“Mijn pasfoto’s waren niet goed omdat ik er met gesloten ogen op stond” : blinde Bart moet vijf keer (!) naar het gemeentehuis voor identiteitskaart

Nieuwe identiteitskaart nodig? Dan kan je maar beter niet blind of slechtziend zijn. Wat voor Bruggeling Bart Rolly – nu een van de permanente bewoners van Blindenzorg Licht en Liefde in Varsenare – een eenvoudige opdracht had moeten worden, ontaardde immers in pure kafka: liefst vijf keer moest hij op pad om zijn eID te laten vernieuwen. “De volgende keer dat ik voor zoiets naar het gemeentehuis moet, ga ik daar op voorhand al stress voor hebben.”

sBruggeling Bart Rolly (42) zal zich zijn uitstapje(s) naar het gemeentehuis van Varsenare nog lang blijven heugen: toen hij daar de pasfoto’s voor zijn nieuwe identiteitskaart wilde binnenbrengen, werd hij ongewild het middelpunt van een wat knullige discussie tussen enerzijds de fotograaf, en anderzijds de loketbediende. “Het begon toen ik een paar weken geleden – samen met een vrijwilliger van Licht en Liefde – naar het gemeentehuis van Varsenare trok met mijn oproepingsbrief voor een nieuwe identiteitskaart”, doet hij het verhaal. “Ik had de codes bij en alles, dus ik dacht dat het wel vlot zou gaan.”

Doktersattest

Maar toen hij daar aankwam, kreeg hij eerst te horen dat de procedure veranderd was. “Blijkbaar heb je ondertussen een doktersattest nodig als je, zoals bij mij het geval is, vrijgesteld bent om een handtekening te plaatsen. Tot daar aan toe, ik ben gewoon de volgende dag teruggegaan met dat attest. Maar wat bleek nu: ditmaal waren mijn pasfotootjes niet goed genoeg omdat ik er met gesloten ogen op stond. Wist ik veel”, haalt Bart de schouders op.

En dus volgde er een nieuw fotorondje. “De fotografe is dan met mij meegeweest naar het gemeentehuis, om daar verhaal te halen aan het loket van de bevolkingsdienst. Meneer is blind, zei ze tegen de loketbediende, maar die had daar geen oren naar. Gij doet uw werk, wij het onze, klonk het nogal bot.”

Barts nieuwe pasfoto’s waren gelukkig wél in orde. “Eind goed, al goed, zou je dan denken. Maar toen ik mij een paar dagen later opnieuw bij het loket van de bevolkingsdienst ging aanmelden, bleek het computersysteem niet te werken”, zucht Bart. En dus moest hij nóg eens terug. “Uiteindelijk mocht ik dan vorige week woensdag mijn identiteitskaart gaan afhalen. Door al dat gedoe heeft het bijna twee weken geduurd voor die klaar was.”

Geen ogen

Bart heeft er naar eigen zeggen alle begrip voor dat de loketbediende de regels moest volgen. Het is de manier waarop, die hem tegen de borst stuitte. “Weet je wat die persoon aan het loket de tweede keer zei? Als hij géén ogen had, dan was het een heel ander verhaal geweest. Komaan zeg. Dat getuigt toch van weinig empathie? Ik werd daar echt ongemakkelijk van, en de volgende keer dat ik naar het gemeentehuis moet, ga ik daar op voorhand al stress voor hebben. Nog een geluk dat ik daar niet elke week moet zijn”, klinkt het.

Het is iets wat Bart met zijn beperking wel vaker ervaart. “Mensen weten soms niet goed hoe ze iemand met een beperking moeten benaderen, of hoe zich ertegen te gedragen. Precies alsof ze bang voor je zijn.”

Toen hij in het gemeentehuis ook nog vingerafdrukken moest laten nemen voor zijn nieuwe identiteitskaart, wachtte er Bart nog een bijkomend ongemak. “Ik ben immers wat spastisch en kan mijn vingers moeilijk strekken – dat is ook de reden dat ik geen handtekening kan zetten”, legt hij uit.

De pasfoto’s laten maken, was op zich al een beproeving voor Bart. “Mond toe, ogen open, niet lachen, stilzitten, hoofd naar voor en schouders recht: dat vraagt bij mij allemaal net iets meer concentratie dan voor een ander.”

Bart hoopt nu dat ze in het gemeentehuis lessen trekken uit het voorval. “Maar ook die fotografe: waarom heeft zij mij de eerste keer niet verteld dat mijn ogen open moesten zijn? Gelukkig was ze wel zo inschikkelijk om mij voor die tweede reeks pasfoto’s niet nog eens 15 euro te laten betalen. Dat vond ik een mooie geste van haar.”

Bart is ook blij dat hij zijn verhaal eens kwijt kan. “Het zou fijn zijn als ik hiermee wat bewustzijn kon creëren: hoe ga je zo normaal mogelijk om met mensen met een beperking? Misschien kan dit bij andere mensen ergens ook de ogen openen”, eindigt Bart toepasselijk.