Lucien en Nicole uit Anzegem: “Onze zoon verliezen sterkte ons om anderen te steunen”

Dat er te weinig priesters zijn, is geen recent verschijnsel. Al twintig jaar geleden werden leken aangesproken in Anzegem om te helpen. Pastoor Jan Sevenhant heeft ondertussen zeven parochies onder zijn hoede. Het is echter geen verhaal van tekorten, maar van de rijkdom aan vrijwilligers. Lucien Vandesteene (76) en Nicole Hellin (70) zijn twee van die grote groep : “God is niet zichtbaar, maar hij is voelbaar via de mensen. We hebben de mensen altijd graag gezien.”

Al op 18-jarige leeftijd was Lucien bezig met de andere en minderbedeelden helpen. “Ik ging als leider bij de toenmalige KAJ naar Brussel om daar Monseigneur Cardijn te horen spreken. Het was een priester die het tot kardinaal had geschopt. Een man met een hart voor de arbeidersklasse. Een klasse die het in die tijd niet altijd even breed had. Ik werd geïnspireerd door zijn woorden en door die van Christus: mensen helpen die het meer nodig hebben. Ik heb dat ook altijd proberen uit te dragen naar de gemeenschap rondom mij. Nu is dat als parochiemedewerker, maar ik deed dat ook al in de fabriek vroeger als syndicaal afgevaardigde. Ik kwam op voor mijn medemensen, Ik had altijd al een groot rechtvaardigheidsgevoel”, vertelt Lucien.

Groot engagement

Zo’n twintig jaar geleden werd zuster Marie-Madeleine, die toen in de kerk hielp met het geld rondhalen en de communie uitdelen, ziek en werd Lucien gevraagd om in te springen in de kerk door de toenmalige pastoor Bonné. “We moesten daarvoor een cursus volgen in Roeselare: hoe we de priester konden helpen, hoe we de communie moesten uitdelen… Uit dat engagement vloeiden ook heel wat andere zaken. Ik engageerde mij voor de Wereldmissiehulp, Broederlijk Delen, Bond zonder Naam en ik maakte deel uit van de parochieraad, waarvan ik 12 jaar de voorzitter ben geweest.”

“Ook praktisch zette Lucien zich in voor de gemeenschap: de kerk opfleuren met bloemen en eens een extra beeld, de kerststal plaatsen aan de kerk, de kerk helpen proper houden, maar ook bidden bij de kerststalletjes in verschillende gehuchten aan de kerststal of kapelletjes”, klinkt het.

Ondersteuning

Twintig jaar geleden waren de parochies Anzegem en Grijsloke al samengevoegd, daarna kwam ook Ingooigem erbij. Ondertussen heeft de huidige pastoor Jan dus zeven parochies: “Het is logisch dat de pastoor ondersteuning nodig heeft. Zeven parochies: de ene parochie is de andere niet. Een pastoor moet om zijn parochie samen te houden de tijd nemen om ze te leren kennen. Vroeger nam de pastoor ook heel wat extra taken op zich zoals bij rondgaan voor het parochieblad. Hij ging bij elke parochiaan langs op het jaar. Met zeven parochies is dat praktisch niet haalbaar, als hij daarnaast nog eens begrafenissen, doopsels en andere zaken moet organiseren”, leggen Lucien en Nicole uit.

“Ik ben altijd getrokken geweest naar zieke en oudere mensen, al van kinds af aan. Ik ga dan ook op bezoek waar ik kan. Dat is wel niet iets dat tot buurtwerking gerekend wordt, maar het is wel een groot deel van mijn engagement: de mensen. We zijn er op het einde van het verhaal om elkaar te helpen. Vandaar ook dat we eens langsgaan bij mensen die ziek zijn of iemand verloren hebben.”

“De parochiale werking is de lijm tussen de mensen”

“Zelf verloren we onze zoon Pieter negen jaar geleden na een zware periode. Hij was 26 jaar. De steun die je dan krijgt van mensen die iets sturen of eens bellen of maar eens vragen hoe het is na dagen, weken, maanden, maar ook jaren: dat doet deugd. Het is zo belangrijk dat je eens je verhaal kan doen. Wij konden op dat moment terecht bij de mensen rond ons, maar ook de parochie. Door dat mee te maken, beseffen we misschien vandaag nog meer wat mensen die iemand verliezen nodig hebben: een luisterend oor.”

“Al verwerkt de ene het anders dan de andere. Dat is ook wat ik merk als ik bij de zieke of immobiele mensen met de communie ga op de hoogdagen: ze zijn zo blij dat ze eens kunnen vertellen. Van mijn kant ben ik heel dankbaar dat ik dat werk mag doen: het is een cadeau en het maakt me gelukkig iets voor een ander te kunnen doen. Ondertussen laten we de mensen weten dat de parochie er voor hen is. Daarvoor hoef je geen christen te zijn. Al doen wij het vanuit ons geloof en een soort roeping om andere mensen bij te staan”, vertelt Nicole.

Vroeger was de babbel aan de kerk bijna even belangrijk als de mis zelf

Het menselijke aspect van parochiaal medewerker is groot. Waar vroeger een buurt en parochie elkaar kenden, wil de parochiale werking nu de lijm zijn tussen de mensen: “Vroeger was de babbel aan de kerk bijna even belangrijk als de mis zelf: het bracht mensen in contact. We willen dat contact in stand houden. Ook bijvoorbeeld de woorddiensten in de week kunnen wij verzorgen. Daar volgden we een speciale cursus voor. Als medewerker fungeren is niet alleen een engagement naar de mensen toe, maar ook dat je je verdiept in de materie en opleidingen volgt. Op dat vlak is er een groot respect van de pastoor tegenover zijn medewerkers en omgekeerd”, aldus het koppel.

Nicole en Lucien uit de Grote Leiestraat staan samen sterk. “We steunen elkaar in ons engagement en dat maakt van ons gedreven medewerkers, maar ook een sterker koppel. We verrijken elkaar op die manier.” Dat is misschien nog het mooiste: dat Nicole en Lucien zo gedreven samen in het leven staan voor hun gemeenschap. Ieder huisje draagt zijn kruisje, maar dat kunnen omzetten in zo’n positieve verbondenheid: dat moet je kunnen.

(Anneleen Deseyn)