In het Ieperse Jan Ypermanziekenhuis is woensdagmiddag de eerste coronapatiënte na een verblijf op intensieve zorgen naar een ‘gewone’ kamer teruggekeerd. Louise Claeys-Bouuaert (37) uit Ieper is aan de beterhand, getuigt over hele bange momenten maar nu vooral ook over dankbaarheid en hoop. “Ik speelde het liedje ‘Bella Ciao’ op mijn gsm en riep ‘merci, merci’ toen ik uit de afdeling intensieve zorgen werd gereden”, klinkt het.
Ruim twee weken geleden startte voor Louise en haar vriend Pedro de lijdensweg. “Ik voerde ‘s nachts ons zoontje van 3 naar de spoed omdat hij een heel droge kroephoest had en heel kortademig was”, steekt ze vanop haar ziekenhuisbed van wal. “Na behandeling met aerosol mochten we terug naar huis maar anderhalve dag later was ons dochtertje aan de beurt. Vier dagen later kreeg ook ik koorts, ruim 38,5 graden. Ik had zoveel pijn aan mijn hoofd dat ik een zonnebril moest dragen. Licht kon ik niet verdragen. Na contact met de huisarts werd beslist dat ik thuis verder moest uitzieken. Mijn eetlust was ondertussen volledig weg. Drie dagen later liep mijn koorts op tot bijna 40 graden. Mijn huisarts regelde op maandagavond een afspraak in de triagepost maar mijn longen leken ok. Ik mocht naar huis terugkeren. Ik bleef er aan mijn bed gekluisterd. Tot mijn vriend vond dat het welletjes was en me op donderdag opnieuw naar de spoedafdeling in Ieper voerde. Mijn held…”
Slechte waarden
In het Jan Ypermanziekenhuis keken de verpleegsters en dokters verwonderd op toen ze de longfoto’s van Louise onder ogen kregen. “De waarden bleken echt slecht. Dat ik nog zelf de spoed was binnengewandeld, vonden ze al opmerkelijk. Het resultaat van de coronatest afwachten, was eigenlijk overbodig. Ik kreeg meteen zuurstof toegediend en werd naar een kamer gebracht. Dat duurde niet lang. Nauwelijks een uur later ging het al richting intensieve zorgen. Daar kreeg ik een buisje in de slagader van de pols genaaid om constant het zuurstofgehalte in mijn bloed te kunnen meten. Met een gewoon zuurstofmasker zou ik het niet halen, een soort hogedrukmasker was de volgende stap, de laatste vooraleer ze me zouden intuberen en me in coma zouden brengen. Ik kreeg constant 25 liter zuurstof door de neus geduwd. De 48 uren die volgden, leefde ik in een roes. Ik kon zelf niets, was volledig op de hulp van verpleegsters en dokters aangewezen. Van nature ben ik heel positief ingesteld. Ik ben de eerste om alles te relativeren. Ik praatte mezelf constant moed in en prentte me in dat ik in een heel goed uitgerust ziekenhuis was. Toch sloeg de paniek wat toe. Ik stond op het punt om voor mijn vriend en kinderen afscheidsfilmpjes op te nemen, dacht na om spaargeld naar de gemeenschappelijke rekening over te laten schrijven,…”
Na twee dagen intensieve zorgen verbeterde de toestand van Louise. “Steeds minder koorts, meer hoesten, betere eetlust,… Na enkele dagen van contact via Whats App kon ik opnieuw een eerste keer met mijn vriend telefoneren, een Face Timegesprek voeren met de kinderen, kleine dingen waar ik me aan optrok. Mijn vriend legde alles mooi aan de kinderen uit. Ze zijn nog klein maar hadden toch al heel wat vragen.”
“Ik ben nog lang niet genezen maar mijn lichaam heeft opnieuw de kracht gevonden om zelf te ademen en zuurstof op te nemen”
Dinsdag mocht Louise afscheid nemen van haar hogedrukmasker, woensdagmiddag van de afdeling intensieve zorgen. “Ik liet het liedje ‘Bella Ciao’ op mijn gsm afspelen en riep naar iedereen ‘merci, merci’. Ik besefte dat het dankzij hun goede zorgen was dat ik opnieuw beter was. Ik zag en voelde dat het ook voor hen een mooi, hoopvol moment was. Verpleegsters en dokters staan nu onder grote druk. Ze moesten telkens omkleden, ontsmetten, een sas passeren, om me te verzorgen, hun maskers bedampten,…”
Hoe lang Louise nog in het ziekenhuis moet blijven, is onduidelijk. “Ik ben nog lang niet genezen maar mijn lichaam heeft opnieuw de kracht gevonden om zelf te ademen en zuurstof op te nemen”, klinkt ze positief. “Hoelang ik nog in het ziekenhuis moet blijven, maakt me nu niet meer uit. Twee, drie, vier weken? Zolang ik maar zeker ben dat ik dan volledig genezen ben. Of mijn kinderen en vriend dan ook getest zullen worden, is nog niet duidelijk.”
Zelfgemaakte filmpjes
Louise is heel dankbaar dat haar vriend Pedro ondertussen voor de kinderen kon zorgen en thuis alles in goede banen leidde. “Ook mijn collega’s van Now Jobs probeerden me te steunen met zelfgemaakte filmpjes. Gelukkig kan ik ook daar op veel begrip rekenen.”
De voorbije twee coronaweken hadden voor Louise twee positieve gevolgen. “Ik at twee weken lang bijna niets. Dus ik hou er nu al een ‘summer body’ aan over. (lacht) En ik heb beslist om nooit van mijn leven nog te roken. Daarvoor zijn mijn longen me te dierbaar geworden. Had ik al veel langer moeten doen.” (LSi)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier