Op zondagavond 14 december worden er wereldwijd kaarsjes aangestoken ter nagedachtenis van overleden kinderen. In Veurne geven Dorine Bonte, Ann Duyck en Kris Dekens hun eigen invulling aan deze Wereldlichtjesdag, met gedichten, knutselwerkjes en muziek. Zo vinden deze mama’s troost bij elkaar en willen ze die ook bieden aan andere lotgenoten.
Op de tweede zondag van december, Wereldlichtjesdag, staat de wereld even stil bij het verlies van overleden kinderen. ‘s Avonds steekt men overal op hetzelfde moment kaarsjes aan, als steun voor wie hen moet missen. Zo licht de hele aardbol dan even op en wordt de pijn van de betrokkenen letterlijk ‘verlicht’.
Verbinding
“December is altijd een zware maand”, zegt Dorine Bonte. Zij is de mama van Kevin, die in 2016 op 27-jarige leeftijd overleed bij een arbeidsongeval. “Het is koud en donker en bovendien komen de feestdagen eraan. Dan valt die lege stoel aan tafel extra hard op. Ik mis ook de vele familiemomenten, zoals het binnenhalen van de kerstboom. En ik vraag mij af hoe hij nu zou zijn, mocht hij er nog zijn.”
Ann Duyck knikt bevestigend. Haar zoon Yoshi stapte tien jaar geleden op 22-jarige leeftijd uit het leven. “Dorine en ik kwamen elkaar enkele jaren geleden tegen op het kerkhof en vlogen elkaar daar in de armen. Als lotgenoten voelden wij meteen een klik. We begrijpen wat de ander voelt en herkennen elkaars gedachten of gewoonten, wat buitenstaanders vaak niet verstaan. Precies die verbinding is de grote gedachte achter Wereldlichtjesdag”, vertelt ze.
Praten
Nadat Dorine en Ann elkaar weer ontmoetten op het herdenkingsmoment in Diksmuide, besloten ze om hun eigen Wereldlichtjesdag te organiseren in hun thuisstad. Dat deden ze samen met Ann Nowé, die er dit jaar door omstandigheden niet bij kan zijn. Voor deze vijfde editie krijgen ze wel de hulp van Kris Dekens. Zij is de mama van Hannelore, die twee jaar geleden overleed bij een verkeersongeval. De studente was toen 21 jaar.
“Er komen steeds meer nieuwe ouders opdagen doordat het taboe rond rouw verdwijnt”
“Haar verlies zette mij aan om vanuit mijn eigen ervaring andere gezinnen bij te staan, als rouw- en verliesconsulente. Mannen en dan vooral West-Vlamingen staan erom bekend dat ze moeilijk over hun gevoelens kunnen praten. Daarom zocht ik tijdens mijn opleiding vier lokale papa’s van overleden kinderen op voor een podcast. Onder hen ook Eddy, de echtgenoot van Dorine. Toen zij me vertelde over dit initiatief, wou ik hier meteen mee mijn schouders onder steken. Zo delen we ons verdriet en geven we hier betekenis aan”, vertelt Kris.
Kaarsenritueel
Concreet verwelkomen deze mama’s andere ouders, familieleden en iedereen die zijn of haar steun wil betuigen om 18.15 uur in ontmoetingscentrum Callicanes. “Daar lezen we enkele teksten voor en is er muziek van een doedelzakspeler en een koor. Om 19 uur stipt gaan we naar buiten om een grote kaars aan te steken, waarrond iedereen dan een eigen kaarsje kan zetten. Afsluiten doen we met een warme kom soep, om dan ook nog wat na te praten. Na afloop krijgt iedereen een aandenken mee”, zegt Dorine.
“De voorbije weken knutselde ik daarvoor al tientallen naambordjes en theelichthouders ineen”, pikt Ann in. “Met die voorbereiding maak ik het mezelf extra lastig, maar de dankbaarheid achteraf doet dit meteen weer vergeten. We zien elk jaar dezelfde gezichten terugkeren, al dagen er ook steeds meer nieuwe ouders op doordat het taboe rond rouw verdwijnt. Het publiek is even divers als de verhalen: van twintigers met een stilgeboorte tot tachtigers die hun kind moesten afgeven na een slepende ziekte.”
“Toch zijn er ook veel ouders die hier wel van afweten maar – nog – niet willen afkomen naar dit ingetogen groepsgebeuren. En dat is natuurlijk helemaal oké, want iedereen gaat op zijn of haar eigen manier en op eigen tempo om met rouw en verlies”, benadrukt Kris. “Maar iedereen die daar wel nood aan heeft, is dus welkom!”
Alle info op www.wereldlichtjesdagveurne.be.
