Lies Maes (34) woont in Diksmuide samen met partner Tim Verhaeghe (32). Ze is mama van Thibo (12) en Jelle (8) en plusmama van Lotte (9), maar Lies heeft nog een kinderwens, die niet zomaar in vervulling gaat.
Een diepgaande kinderwens is koppig, bikkelhard. Het wachten duurt lang. Bovendien is dit alles erg emotioneel, nog meer als dit gepaard gaat met een of meerdere miskramen. Maar Lies houdt zich sterk, voor zichzelf, maar ook voor haar gezin. Voor onze krant en voor alle moeders doet Lies haar verhaal. “In 2003 werd ik mama van Thibo. Ik werd zwanger nadat ik tien maanden met anticonceptie gestopt was. Ik had geen flauw idee dat het ooit wel moeilijker zou gaan”, herinnert Lies zich. “Maar toen we in januari 2004 voor een tweede kindje wilden gaan, werd ik pas in maart 2005 zwanger. Ik was in de zevende hemel, ik heb altijd gedroomd van een groot gezin, als tiener wou ik zelfs twaalf kinderen, stel je voor! Na zes weken kreeg ik een miskraam. Dat deed pijn, veel pijn. Je maakt al voorzichtig plannen, je droomt al van een broertje of zusje, maar het mocht niet zijn. In oktober werd ik weer zwanger, we waren blij, maar opnieuw ging het niet door. In november kreeg ik na vijf weken opnieuw een miskraam. Toen waren er al twee sterretjes aan de hemel.”
Extra stimulatie
“Uiteindelijk zijn we in 2006 naar een gynaecologe in Oostende geweest, wat nu het AZ Sint Jan campus Serruys is. Ik kreeg stimulerende medicatie voorgeschreven om mijn eitjes sneller te doen rijpen, maar het werd ons in november allemaal wat te veel. Betrekkingen werden toen al getimed, het plezier was weg en we – mijn ex-man en ik – hadden rust nodig. Toen ik twee maanden later te horen kregen dat ik weer zwanger was, waren we dolgelukkig en nog gelukkiger toen ik van Jelle mocht bevallen. Het was gelukt, ons tweede wondertje was er. Al was de zwangerschap niet zo gemakkelijk – de angst was er en werd erger na bloedverlies en erg hoge bloeddruk – de bevalling verliep wel goed.”
“Helaas liep niet alles van een leien dakje na de geboorte van Jelle”, vertelt Lies verder. “Thibo bleek namelijk autisme te hebben en we hebben een beroep gedaan op thuisbegeleiding en een psycholoog. Niet gemakkelijk, maar het zijn mijn twee kinderen en zij maken me gelukkig, toen en nu nog steeds.”
“De wens naar een derde kindje had ik toen al, maar die werd niet gedeeld door mijn ex-man. Ik heb me erbij neergelegd toen Jelle vier jaar was, maar het verlangen bleef echter wel. In 2012 gingen we elk onze eigen weg.”
Tim en Lotte
Nog datzelfde jaar leerde Lies Tim kennen, een alleenstaande vader, verzot op zijn dochter Lotte, die begrip had voor wat Lies had meegemaakt en oprecht interesse voor haar kinderen toonde. “De kinderen konden het goed met elkaar vinden en wij werden dolverliefd op elkaar”, glimlacht Lies. “Maar hoe mooi de liefde was, Lotte had het op een bepaald moment erg moeilijk om mij nog te aanvaarden. Ik had het gevoel dat ze bang was om zichzelf te zijn bij mij, want mijn komst veranderde ook wel dingen die ook haar troffen. Andere huisregels bijvoorbeeld. Maar dat heeft gelukkig niet zo lang geduurd en in de zomer van 2013 zijn we gaan samenwonen. Uiteindelijk viel alles in zijn plooi, zo goed dat die kinderwens weer de kop op stak. We hebben lang getwijfeld, want we konden het voorzien dat het niet zo vlotjes ging verlopen.”
“In 2014 kreeg ik van mijn huisarts, door mijn verleden, weer stimulerende middelen. Ongelooflijk, in februari 2015 was ik zwanger en in maart zag ik een kloppend hartje via de echo. Toch voelde ik nog die angst, en terecht, bleek nadien. Op een vrijdag in april kreeg ik weer bloedingen, op zaterdag bleven die maar duren en we gingen naar spoed. Daar kregen we te horen dat men wel het vruchtje via de uitwendige echo zag, maar een hartje alleen maar kon vinden via een inwendige echo, en die mag enkel door een gynaecoloog gebeuren. Nochtans was mijn gynaecologe van dienst, maar die wou niet komen. Ik moest maandag maar langsgaan. Die maandag ging ik daar razend en machteloos weg. Er was geen hartactiviteit meer te zien. Tim hield zich sterk, bedaarde mij, maar onderweg naar huis heeft hij de wagen aan de kant moeten zetten, hij kon zich ook niet meer sterk houden”, snikt Lies. “Dan moesten we nog iedereen het slechte nieuws vertellen. We vroegen aan de mama van Lotte om het haar te vertellen, omdat we geen week wilden wachten. Lotte was er kapot van, ze keek zo uit naar een baby in huis. Thibo en Jelle geloofden ons eerst niet, zij hadden geen verdriet omdat het voor hen waarschijnlijk nog niet echt een kindje was.”
Dieptepunt
Lies wordt zichtbaar een beetje boos als ze de rest van haar verhaal vertelt. “Ik moest naar het ziekenhuis voor een curettage (het weghalen van het vruchtje en de placenta, red.). Ik werd er behandeld als een nummer met uitzondering van één verpleger, die hetzelfde had meegemaakt met zijn partner. Diezelfde verpleger zei zelf dat als je zoiets meemaakt, je eigenlijk begeleid zou moeten worden, maar dat je dat nooit krijgt.”
In september kwam een dieptepunt voor Lies. “Niettegenstaande de vele tegenslagen bleef onze kinderwens groot. In september kon ik niet meer, ik was op, ik kwam in een depressie, maar weigerde antidepressiva. Ik besloot wel om bachbloesemdruppels te nemen en onze kinderwens even ‘on hold’ te zetten”, vertelt Lies. “Ik moest ook denken aan onze kinderen, aan ons gezin, aan Tim en aan mezelf. Na de uitgerekende datum in november, kon ik het precies een plaatsje geven en gingen we er weer voor. Na enkele omzwervingen bij verschillende gynaecologen, zijn we nu in behandeling in het Jan Yperman Ziekenhuis in Ieper. Daar zijn voor de eerste keer een spermaonderzoek en bloedonderzoeken gedaan, iets dat eigenlijk al lang had gebeurd moeten zijn. Ondertussen zijn we in het IUI-proces (intra-uteriene inseminatie, red.) gestapt en word ik van dichtbij opgevolgd met hopelijk een positief resultaat binnenkort.”
Waar Lies het wel nog steeds moeilijk mee heeft, zijn uitspraken van mensen die het verdriet van een miskraam en een onvervulde kinderwens niet kennen. “Uitspraken als ‘Je hebt er toch al twee, wees blij’ of ‘Je moet er niet zoveel mee bezig zijn., of ‘Er zijn ergere dingen dan dat’. Ik begrijp dat het soms moeilijk is om te weten wat zeggen, maar gewoon eens oprecht vragen hoe het met me gaat, doet deugd, dat apprecieer ik heel erg!”
(EN)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier