Iets meer dan 100 dagen geleden startte Menenaar Dirk Robaey (54) met een tocht die zijn leven voorgoed zou veranderen. 2854 km later bereikte hij het Spaanse Compostella, een magistrale afstand waar Dirk zelf erg nuchter bij blijft.
“Meer dan 20 jaar heb ik getwijfeld om deze tocht aan te vangen, 20 jaar te lang eigenlijk”. Dirk geniet nog na van de beproeving. “Wanneer je aan het stappen bent, dan valt de constante druk die op je schouders ligt, beetje per beetje weg” gaat de ondernemer verder. “Toen ik hier vertrok was ik Dirk, zaakvoerder van Tank Service uit Menen. Tijdens het wandelen vallen die dingen allemaal van je af en dan kom je uiteindelijk in Compostella terecht als Dirk, de pelgrim. Je bent mentaal volledig bevrijd van stress en je vindt er vrede en rust”.
Pelgrims overal welkom
Hij trotseerde weer en wind en kreeg zelfs te maken met een valpartij, maar aan opgeven dacht hij nooit. “In Frankrijk was de wandeltocht een uitdaging” klinkt het. “Daar is het parcours niet altijd even goed aangegeven en was het ook vaak een zaak van slaapplaats vinden. Ik moest er meer dan 1 keer op mijn stappen terugkeren en sliep ook een aantal keren in open lucht. Het zijn dingen die er nu eenmaal bij horen en bijdragen aan de charme van de tocht. Het waren dan ook de eerste 2 à 3 weken die het moeilijkst van al waren. Eenmaal die voorbij, ging het iedere dag beter. Vooral in Spanje was het puur genieten. Rond de pelgrims is er een volledige economie opgebouwd dus slaapplaats ga je er altijd vinden en echt verdwaald lopen kan niet”.
Dankbaar
Hoewel zijn entourage en de volledige gemeente vol bewondering naar Dirk kijken, kijkt hij vooral met veel respect en dankbaarheid naar zijn familie en zijn medewerkers. “Ik ben meer dan 3 maanden van huis en van het bedrijf weggeweest. Mijn vrouw hield de touwtjes stevig in handen en onze medewerkers stonden als een blok achter mij. Ze gaven allemaal het beste van zichzelf om ervoor te zorgen dat het bedrijf op rolletjes bleef lopen. Ik ga hen nooit genoeg dankbaar kunnen zijn hiervoor”.
De trektocht naar Compostella was, naast een persoonlijk doel, ook een middel om fondsen te verzamelen voor het goede doel. “Iedereen die het wilde kon mijn tocht sponseren, geld dat integraal naar De Pelikaan gaat. De instelling, waar mensen met een verstandelijke beperking verblijven, kan altijd een duwtje in de rug gebruiken. Voor mijn vertrek stond de teller op iets meer dan 13.000 euro, nu tikken we af tegen de 23.000 euro.“
Microbe te pakken
Hoewel Dirk ondertussen terug in de drukte van het dagelijkse leven werd gekatapulteerd, is de pelgrimsmicrobe nog niet gaan liggen. “Integendeel”, klinkt het gemotiveerd. “Mocht het mogelijk zijn, ik vertrek meteen opnieuw. Een tweede tocht zit er sowieso aan te komen en ik zou erg graag mijn vrouw kunnen meenemen. Eens pelgrim, altijd pelgrim alleen moet ik het nu nog zien verkocht te krijgen thuis”.
Naast een enorme ervaring en een uniek pelgrimsboekje, keerde Dirk ook terug met een weelderige baard. “Ja, ik heb hem ondertussen al wat getrimd maar ik zou hem graag laten staan”, grapt hij. “Alleen wordt die onderhandeling moeilijker dan mijn vrouw te overtuigen met mij mee te gaan. Wordt nog vervolgd dus“.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier