KW.be maakt de hele zomer een reis rond de wereld langs 80 West-Vlamingen. Vandaag zijn we te gast bij Luc Deweerdt in Guatemala, Midden-Amerika, en zijn levenspartner Olga Gaitan.
Luc Deweerdt werd geboren in 1969 en groeide op in de streek van Lauwe en Marke. Hij leek voorbestemd voor een leven in West-Vlaanderen, rustig en zonder veel risico’s. Tot er plotseling een aanbod kwam van aan de andere kant van de wereld…
Je woont en werkt in Guatemala. Dat doet een West-Vlaming normaal gezien niet toevallig…
“Dat kan je wel zeggen (lacht). Vroeger had ik amper van het land gehoord, ik kende het hooguit uit de strip ‘De Verborgen Tempel’ van Jommeke (schatert). Ik werkte in Wevelgem als textielinstructeur voor de VDAB, nadat ik ook al bij Prado in Kuurne had gewerkt. Op een mooie dag kwam er een vraag binnen van ene Mitchell Denburg, een Amerikaanse ondernemer die in Kortrijk enkele nieuwe weefgetouwen had aangekocht voor zijn fabriek in Antigua – niet het eiland, maar een stad in Guatemala. Hij zocht iemand die het daar aan het personeel kon gaan uitleggen hoe alles in zijn werk gaat en geïnstalleerd moest worden. Ik zag dat wel zitten: vier weken aan een stuk daar gaan werken, in de voormiddag uitleg geven en na de middag genieten van de zon en de koloniale sfeer gaan opsnuiven.”
Maar het werd iets meer dan vier weken, precies.
“Je weet hoe dat gaat in een land als Guatemala, hé. Tegen dat alles op punt staat… Dan komen er plotseling nog nieuwe mensen bij die de uitleg moeten krijgen, of dan moet er hier of daar nog wat extra geregeld worden. Alles stond nog in zijn kinderschoenen, ik heb er als het ware het bedrijf mee helpen opstarten in 2001. Voor ik het wist zat ik daar twee jaar. Uiteindelijk gaf de Amerikaanse zaakvoerder mij in 2003 ook de kans om er definitief aan de slag te gaan als production & planning manager. En die kans heb ik gegrepen. Er werkten toen al zo’n 40 mensen in een andere afdeling, intussen stellen we in totaal 228 mensen te werk.”
Je woont er nu met je nieuwe vriendin in een leuk huis. Wat moeten we ons daar bij voorstellen?
“Olga Gaitan is een pracht van een vrouw. Ons huis bevindt zich aan de voet van drie vulkanen, in de volle natuur. Ik ben gescheiden van mijn Belgische vrouw, met wie ik ook drie kinderen heb van 22, 20 en 16 jaar. Zij leven allemaal nog in België. Terugkeren naar mijn heimat zie ik niet meteen gebeuren, al mag je natuurlijk nooit ‘nooit’ zeggen. Dit is nog altijd Latijns-Amerika, waar uitbarstende vulkanen en stevige aardbeving geen uitzondering zijn. Maar wie weet waar een avonturier zoal nog terecht kan komen.”
Je noemt jezelf dus een avonturier? Het lijkt me dat je dat aanvankelijk niet wás, maar een beetje per toeval bent gewórden.
“Dat klopt absoluut. Als ik vroeger opstond en mijn raam opendeed, dan zag ik de kerktoren van Lauwe. Veel verder moest mijn horizon dan niet noodzakelijk gaan (grijnst). Je gaat op reis naar Frankrijk, en dat is het. Terwijl ik nu wel een avonturier ben geworden. Al heeft het wel een jaar of twee geduurd voor ik vloeiend Spaans sprak, bijvoorbeeld. Vergelijk het met de vorige generaties West-Vlamingen die in Frankrijk gingen werken: die spraken op den duur ook vloeiend Frans, op hun manier.”
Wat doen jullie in de vrije tijd?
“We gaan vaak lange wandelingen maken met onze honden, de natuur is hier nog heerlijk ongerept en uitgestrekt. Of ik maak een ritje op mijn Harley Davidson. Als ik al eens naar België terugkeer, dan huur ik een moto in Roeselare en maak ik een rit mee met de motorclub Flanders Field. Toeren in het Ieperse, de Last Post meemaken onder de Menenpoort: da’s een beetje een traditie geworden.”
