Lotte (21) zorgt al drie jaar voor haar zieke moeder Claudine (53)

Claudine Vanoverbeke (53) uit Bavikhove kampt al jaren met een neurologische spierziekte waar zelfs dokters tot op heden geen specifieke naam aan kunnen geven. Haar spieren functioneren niet meer zoals het hoort waardoor ze het dagelijkse huishouden niet meer naar behoren kan uitvoeren. Dochter Lotte Duchi (21) neemt al drie jaar alle huishoudelijke taken over. Ze doet het met veel liefde en zorg, maar haar rol als mantelzorger is er een met vallen en opstaan. Een ontroerend verhaal over je familie op de eerste plaats zetten.

Lotte Duchi werkt als verzorgster in ‘t Pandje in Izegem. Ze werkt parttime, de rest van haar tijd gaat naar de verzorging van haar mama en het runnen van het huishouden. Haar mama Claudine Vanoverbeke heeft in een korte tijd al heel wat moeten meemaken. Twaalf jaar geleden werd reuma bij haar vastgesteld en in 2016 kreeg ze de diagnose borstkanker. Na de zware chemo bleek er iets mis te zijn met het functioneren van haar spieren en de pijn werd op den duur ondraaglijk. Ze lijdt aan een neurologische spierziekte, maar dat is dan ook het enige dat ze voorlopig weten over haar ziekte. Claudine: “Ik heb al heel wat onderzoeken en tests ondergaan in verschillende Vlaamse ziekenhuizen, maar het blijft dweilen met de kraan open. In het begin was ik blij dat ik geen tumor had of iets gelijkaardigs, maar toch hoop ik nog steeds dat het kind een naam krijgt.”

Al gelooft ze niet dat ze dit ooit nog te weten zal komen na talloze onderzoeken zonder duidelijk resultaat. Concreet betekent de neurologische spierziekte dat haar spieren wegvallen wat gepaard gaat met een helse pijn in spieren en gewrichten. Die pijn gaat ze tegen door meer dan tien pijnstillers per dag te nemen, geregeld een baxter te halen in de pijnkliniek en het inspuiten van cortisone om de gewrichten in beweging te houden. Maar het is een zware strijd en allesbehalve evident, daarom schiet Lotte haar mama te hulp en doet ze wat ze kan om haar leven wat draaglijker te maken. Al drie jaar lang.

Levensloop

Een rol als mantelzorger houdt in dat je langdurig en onbetaald hulp biedt aan iemand uit je naaste omgeving. Het takenpakket van een mantelzorger is heel divers. Zo doet Lotte de was, de strijk, de boodschappen en kookt ze elke avond voor het gezin. Het gezin bestaat naast Claudine en Lotte ook nog uit vader Danny en zonen Jens en Niels. Die laatste is ondertussen al het huis uit. Lotte helpt haar mama ook met het wassen en het aankleden. Daarnaast staat ze ook in voor haar oma die voorlopig wel nog haar plan kan trekken, maar een seintje geeft als het nodig is. Lotte heeft haar handen dus meer dan vol, daarom werkt ze parttime in het rusthuis. “Voor mijn job studeerde ik ergotherapie, maar die opleiding was zwaar en viel moeilijk te combineren met mijn rol als mantelzorger. Ik werkte al twee jaar als jobstudent in ‘t Pandje in Izegem, liep er stage en zo ben ik er sinds kort verzorgster.”

Ze heeft zeker wat zaken moeten opgeven om voor haar familie te zorgen, maar haar grootste hobby, voetballen, zal en mag ze niet laten vallen. “Ik voetbal bij SW Ladies Harelbeke waar we twee keer trainen in de week en matchen spelen in het weekend. Het zijn ook die vrienden waarmee ik in het weekend wel eens iets ga drinken, de perfecte afleiding”, aldus Lotte. Ook Claudine vindt het belangrijk dat haar dochter nog een uitlaatklep heeft. Ze supportert op zondag dan ook steevast langs de zijlijn. Met de voetbalclub zetten ze zich ook ieder jaar in voor Levensloop Kortrijk, waarbij geld ingezameld wordt voor de Stichting Tegen Kanker. Dat zou normaal rond deze periode plaatsvinden, maar corona stak daar een stokje voor. “Je leert er zoveel mensen kennen met een ontroerend verhaal. Iedereen voelt zich er verbonden met elkaar omdat we voor hetzelfde doel vechten en weten waar we voor strijden”, vertelt Claudine.

Kangoeroewoning

Mantelzorger zijn sinds je 18de, dat vraagt heel wat van je. Ook voor Lotte zijn het dagen met vallen en opstaan. “De laatste tijd weegt het wat zwaarder door dan anders, maar ik moet terug in het juiste ritme raken en dan komt het wel goed.” Toch staat ze nog steeds achter haar beslissing om mantelzorger te zijn, ze is dan ook niet van plan om die rol op te geven. “Zelfs als ik ooit alleen ga wonen, zal ik blijven zorgen voor mama.”

Grote toekomstdromen zijn er voorlopig niet, ze staat realistisch en nuchter in het leven. Ze leeft van dag tot dag en ziet wel waar ze terechtkomt. De zorg voor haar mama is nu wat telt: “Ik wil zo lang mogelijk zelf voor mama blijven zorgen zodat ze niet in een instelling of rusthuis belandt. Zolang het lukt om die taak en zorg op mij te nemen, zal ik die rol blijven vervullen. Ik zit soms zelfs met het idee in mijn hoofd om oma bij ons te laten inwonen en we allemaal samen leven in een soort kangoeroewoning”, lacht Lotte.

Zelfstandiger

De zorg voor haar mama heeft haar ook op persoonlijk vlak veranderd. Zo was ze vroeger eerder teruggetrokken, maar nu merkt ze dat ze steeds meer open bloeit. “Ik durfde nooit onder de mensen te komen en alleen gaan winkelen, vond ik vreselijk. Toen mama borstkanker kreeg, kon ik niet anders dan zelf inkopen te gaan doen. Dat was een drempel die ik over moest, maar nu merk ik wel dat ik meer durf en daarnaast ook socialer en zelfstandiger ben geworden.” Een jonge vrouw die alles doet voor haar mama, niet velen zullen het haar nadoen. Dat weet ook Claudine. “Ik ben zo dankbaar dat ze dit doet voor mij en dat ze dit ook zal blijven doen opdat ik zo lang mogelijk thuis bij mijn gezin kan blijven”, besluit Claudine.