Meense doorbreekt grenzen om vluchtelingen te helpen: “Ze hebben ook recht op hulp”

De grenzen zijn dicht, hermetisch afgesloten en wie Frankrijk nog binnen wil moet over de nodige papieren beschikken. In tijden van crisis wordt er mensen aangeraden om thuis te blijven en zich zoveel mogelijk te behelpen. “Mensen die niet eens een dak hebben, laat staan voedsel, beleven pure gruwelmomenten. Gesloten grenzen of niet, ze hebben recht op hulp!” De Meense Sarah Verschelde doorbrak, samen met een vijftal vrijwilligers, de grenzen om de bewoners van vluchtelingenkampen in Duinkerke te helpen.

“Het enige lichtpunt voor die mensen is dat ze niet eens doorhebben dat Europa gebukt gaat onder een gigantische en levensbedreigende pandemie.” Sarah Verschelde heeft de grootste moeite om de emoties in haar stem te onderdrukken, wanneer ze de situatie in de Franse vluchtelingenkampen beschrijft. “Het is er sowieso al geen pretje om er te wonen, maar nu zijn de omstandigheden er ronduit middeleeuws. Tot aan het uitbreken van de coronacrisis waren er nog dokters en verpleegsters die de vluchtelingen konden bijstaan. Die zijn ondertussen allemaal weg. Iedereen werd er aan zijn lot overgelaten en terwijl de wereld vecht tegen besmettingen beleven epidimieën er hoogdagen.”

Niet enkel mannen

Sarah beschrijft taferelen die we in de beschaafde wereld niet eens in onze nachtmerries willen zien gebeuren. “Schurft, darmontstekingen, diarree en besmettingen allerlei. In die kampen is zo ongeveer iedereen wel besmet met een of andere ziekte. Overheden en ordediensten liggen er niet wakker van. Van tijd tot tijd organiseren ze een raid op die plaatsen en nemen ze alles af. Eender welk object de vluchtelingen niet in hun handen hebben, wordt meteen vernietigd. Het idee achter die techniek is dat de transmigranten dan wel vanzelf gaan verdwijnen, maar waar moeten ze heen? Het resultaat is dat ze gewoon ter plaatse blijven met nog minder dan voorheen. De ziektes, die blijven zich wel opstapelen.”

Samen met andere leden van het collectief ‘Allemaal mensen’ trotseert Sarah monsterboetes om toch nog wat menselijkheid te brengen in hopeloze situaties. “Ik huiver vaak van discussies die ik op internet lees”, klinkt het verbolgen. “Mensen die oorlog, hongersnood en gruwelijke martelingen ontvluchten, zijn barbaars en moeten weg uit de maatschappij. Wie in tijden van virale infecties dan het wc-papier van zijn buurman gaat hamsteren, die is daar weer ‘normaal’. Het is maar hoe je het bekijkt zeker? Trouwens, het idee dat de meeste mensen hebben van die vluchtelingenkampen klopt voor geen meter. We horen keer op keer dat er daar enkel mannen zijn, maar dat is vooral wat bepaalde groeperingen willen dat we horen. De realiteit is dat er evenveel vrouwen, kinderen als gezinnen zijn. Die zien we nooit op tv, maar hebben nog meer nood aan onze steun.”

Corona is het minste van hun zorgen, wetende dat zowat alles de dood van hun kinderen kan betekenen – Sarah Verschelde

Sarah herinnert zich vooral de passage van een peuter van 2 jaar, een fragment dat voor altijd op haar netvlies staat gebrand. “Het is koud, ‘s nachts vriest het nog, er is geen eten en een totaal gebrek aan medische zorg. Plots stapt er een moeder op ons af met een peuter van 2 in haar armen. Dat kind had geen trui, geen dekens, het kind had niet eens schoenen. Corona is op zo’n moment het minste van hun zorgen, wetende dat zowat alles de dood van hun kinderen kan betekenen. Het is dan ook pijnlijk steeds maar weer te moeten lezen dat men ervan overtuigd is dat er enkel mannen in die kampen zitten. We gaven de volledige familie warme soep, zochten passende kleren uit en keken of we hen medisch konden ondersteunen.”

Hopeloze zaak

“Het is een hopeloze zaak, dat begrijpen we ook wel, maar als niemand het doet, gaat dit enkel catastrofale resultaten hebben voor iedereen. Heel wat Europeanen slagen er nog steeds niet in te beseffen dat die mensen koste wat het kost naar Engeland willen. Heel wat van hen hebben daar al familie wonen en zo kunnen ze er ook aan de slag. Wanneer je ze naar een of andere uithoek van het land stuurt of in een ander land dropt, dan keren die mensen ongetwijfeld terug. Zolang daar mensen in nood zijn, zullen wij blijven helpen, gesloten grenzen of niet.”