Marc Feys heeft een verzameling van 15.000 rouwprentjes: “Geen commerce van maken”

Op 1 november staan we meestal even stil bij wie ons de voorbije jaren ontvallen is. Bij Marc Feys (65) is dat niet anders. Meer nog, hij heeft een collectie van 15.000 rouwprentjes die hij in deze periode verder ordent. “Als je zo bezig bent, roept dat vaak allerlei herinneringen op aan mensen die er niet meer zijn.”

Van zodra de bladeren van de bomen vallen, is het zover. Dan is Marc vaker dan anders aan zijn bureau terug te vinden met enkele dozen van doodsprentjes voor hem uitgestald.

“Mijn man is daar elke avond toch al snel een uur of twee mee bezig”, komt zijn vrouw Michelle De Cock (64) tussen in het gesprek dat ze vanuit de keuken mee volgt. Die passie van Marc begon een jaar of 15 geleden toen hij de stamboom van de familie Feys aan het opmaken was.

“Bij mijn opzoekingswerk ontdekte ik dat mijn grootvader Henri Feys oud-strijder was”, zo zegt hij. “Ik heb hem zelf nooit gekend want hij is in 1934 gestorven. Amper 42 was hij. Mijn vader zei dat zijn ouders het niet breed hadden waardoor er bij de begrafenis van mijn grootvader zelfs geen geld was om rouwprentjes te laten drukken. Dat bleek uiteindelijk niet te kloppen. Toen ik wat later eens praatte met wijlen doodsprentjesverzamelaar André Vervaecke, dook die meteen in zijn grote verzameling om te controleren of dat wel zo was. Nee dus, want hij vond er zowaar één terug. Mijn vader had het verkeerd voor. Al was dat niet zo onbegrijpelijk want hij was amper acht jaar toen mijn grootvader stierf. In elk geval gaf André me het origineel en dat vond ik wel een mooi gebaar. Voor mij was het de start van mijn verzamelwoede.”

Je verzamelt alleen prentjes van overledenen die een link hebben met Waregem. Hoe zit het precies?

“In eerste instantie ga ik op zoek naar die santjes van mensen die in Waregem of de deelgemeenten geboren zijn. Die maken een groot deel uit van mijn collectie. Die is inmiddels ook zo goed als volledig alfabetisch geordend. Het andere deel betreft die mensen die in onze stad gestorven zijn en hier een deel van hun leven gewoond hebben.”

Zitten er opmerkelijke exemplaren tussen in je collectie?

“Een deel daarvan betreft Waregemnaren die enige bekendheid genieten. Zo heb ik een herinnering aan wielrenner Briek Schotte maar ik heb er ook een van de bekende kunstschilder Emile Claus die in Sint-Eloois-Vijve geboren is. Er zitten er ook tussen van mensen die veel betekend hebben voor de stad zonder dat ze daarom echt bekend zijn. Neem nu Malvina Delespaul, de eigenares van het ‘Kasteel van de Berg’ aan de Karmeldreef 74. In de jaren 20 heeft ze dat domein verkocht aan de Zusters Karmelietessen die daar dan hun bekende hersteloord hebben uitgebouwd. Nu bevindt zich daar een woon- en zorgcentrum.”

Hoe kom je aan je materiaal?

“Ik ga maandelijks naar de ruilbeurs in Bellem, een deelgemeente van Aalter. Ik sla zelden of nooit een editie over maar sinds de lockdown ligt alles wel stil. Verder gebeurt het ook weleens dat er iemand bij ons thuis aanbelt om me doodsprentjes te geven.”

“Wat ik zo goed als nooit doe, is een begrafenisplechtigheid bijwonen om er één te bemachtigen. Dat gaat me te ver. Ik ken verzamelaars die dat wel doen en bovendien niet aarzelen om een begrafenisondernemer te bellen met de vraag om er voor hen meerdere achter te houden. Eentje houden ze dan voor zichzelf, de rest verkopen ze. Sommigen maken daar een commerce van en vragen tot anderhalve euro per stuk. Ik wil daar niet aan meedoen en betaal daar ook niet voor. Wat ik evenmin doe, is rouwprentjes verzamelen van kinderen die gestorven zijn of van mensen die verongelukt zijn. Dat is mijn ding niet.”

Wat ik zo goed als nooit doe, is een begrafenisplechtigheid bijwonen om er één te bemachtigen. Dat gaat me te ver

Je verzameling diende al eens een hoger doel toen de stad een beroep deed op je diensten. Hoe zat dat precies?

“Dat was in 2014. Naar aanleiding van de herdenking van het begin van de Eerste Wereldoorlog honderd jaar voordien, wilde de stad monumenten plaatsen op alle Waregemse begraafplaatsen waarop de namen moesten komen van mensen die gestorven zijn tijdens de Eerste of Tweede Wereldoorlog of die er iets mee te maken hadden. Dat ging om oud-strijders, civielarbeiders, gesneuvelden en burgerlijke slachtoffers.”

“Ik heb toen drie maanden hard moeten doorwerken om alles voor mekaar te krijgen en alle namen te verzamelen met geboorte- en sterfdatum erbij. Ik was toen nog niet met pensioen dus het waren bijzonder drukke dagen. We kwamen toen in totaal aan iets meer dan 1.500 namen. Inmiddels zijn er nog een 300-tal aan toegevoegd. Nu vind je op die monumenten de namen terug van 1.808 mensen. Ik ben wel trots dat ik daar aan heb meegewerkt.”

Gebeurt het nog dat buitenstaanders een beroep doen op je collectie?

“Ik heb mijn verzameling alleszins ook goed kunnen gebruiken voor het boek ‘100 Waregemse spoortrekkers’ dat de Statievrienden onlangs hebben uitgebracht. Ook voor een nieuw boek over cafés in Waregem zal mijn verzameling erg bruikbaar zijn.”

(Freddy Vermoere)