Lissa is zangeres, voetverzorger en… tenenlezer: “Als ik zing, wil ik voor iedereen een lichtje zijn”

De engelenstem die vrijdag over de Ieperse kerstmarkt zal weerklinken, is die van Lissa Hullak. Ze is niet alleen de zangeres van coverband MoonaLissa, maar ook voetverzorger en tenenlezer. Binnenkort mag ze schrijfster aan haar cv toevoegen, want ze werkt aan een soort van zelfhulpboek dat gebaseerd is op haar eigen leven.

Naast enkele nationale toppers staan er op het podium van de kerstmarkt ook lokale talenten. Zo zingt Lissa Hullak uit Dikkebus er vrijdagavond met haar groep MoonaLissa. “Ik ben content dat we nog eens een thuismatch mogen spelen. We hebben al veel gespeeld in Poperinge, Westouter, Reningelst… maar in Ieper nog niet zoveel. Het is ook tof dat het op de Grote Markt is, met uitzicht op de lakenhallen, de kerstlichtjes, kraampjes…”

Is het anders om op te treden bij vriestemperaturen?

“Laten we zeggen: mijn outfit hangt klaar. Voorbereid, zoals altijd. Voor de muzikanten is het minder aangenaam, omdat hun instrumenten sneller ontstemd geraken. Als er een bui is, zijn we ook altijd een beetje bezorgd om het materiaal. Laten we gewoon hopen dat het mooi weer wordt. Droog en koud is goed.”

Passen jullie de setlist aan?

“Zeker. Op de kerstmarkt gaan we voor leuke luistermuziek, à la Vaya Con Dios. Dat vinden we wel tof. De bedoeling is dat mensen gezellig babbelen met een glaasje en ondertussen luisteren naar muziek. Het zal niet zijn om de polonaise te dansen. Het is meer voor de live muziek en de stem dat de mensen naar onze optredens komen.”

“Ik ga een soort van zelfhulpboek naar zelfstandigheid schrijven”

Ben je nog nerveus?

“Nee, geen greintje. Er mogen een miljoen mensen staan. Om te zingen, welteverstaan. Spreken is iets anders. Spreken voor een publiek is voor mij een zeer hoge drempel. Eén op één gaat het, maar als er drie mensen staan, wordt het al moeilijk. Dat is misschien mijn geheime, duistere kantje. Nu is het weliswaar geen geheim meer, al mogen de mensen dat gerust weten. Iedereen heeft zo wel iets. Andere mensen durven niet te zingen voor een publiek. Geef mij een micro, en ik ben vertrokken.”

Heb je met je zangtalent nooit geroepen gevoeld om mee te doen aan bijvoorbeeld The Voice?

“Dat zegt me niets, omdat ik vind dat er te veel stress mee gemoeid is, en ik heb liever geen stress in mijn leven. Take it easy. Het is goed voor mij zoals het nu is. Ik kan mijn ei kwijt. Ik doe het niet voor de centen, maar echt voor het plezier en het muzikale in mijn leven. Ik zou mijn leven niet meer kunnen indenken zonder muziek. Voor mij is ieder optreden iets dat ik breng vanuit mijn hart. Ik probeer altijd, zelfs al sta ik daar met mijn ogen toe, een lichtje te zijn voor iedereen. Dan probeer ik over iedereen mijn lied uit te stralen.”

Beroepshalve ben je voetverzorger. Waarom doe je dat graag?

“Je bent ook een beetje mental coach. Veel mensen die komen, hebben een laag zelfbeeld. Dan vind ik het leuk als ik hen advies kan geven of als ik kan vertellen over hoe ik het zelf aangepakt heb. Want vroeger had ik zelf ook een laag zelfbeeld. Ik vind het dan de max om de mensen een aantal maanden later terug te zien en dat ze dan zeggen: jij hebt mijn leven veranderd. Het is dus niet alleen voetverzorging. Het is het totaalplaatje…”

Je leest ook tenen. Wat moet ik me daarbij voorstellen?

“Dat is een analyse van je gedrag, karakter en persoonlijkheid aan de hand van je tenen. Bijvoorbeeld: iemand met een ronde grote teen wil altijd vriendelijk en joviaal overkomen, en is diplomatisch. Iemand die een platte teen heeft, zegt alles rechtuit. Als je de twee tegenover elkaar hebt, zal dat soms niet gaan. In een koppel is het fijn om dat te vermelden. De mensen begrijpen elkaar beter door de analyse van hun tenen.”

Je groeide op in het centrum van Ieper, als dochter van de uitbaters van ‘t Zweerd. Ben je een trotse Ieperling?

“Ondertussen woon ik wel al zestien jaar in Dikkebus, maar Ieper zit nog altijd in mijn hart. Ik zit ook in het koor Chorus, en onlangs mochten we zingen op de concerten van The Great War Remembered in de kathedraal. Dan voel je je toch een beetje meer verbonden met je stad. Ik moet zeggen dat ik de week erna een dipje had. Je probeert zoveel mogelijk liefde en licht uit te stralen, dat je achteraf zelf uitgeput bent.”

Wat zijn de verdere toekomstplannen?

“Ik ben een boek aan het schrijven. Het wordt een leidraad, waarbij de lezer per onderwerp zal kunnen kijken hoe ik dat zou aanpakken. Het staat nog in de kinderschoenen, maar het idee zit al tien jaar in mijn hoofd. De bedoeling is om mijn levensverhaal neer te schrijven als een soort van zelfhulpboek naar zelfstandigheid. Toen mijn vader ziek werd, moest de zaak worden verdergezet. Ik was 23 jaar en zei tegen mijn moeder: oké, we doen het samen. Maar dat was allemaal niet evident. Dat is me allemaal overkomen, en zo zit je plots op een trein van werken, werken en nog eens werken, dat je alles eromheen vergeet. Nu denk ik dat ik veel beter geworden ben in het vinden van de juiste balans, en die inzichten wil ik delen met de mensen.”