Marc en Gabriël Wittevrongel zijn al 40 jaar lid van het Rode Kruis Tielt

Gelukkig bestaan ze nog. De vrijwilligers die échte vrijwilligers zijn en die zich gratis inzetten voor anderen. Beiden dragen ‘Wittevrongel’ als achternaam, maar familie zijn ze niet. Naast hun grote inzet voor het Rode Kruis Tielt hebben Gabriël en Marc Wittevrongel nog iets gemeen: ze zijn al 40 jaar lid. Puur idealisme.

Eind januari wensen de (bestuurs)leden van het Rode Kruis Tielt elkaar veel geluk in het nieuwe jaar. Het is traditioneel ook het moment waarop verdienstelijke leden worden gehuldigd: voor 40 jaar inzet krijgen Gabriël Wittevrongel en Marc Wittevrongel voor familiebanden moet je al terugkeren naar 1770 de legpenning koningin Elisabeth.

Gabriël: “Mijn vriendin Marie-Rose die later mijn vrouw werd had al een EHBO-cursus gevolgd en ze spoorde me aan om dat ook te doen. Daarna zijn we beiden in de hulpdienst gegaan. William Oosterlinck, die toen een van de sterke figuren van het Rode Kruis was, zat daar ook voor iets tussen.”

Je voorliefde voor het Rode Kruis is groot, heel groot.

Gabriël: “Heel zeker, maar soms ben ik wel ontgoocheld. Als je iets doet, moet je het ook goed doen. Wie zich engageert, moet zich inzetten. In de hulpdienst doe je bijvoorbeeld best een aantal diensten per jaar, anders ben je niet echt lid. Als je gevraagd wordt om meer verantwoordelijkheid te nemen en je stemt in, dan moet je dat ook doen. Als er iets meer wordt verlangd, zeggen sommigen: ‘Ik heb geen tijd.’ Tja.”

Marc: “Het is overal hetzelfde: meewerken oké, maar meer verantwoordelijkheid en een bestuursfunctie opnemen…”

Gabriël: “Er zijn ook veel eendagsvliegen. Mensen die met de beste bedoelingen aan iets beginnen, maar die al even vlug weer verdwijnen. De meeste verenigingen moeten het met een te beperkt aantal voortrekkers bolwerken. De tijden zijn veranderd. Er was vroeger inderdaad ook wel minder te doen.”

Marc: “Gelukkig zijn er nu heel wat jongeren gestart, ze hebben de cursus gevolgd en komen in de hulpdienst. Er is veel hoop voor de toekomst.”

Wie zorgde bij jou voor de aanzet, Marc?

Marc: “Wijlen Jozef Mathys. Hij woonde toen nog in de Bruggestraat. Jozef en mijn vader André zaliger waren beiden bij de brandweer. Jozef kwam af en toe eens bij ons thuis en die zei: ‘Ventje, ge zou gij wel ne keer nen cursus mogen volgen’. Jozef was toen hoofd van de hulpdienst. Veertig jaar later ben ik nog altijd lid. Hij was mijn grote mentor, ja.”

Waarom doe je het precies?

Marc: “Tja, we zijn erin gegroeid. Uit idealisme, ja, mensen helpen. Mijn vader was ook zo. Je zit erin en je draait erin mee. Je moet het uiteraard ook graag doen, anders haak je af. Met lesgeven ben ik gestopt, anders ben ik nooit meer thuis.”

Gabriël: “En vooral ook: in het Rode Kruis is vrijwilligerswerk écht vrijwilligerswerk. Wij krijgen er geen euro voor, nul komma nul. Er zijn anderen die zich vrijwilliger noemen, maar wel een vergoeding krijgen. Dat zijn bijna vrijwilligers in bijberoep. Pas op, die verdienen daar niet veel voor, maar bij het Rode Kruis krijg je niks. Dat zou ook tegen het grote principe van het Rode Kruis zijn: vrijwilligerswerk is onbetaald. Ik ben wel akkoord dat onkosten worden vergoed, zoals verplaatsingen.”

In tegenstelling tot andere afdelingen gaat het het Rode Kruis Tielt nog voor de wind.

Marc: “Enkele jaren geleden is wel het Jeugd Rode Kruis gestopt. Dat was veel meer een jeugdbeweging, daar werd niet uit gerekruteerd voor het grote Rode Kruis. Daar was ook een probleem met de opvolging.”

Gabriël: “We hebben daar maar enkelen uit gerekruteerd. Ze leerden wat EHBO, gingen op kamp… Het was een jeugdbeweging. We hebben jaarlijks gemiddeld een 100-tal leden. Dat schommelt, maar dat cijfer 100 is een constante. Het belangrijkste is dat we voldoende leden blijven aantrekken. We zijn iedereen dankbaar. We proberen ons ook te profileren. Met onze nieuwe uitrusting vallen we nog beter op.”

Wat zijn de grote uitdagingen?

Gabriël: “Dat er voldoende vrijwilligers blijven om dienst te doen op evenementen, sportwedstrijden, enzovoort. Als die er niet zijn, moet Marc geen koers meer organiseren. Het Rode Kruis is een hoeksteen voor veel verenigingen.”

Marc: “Als je er bent, valt het niet op. Als je er niet bent: ‘Awel, is er nu niemand om te verzorgen?’“

Recent was er een akkefietje met het ziekenhuis, dat wil besparen en/of meer geld vraagt voor de dienst 112. Of de stad die pas laat over de brug kwam.

Gabriël: “De vrijwilligers van het Rode Kruis werken gratis, maar de diensten die het Rode Kruis levert, moeten wel worden betaald. Het ziekenhuis betaalt twee medewerkers voltijds om overdag de dienst te verzorgen, maar dat heeft op zich niet echt met het Rode Kruis zelf te maken. Anderzijds, als die twee beroepskrachten er in het ziekenhuis niet meer zijn, kunnen we geen dienst 112 meer doen. Als die dienstverlening ooit zou stoppen, zal de Tieltse belastingbetaler dat voelen. Ja, we hebben soms de indruk dat we ondergewaardeerd worden.”

Marc: “Als wij het niet meer doen, zal het veel meer geld kosten. De regeling die op vandaag geldt, is goed. Dat werkt goed, samen met het ziekenhuis. Waarom zou het anders moeten? Het is voor twee jaar opgelost. En dan?”