Louise Carton: “Te veel mensen durven niet praten over hun eetstoornis”

Louise Carton. © Davy Coghe
Hannes Hosten

Topatlete Louise Carton (25) is overdonderd door de vele reacties na haar dappere getuigenis vrijdag op haar blog over de eetstoornis waar ze al jaren mee kampt, en het diepe dal waar ze stilaan uit klimt. “Ik heb lang getwijfeld om dit te delen met de wereld”, bekent Louise. “Maar te veel mensen die worstelen met een eetstoornis, praten er niet over en durven ook geen hulp zoeken. Ik dacht: als één iemand dat wel doet door mijn verhaal, dan is het de moeite waard geweest.”

Louise Carton is een topatlete die in het veldlopen één Europese en drie Belgische titels pakte. Toch was het leven de voorbije jaren niet lief voor haar. Het plotse overlijden van haar vader Jan in 2014, de ontgoochelende Olympische Spelen in Rio in 2016, het stopzetten van haar contract met Sport Vlaanderen in 2016… Met een opmerkelijke post op haar blog stelt Louise dat alles nu in een heel ander daglicht. Ze kampt namelijk al jaren met een eetstoornis, waar niemand vanaf wist.

“De reacties op mijn post hebben me echt wel overdonderd”, vertelt Louise. “Er kwam de voorbije week veel op me af, maar dat neem ik erbij. Mijn verhaal geeft mensen moed om ook naar buiten te komen met hun eetstoornis. Ook de atletiekfederatie is bereid ermee aan de slag te gaan. Ik heb er dus geen spijt van, nee. Ik vind het jammer dat het zo lang geduurd heeft en ik ben er niet trots op. Maar dit is ook een verhaal van hoop en veerkracht.”

Onschuldig

“Het begon heel onschuldig”, herinnert Louise zich. “Ik was toen ook nog veel jonger.” Na een vetmeting vele jaren geleden in Leuven kreeg ze te horen krijg dat ze nog maximum één kilo kon verliezen om te pieken naar een belangrijke wedstrijd. Dat ene zinnetje was een trigger en gaf haar het gevoel dat ze te dik was. De gevoel nam haar hele leven over. “Ik piekerde constant over wat ik ging eten, hoeveel, wanneer”, zegt Louise, wier lichaam uiteindelijk zo hard om energie schreeuwde dat ze ook eetbuien kreeg.

De eetstoornis leidde bij Louise tot fysieke en mentale vermoeidheid en tot grote frustraties, omdat ze haar verhaal bij niemand kwijt kon of durfde. “Maar het lopen ging goed, ik begon crossen te winnen, plaatste mij voor kampioenschappen”, schrijft ze op haar blog. “Ik vond niet dat ik te scherp stond, ik dacht dat het normaal was om als topsporter geen maandstonden te hebben. Ik besefte wel dat ik een probleem had en dat ik het niet alleen kon oplossen. Ik zocht ook hulp bij een psychologe, maar ik voelde zo veel weerstand.”

Schaamte

Pas afgelopen zomer, na een teleurstellend Europees kampioenschap in Berlijn, begon Louise te beseffen dat het zo niet verder kon. “Ik kon geen vuist maken, ik kon niet vechten en liet het gebeuren. Toen ik nadien de teleurstelling zag bij mijn mama en coach brak er iets. Al die jaren kon ik niemand volledig in vertrouwen nemen, omdat mijn schaamte dat in de weg stond. Ik heb al mijn moed bijeengeraapt en mijn coach diezelfde avond en nacht alles verteld. Dat was het beste dat ik in jaren had gedaan. Ik voelde me zo opgelucht.”

Als iemand hulp zoekt door mijn verhaal, is mijn getuigenis de moeite waard geweest

In oktober startte Louise Carton met gesprekstherapie. Intussen is ze wat kilo’s bijgekomen en krijgt ze weer haar maandstonden. Het gaat de goede richting uit, maar enkele weken geleden belandde Louise weer met beide voeten op de grond door een stressfractuur aan haar heiligbeentje.

Taboe

“Mijn tekst was al een week geschreven, toen ik besliste hem online te plaatsen. Ik heb lang getwijfeld, maar ik merkte hetzelfde patroon bij andere mensen in mijn omgeving. Ik stelde vast dat veel mensen met een eetstoornis worstelen, maar er niet over praten en geen hulp durven zoeken. Ik dacht: als één iemand er iets aan heeft, wil ik het risico wel nemen. En aan de vele reacties zie ik nu dat het veel meer leeft dan ik kon vermoeden. Ik ben zeker niet alleen in de sportwereld. Het is gewoon de setting. Als sporter ben je bezig met je voeding en kom je met afgetrainde atleten in aanraking. En het is nu eenmaal zo: als je enkele kilo’s te veel meesleurt, kan je minder goed presteren. Maar het moet wel allemaal in balans blijven”, beseft Louise nu. “En eetstoornissen, dat is taboe. En daardoor vind je geen hulp. Het klinkt cliché, maar ik heb het gevoel dat het echt wel klopt. Ik heb er zo lang niet over gepraat. Ik had het idee dat ik het not done was of niet belangrijk genoeg om hulp te zoeken.”

Ups en downs

“Het gaat niet zozeer om mijn verhaal, maar om de problematiek. Doe normaal, los het op, zeggen veel mensen. Maar dat maakt de schaamte nog groter. Zo simpel is het niet. Ik heb van alles geprobeerd om meer controle te krijgen en het lukte mij niet. Ik vroeg ook eens hulp, tweeënhalf jaar geleden al. De therapeute zei toen al dat ik een eetstoornis had, maar dat vond ik heel vervelend en confronterend. Ze zei dingen die ik toen niet wou horen. Dat ik te mager was en niet genoeg at. Op dat moment wou ik het niet laten doordringen. Maar na het teleurstellende EK in augustus is het heel hard binnengekomen. In oktober begon ik met therapie en die ben ik nu aan het afbouwen, want ik wil er niet afhankelijk van worden. Het gaat nu een stuk beter met mij, maar ik heb nog een weg af te leggen. Ik word nauw opgevolgd en moet alert blijven. Ik kom bij, maar het gaat met ups en downs. Mijn nieuwe blessure is een domper. Ik voel me soms nog onzeker”, stelt Louise.

“Mijn conditie is erop achteruit gegaan, maar ik zet stappen vooruit op veel andere vlakken. Dat krijgt nu voorrang. Door mijn blessure kan ik niet gaan lopen, maar ik doe wel aan alternatieve training: fietsen, crosstraining, krachtoefeningen. Het is zeker de bedoeling weer te sporten op hoog niveau. Ik heb getwijfeld, maar ik geloof dat het kan. Ik zou er te veel spijt van hebben mocht ik het niet proberen”, besluit Louise.