“Guatemala is sowieso een prachtig land. De inwoners zijn er dan ook terecht trots op. Ook het klimaat vind ik oké, zelfs met het regenseizoen. De dagen beginnen ‘s ochtends dan met een prachtige open hemel, om rond de middag voor een uur of drie te gaan regenen. Tegen de avond klaar het opnieuw op en kan je buiten genieten van het weer, terwijl het ‘s nachts dan weer begint te regeren.”
Je mist je geboorteland dan wellicht toch ook een beetje?
“Dat gebeurt, al komen er soms wel Belgische vrienden op bezoek, zoals nu ook weer toevallig het geval is. Vooral de lange zomeravonden mis ik. Hier wordt het steevast rond 18 uur al donker, dan is het niet meer zo aangenaam om hier of daar een terrasje te gaan doen. Maar tegelijk ben ik blij dat ik van dat overdreven materialisme verlost ben. Een beetje file of even zonder elektriciteit en half België staat in rep en roer. Terwijl het hier de normaalste zaak van de wereld is dat de stroom nu en dan uitvalt. Een mensenleven heeft in Guatemala niet zo veel waarde. Je kunt op elk moment van de dag zomaar overvallen worden en er het loodje bij neerleggen.”
Ben jij dan geen favoriet doelwit als ‘rijke westerling’ met een belangrijke managementsfunctie bij een bedrijf?
“Dat valt héél goed mee. Je moet je rijkdom niet etaleren, maar opgaan in de massa en je ‘gewoon’ gedragen. Een man met een gat in zijn jeansbroek gaan ze al minder snel met slechte bedoelingen benaderen (lacht). Ik merk ook dat de lokale bevolking positief tegen mij aankijkt. Ik maak dan ook graag grapjes met hen (lacht). En behandel elke mens met respect, dan krijg je respect terug.”
Hoe zijn de arbeidsomstandigheden daar eigenlijk?
“We houden ons volledig aan de Guatemalteekse wetgeving en ik kan je verzekeren dat de werknemers hier niet in mensonwaardige of gevaarlijke omstandigheden aan de slag zijn. Wel is het zo dat ze hier geen acht, maar négen uren per dag werken en ook op zaterdagvoormiddag komen werken. Sommige komen van 20 kilometer ver met hun bromfiets, maar de meesten pakken nog altijd de ‘chicken bus’.”
In welke mate ben je zelf al een Guatemalteek geworden?
“Op het vlak van eetgewoontes heb ik me al helemaal aan dit land aangepast. Maar ook wat mijn geloof betreft: het Christendom is hier heel hard aanwezig en heeft op mij ook een impact gehad. Ik heb ‘iets’ nodig om ‘s avonds te kunnen bedanken voor wat de dag heeft gebracht. De beleving van godsdienst vind ik hier erg mooi. Ik ben trouwens een van de weinige ‘buitenlanders’ die hier met de cucurucho’s mag meelopen tijdens de Semana Santa, de heilige week, in Antigua. Dan draag ik een purperen kleed en krijg ik een wit hoofddeksel opgezet en mag ik mee ‘dragen’, samen met de lokale bevolking. Het traditionele christelijke feest lokt trouwens jaarlijks zo’n miljoen bezoekers. Nu al vier jaar kan je mij dus aan het werk zien als cucurucho (lacht).”
Heb je, naast dat christelijke feest rond Pasen, nog een andere tip voor West-Vlamingen die het land willen bezoeken, maar die je niet in toeristische brochures zult terugvinden?
“Dan zou ik iedereen een bezoek aan Laguna Lachuà aanraden. Een betoverend mooi meer, dat niet superbekend is en een beetje verborgen ligt. Je kunt er in het wild kamperen en je eigen hout binnensmokkelen om een kampvuur te maken. In mijn jeugd was ik aangesloten bij Scouts Gulden Vlies in Kortrijk en ik vind het nog altijd leuk om zo eens mijn plan te trekken. Mijn neefje Simon Houtekier had zijn stage gedaan als textielingenieur en heeft ook even bij ons verbleven. We zijn dan ook eens gaan kamperen aan dat meer. Heerlijk was dat!”
(FJA – Foto’s Luc Deweerdt)
Reis rond de wereld - 2015
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier