“Voila, het zit erop. Ik heb de laatste drie dagen nog enkele mooie taken kunnen uitvoeren en daar ben ik heel fier op. Het was altijd mijn wens om het kerkhof aangenamer te maken en ik ben daar redelijk in geslaagd.” Aan het woord is Mario Couvreur op zijn Facebookpagina bij de aankondiging van zijn pensioen op 30 december 2020.
“Ik ben 62 jaar en heb bijna 37 jaar gewerkt voor de stad Nieuwpoort, ik zal me nu bezighouden met mijn verzamelingen en dat zijn er heel wat”, lacht Mario. “Vooral alles wat met de Belgische visserij te maken heeft boeit me. Ik ben er tien jaar geleden mee begonnen door mijn partner Carine en het is een echte passie geworden die mij niet meer loslaat.”
Visser worden
Als kleine jongen was het zijn droom om visser te worden, maar thuis waren ze er niet echt voor te vinden, dus belandde hij op jonge leeftijd in de bouw. Dat was niet echt zijn roeping en hij kon aan de slag bij een slager in Veurne. Ook dat was niet echt wat hij wou tot hij de kans kreeg om in dienst te gaan bij de stad Nieuwpoort.
“Dat was wat ik wilde doen! Ik was eerst werkzaam bij de groendienst en daarna ben ik 15 jaar boomsnoeier geweest. Met sporen op de bomen klimmen was wel leuk, maar na een liesbreuk moest ik andere keuzes maken. Ik kwam eerst bij de plantsoendienst terecht en daarna bij de reinigingsdienst en uiteindelijk werd de begraafplaats mijn werkplek. Van in het begin heb ik mij daar thuis gevoeld. Weet je, een kerkhof moet een beetje groen hebben want het is al triestig genoeg als je er moet komen om een laatste groet te brengen. Ik heb mijn werk altijd met hart en ziel gedaan en de vele positieve reacties die ik er kreeg van de bezoekers deden me deugd. Mijn motto was: als er tien grassprietjes staan, dan moet je ze alle tien verwijderen. Ik kreeg iedere dag het bezoek van meneer Verdievel van de schoenenwinkel in Nieuwpoort-Bad. Na het bezoek aan het graf van zijn ouders kwam hij een kort babbeltje slaan. Zo’n dingen zal ik natuurlijk wel missen. De vele positieve reacties op Facebook hebben me toch ook wel even doen slikken, maar nu is het tijd voor iets anders”, zegt Mario.
“Ik zal me nu bezighouden met mijn verzamelingen en dat zijn er heel wat”
Dat ‘iets anders’ is niet zo vreemd voor hem want verzamelen is echt wel iets dat een rode draad is in zijn leven. “Ik verzamelde vroeger postzegels, maar toen mijn partner Carine 12 jaar geleden op een ruilbeurs een bidprentje zag van overleden vissers en dat kocht sloeg de vlam voor de visserij bij me toe. Wij zijn op zoek gegaan naar meer bidprentjes van vissers, foto’s en info en ik begon via krantenknipsels mappen aan te leggen over de visserij en dat is blijven duren”, geeft Mario mee.
Natuurmens
Hij is ondertussen in het bezit van een van de grootste archieven van ons land over de Belgische visserij met meer dan 10.000 postkaarten, foto’s, bidprentjes en andere attributen zoals visserijbeeldjes. Mario is altijd al een natuurmens geweest, hij was de man die, toen het Nieuwpoortse stadsbestuur jaren terug het voornemen had om het kinderbosje in de omgeving van de kinderboerderij te laten verdwijnen, een petitie opstartte en nog zijn gelijk kreeg ook want het kinderbosje bleef bestaan. Mario heeft nog een andere stekelige passie, de cactussen. “Het is wat geminderd, maar had er indertijd zeker 700 staan in mijn serre. Mijn eerste cactus kocht ik toen ik mijn eigen stekje ging betrekken op 19-jarige leeftijd en wat groen wilde in huis. Bij Decoster in Veurne kocht ik toen voor 25 frank mijn eerste cactus. Het was de eerste van een hele lange reeks. Vervelen zal ik mij zeker niet.” (PBM)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
