen geven als afscheid, maar door corona kon het niet. Daarom heb ik ook pas de laatste avond ook de bewoners bij het instoppen gezegd dat ik niet meer zou komen werken: ik ging het anders nooit over mijn hart krijgen om ze niet stevig vast te pakken. Ik had het nu al moeilijk….Dat mijn mama hier zeven weken geleden overleed in het rusthuis maakt afscheid allemaal nog wat moeilijker en intenser. En ik zag ook veel bewoners afzien door die coronatoestanden en de afzondering, het waren geen prettige laatste maanden. Zo een onzichtbare vijand…een heel bizarre periode, nog nooit meegemaakt, maar één die wel een bijzondere band schepte tussen de collega’s. Ondanks al die onheilspellende berichten wilde en heeft niemand de bewoners in de steek gelaten. Voor mij stopt het hier nu, ik heb het graag gedaan maar het is genoeg geweest. Nu hoop ik nog lang gezond te blijven, te genieten van het dagelijkse leven met Ronny, te fietsen, wandelen, sociale en familie contacten onderhouden…en boeken lezen. En dat feestje? Dat komt nog wel!” (FB)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier