Zelf is ze meter van De Traagheid. Dus lag de locatie voor de expo die modejournaliste Veerle Windels wou organiseren voor haar overleden oom Willy Verbrugge voor de hand. “Als kind kwam ik vaak in zijn atelier. Hij was altijd bezig met schilderen. Hij realiseerde naar schatting zowat 800 werken, waarvan nog een groot deel in handen van de familie zijn. Maar ook bij heel wat Tieltenaars hangen er thuis. Hij hoorde zowat tot de Latemse School.” Willy Verbrugge overleed in 2017 op 91-jarige leeftijd.
Op 27 januari 2017 stierf Willy Verbrugge. Hij verbleef toen in Pittem en toen hij twee jaar eerder zijn vrouw Janine Mestdagh verloor, ging het ook steeds moeilijker voor hem. Komende vrijdag 17 januari komt zijn familie samen in De Traagheid in de Krommewalstraat. Daar hangen als eerbetoon aan de overleden Tieltse kunstenaar enkele tientallen werken geëxposeerd. Wie er binnenwandelt ontmoet er eerst het zelfportret van de schilder. Deze week werd alles in gereedheid gebracht.
Internationale beurzen
Drijvende kracht achter de expositie is Veerle Windels (54). Zelf woont ze nu in Aarsele en reist ze als freelance modejournaliste de wereld af. Van Parijs tot New York en vorige week vertoefde ze nog op een beurs in Firenze. “En als ik in het land ben, wil ik vooral mama zijn voor mijn zonen Jeff (20) en Ben (18). Het zijn nu volop examens, dan kook ik graag voor hen.”
Veerle Windels is de dochter van Gervais roepnaam Roland Windels en Lisette Verbrugge. En Lisette was dan weer de zus van Willy. “Nonkel Willy woonde in de Lindenlaan. Wij woonden in de achterliggende straat, onze tuinen paalden aan elkaar. Maar als ik naar nonkel wou, moest ik met de fiets het blokje om. Het was niet zo dat er een doorgang was gemaakt. Niettemin spendeerde ik daar heel wat tijd. Dan gingen we taart eten bij tante Janine of een Frans tv-programma bekijken en nonkel Willy was altijd achteraan in zijn atelier te vinden. In die tijd hield hij in dat atelier ook jaarlijks een tentoonstelling, ik mocht dan opdienen tijdens de receptie.”
Veerle Windels houdt dus nog levendige herinneringen over aan haar nonkel en die werden nog wat aangewakkerd toen ze samen met haar broer Geert haar eigen, ouderlijke huis moest opruimen. De schilderijen van nonkel Willy bleven als laatste hangen. “Ze zijn ons te dierbaar om weg te doen. Plots kwam er een idee om ze eens te exposeren. Willy portretteerde ook heel wat huizen, boerderijen en kasteeltjes, die hangen vaak bij de mensen thuis. Ook andere werken vonden gretige afnemers in Tielt.”
Het verhaal van Willy Verbrugge, geboren in 1925, is in dat opzicht opvallend omdat hij uit een zeer bescheiden gezin kwam. “Zijn ouders zorgden er toch voor dat hij zich kon ontplooien in het schilderen.”
Zijn stadsgenoot Maurits Vander Meeren introduceerde hem in de schilderkunst en de kleurencompositie, bij Bruggeling José Storie ging hij in de leer om nog meer de techniek in de vingers te krijgen. Die vingers hij kreeg te kampen met reuma zorgden ervoor dat hij zeven jaar voor zijn overlijden het penseel definitief opborg. Maar toen had hij al een indrukwekkend aantal werken afgeleverd. “Qua stijl kun je hem wat typeren als een nakomeling van de Latemse School, in een artikel in Knack gewijd aan hem, werd hij ooit als ‘ne Late van Latem’ neergezet. Een artikel waar hij zeer trots op was. Zelf ben ik vooral fan van de kleurschakering die hij weet weer te geven in de lucht boven de talrijke landschappen die hij portretteerde. Ook het landbouwleven toen was dat nog met paard en kar komt vaak in zijn werken voor. Hij schilderde niet enkel in Tielt, maar in de wijde omgeving. Ook langs de Leieboorden was hij vaak te vinden. Hij zag dat als een soort nalatenschap. Want in die tijd evolueerde alles razendsnel. Er is hier bijvoorbeeld een schilderij waarbij hij schaatsers op De Leie in Zulte heeft vereeuwigd. Wel, hoe lang is het geleden dat er nog geschaatst werd, en wanneer zal dat nog eens kunnen? Hij heeft dus zaken op doek gezet, die nu niet meer bestaan. Hij inventariseerde als het ware het prachtige uitzicht van de Leieboorden en het Molenand. Ook de Poelberg komt vaak in zijn werken voor.”
Niet te koop, tenzij…
De familie Willy en Janine hadden met Christa, Hedwig en Bart drie kinderen komt dus vrijdag samen in De Traagheid. “Wij vieren altijd samen kerst en daar groeide het idee voor die tentoonstelling. Gezien ik meter ben van De Traagheid was de link snel gelegd. Je kan de werken dus komen bewonderen tijdens de openingsuren van De Traagheid. Er is hier nu ook een wijnbar naast, ook die mensen kunnen uiteraard eens binnen lopen in De Traagheid.”
De Traagheid bestaat onder impuls van Gilberte Watté ondertussen ruim twee jaar. Het is niet enkel een restaurant, je vindt er ook boeken en een bloemenwinkel en recent nu ook een wijnbar. “Gilberte is mijn huisarts”, stipt Veerle Windels aan.
Het is niet de bedoeling dat de schilderijen verkocht worden. “Maar als iemand echt interesse toont, omdat bijvoorbeeld de ouderlijke woning op het schilderij staat, kunnen we daar over spreken natuurlijk. Mijn oom heeft nooit geschilderd om er zijn brood mee te verdienen. Hij werkte in de schoenensector. Net als de rest van de familie. Lisette Verbrugge de mama van Veerle Windels was jarenlang het gezicht van de Mayfair in Tielt. Ook Lisettes ouders, de grootouders van Veerle, had in het Luchtbalstraatje destijds al een schoenwinkel. De zaak is nog altijd in familiehanden, want Marijke Maes Veerles schoonzus runt nu de zaak. Om maar te duiden hoe diep geworteld deze familie zit in Tielt.
Zijn goede vriend Betrand Derudder schreef nog een monografie over hem en in 2000 was er voor de gelegenheid van zijn 75ste verjaardag een grote retrospectieve in het Gildhof. Maar dat is ondertussen dus ook 20 jaar geleden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier