Eind augustus trok de achttienjarige Liselot Vande Weghe uit Tielt voor een klein jaar naar Amerika met het AFS-project. Het was een idee waar ze al een hele tijd mee speelde. Liselot heeft er in Lakeville, Massachusetts, de tijd van haar leven.
Op 28 augustus landde Liselot Vande Weghe (18) in Amerika. Tot eind juni verblijft ze er bij haar gastgezin, the Bredbergs. “Een fantastische familie. Ze noemen zichzelf The Bees“, vertelt Liselot vanuit Lakeville, Massachusetts, New England.
Liselot speelde al langer met de idee om een jaartje naar het buitenland te trekken. “Al een jaar of twee wilde ik dat echt heel graag, het liefst nog tijdens de middelbare school. Maar dat bleek geen optie. Uiteindelijk kon mijn idee dankzij AFS wel werkelijkheid worden. Met die uitwisselingsorganisatie hou ik nu een ‘gapyear’, een jaar in het buitenland. Zo kan ik nieuwe mensen, ideeën en culturen ontdekken.”
Zo belandde Liselot uiteindelijk in Lakeville, een dorp in één van de oudste staten in Amerika. Ze woont er een jaar lang bij haar gastgezin. “Dat was in het begin natuurlijk een beetje ongemakkelijk en het ging met ups en downs. Maar intussen leven we als een normaal gezin en kan ik hen echt mijn tweede familie noemen. Ik heb hier vier broers en zussen, maar er zijn ook veel dieren. Je hebt hier dus altijd wel iemand om mee te praten. Ideaal voor een sociaal beest als ik, dat niet graag alleen thuis zit en ook nog eens een grote dierenliefhebber is. Mijn familie hier is gek, passioneel, actief, creatief en ze zijn strand- en dierenliefhebbers. Soms kan er hier ook chaos heersen, maar ik krijg veel emotionele steun van hen en ze krikken mijn zelfvertrouwen op.”
Ander schoolsysteem
Hoewel Liselot de tijd van haar leven heeft in Amerika, moet ze er ook gewoon naar school. “Dat maakt het natuurlijk wel lastiger, intenser en moeilijker dan een gewoon sabbatjaar. Ik moet hier al om 5.30 uur opstaan om naar school te gaan.”
Op school loopt het enigszins anders dan bij ons. “We starten er de dag met The National Anthem, kijkend naar de vlag. Via de intercom komen de ochtendmeldingen binnen en dan starten de lessen. We hebben er zes per dag. Het schoolsysteem werkt echt helemaal anders. Elke week begint met een andere dagindeling dan de vorige week. School start hier vroeger, maar stopt ook vroeger. Tegen 13.45 uur is het al gedaan, waardoor ook veel studenten kunnen werken in de namiddag.”
Niemand heeft een fiets
Liselot kon zelf een deel van haar lessenrooster samenstellen. “Je hebt natuurlijk een aantal verplichte lessen te volgen, maar andere kan je zelf bepalen. Zo heb ik ook psychologie gevolgd. Heel wat van onze lessen bereiden ons voor op de universiteit en ook op de financiële kant ervan. Hier kan een jaar unief gemakkelijk 20.000 dollar kosten. De studenten moeten echt toegelaten worden op de universiteit, aan de hand van bijvoorbeeld opstellen. Daarnaast moeten ze financiële hulp zoeken.”
Liselot heeft wel één grote opmerking over het schoolsysteem. “Het niveau is beduidend lager dan in België. Ook de andere Europese uitwisselingsstudenten merken dat op. Minder details, huiswerk en testen. Gelukkig heb ik ook geen moeite met de Engelse taal.”
Hoewel de Amerikanen heel trots zijn op hun Amerikaanse identiteit, weten ze eigenlijk niet wat er in hun land of zelfs in de wereld gebeurt
Nu Liselot al enkele maanden in Amerika verblijft, beginnen de cultuurverschillen wel op te vallen. “Ten eerste is er hier geen openbaar vervoer, dus de studenten hebben allemaal een auto. Ze mogen ook al rijden van zodra ze 16 jaar zijn. Er zijn hier ook geen voetpaden en niemand heeft een fiets. Samenkomen om iets te eten of te drinken is dus veel moeilijker dan in België. Je mag hier trouwens geen alcohol drinken als je nog geen 21 jaar bent.”
Trots op identiteit
In haar vrije tijd trekt Liselot regelmatig naar de grote supermarkten, bij warm weer gaat het richting strand. “Hier wordt ook veel zelf georganiseerd. De scholen zorgen voor de naschoolse activiteiten, de bewoners voor de evenementen in de stad.”
Iets waar Liselot zich wel aan stoort, is het openlijk racisme. “Zelfs op school, en de leerkrachten kunnen er niks op zeggen. Dat is heel frustrerend. Het is niet overal in Amerika zo, maar wel duidelijk in de streek waar ik nu woon. Hoewel de Amerikanen heel trots zijn op hun Amerikaanse identiteit, weten ze eigenlijk niet wat er in hun land of zelfs in de wereld gebeurt. Ze zijn er ook helemaal niet mee bezig. Mijn gastgezin had nog nooit van de Brexit gehoord!”
Liselot maakte intussen in Amerika al dingen mee die ze zich in België moeilijk had kunnen voorstellen. “Zo waren de koe en de geit van mijn gastgezin uitgebroken. Toen we die terugbrachten naar de tuin, glipte de pony snel naar buiten, de straat op. Daar moest ik dan achteraan, tot mijn gastmoeder kon komen helpen.”
Beste verjaardag ooit
Hoewel Liselot momenteel in een gebied woont met hele strenge winters, bleef dat dit jaar uit. “Normaal gezien sneeuwt het hier in gigantische hoeveelheden en is het heel koud, maar dit jaar dus niet. Gelukkig viel er één dag wel veel sneeuw, dus heb ik met mijn gastzus een sneeuwman gemaakt die groter was dan wij. We noemden hem Fitzgerald.”
Ik leerde hier al dat je moet durven, hard moet werken en dat liefde en een open geest je ver kunnen brengen in het leven
Liselot vierde ook haar 18de verjaardag in haar gastgezin. “We zouden gewoon op restaurant gaan, maar na schooltijd pikten mijn vrienden me onverwacht op en gingen we naar het Gilette Stadium, waar veel grote American-footballwedstrijden worden gevierd. Hoewel ik dat super vond, miste ik toch mijn gastgezin. Bleek dat bij thuiskomst de keuken propvol andere vrienden, uitwisselingsstudenten, vrienden van het gezin en natuurlijk het gastgezin zelf zat. Ze hadden een verrassingsfeestje voor mij gepland en iedereen zat al zeker twee maanden in het complot! Mijn gastmama had hapjes gemaakt, ik kreeg veel cadeautjes en mocht met mijn vrienden zelfs bij iemand gaan overnachten. Het was het beste verjaardagsfeestje ooit!”
Lopen voor pinguïns
Liselot kreeg er in Amerika dus een hele familie bij. “Mijn jongste zus daar is Emerson. Ze heeft een echte passie voor pinguïns. Elk jaar loopt ze een marathon in Cape Cod voor Charity for Penguins en al het deelnemersgeld gaat naar de pinguïns! Ik heb zelf vijf kilometer gelopen. Ik kwam als eerste aan binnen mijn leeftijdscategorie en kreeg een tegel met een verfafdruk van echte pinguïnpootjes op! Ik heb hier echt al veel geleerd, ook over de dingen waar ik goed in ben. Nu heb ik al meer zelfvertrouwen. Ik neem ook mee dat je moet durven, hard moet werken en dat liefde en een open geest je ver kunnen brengen in het leven. Wat ik ook leerde, is dat groeien en loslaten soms pijn doet, vriendelijkheid geen geld of moeite kost, kleine problemen de hoofdpijn niet waard zijn en dat je moet proberen te genieten van elk moment.”
Eind juni keert Liselot terug naar België. “Dat is een blije én trieste gedachte. Deze zomer zal ik proberen te werken, om dan volgend jaar te gaan studeren. Ik ben van plan om Journalistiek te volgen aan de Arteveldehogeschool in Gent. In de zomermaanden zal ik dus ook een kot moeten vinden én hopelijk mijn rijbewijs halen. Natuurlijk zal ik ook tijd doorbrengen met mijn familie en vrienden. Ik zal hen talloze verhalen en avonturen kunnen vertellen!” (LDW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier