Lisa verkoopt pannenkoeken om zelfstandig te wonen ondanks verlamming: “Mijn vriendinnen zijn zich aan het settelen en dat piekt”

13 mei 2020 is een datum die bij de 26-jarige Lisa Steen voor altijd in het geheugen gegrift zal blijven: zonder enige aanleiding, raakte ze die dag plots – in amper vier uur tijd – van schouders tot tenen verlamd. Om toch zelfstandig te kunnen wonen en opnieuw met de auto te kunnen rijden, organiseert de Loppemse nu een wafel- en pannenkoekenverkoop. “De vele steun is hartverwarmend.”

13 mei 2020: Lisa is thuis bij haar toenmalige vriend in Menen voor school aan het werken als ze opeens pijn voelt in haar nek. “Een vreemde gewaarwording”, herinnert ze zich. “Alles aan mijn lijf werd plots ook heel zwaar. Precies of mijn hele lichaam aan het aftakelen was.”

De toen 23-jarige Loppemse geraakte nog tot op de spoed, maar daar liet haar lichaam het helemáál afweten. “Ik ben op de spoed binnengewandeld en plat op mijn gezicht gevallen. Ik kon op dat moment enkel nog mijn hoofd bewegen”, klinkt het. Lisa onderging nog diezelfde nacht een hele reeks onderzoeken. “Maar ik zat toen onder zware pijnmedicatie en weet daar dus eigenlijk niet zoveel meer van”, zegt ze. En dus panikeerde ze op dat moment ook nog niet echt. “Ik dacht, ‘het komt allemaal wel goed’.”

Infectie

Maar geleidelijk aan begon ze zich toch zorgen te maken. Haar ruggenmerg was volgens de dokters aangetast door een of andere bacteriële of virale infectie, maar naar de precieze oorzaak bleef het gissen. “Multiple sclerose? Een tumor? Een of andere zeldzame spierziekte? Mijn bloedstalen zijn zelfs naar de universiteit van Oxford opgestuurd geweest, maar de medische wereld stond voor een raadsel”, aldus Lisa. “Ook nu nog is het één groot vraagteken wat die ontsteking in mijn ruggenmerg precies heeft veroorzaakt.”

Van ‘het komt allemaal wel goed’, ging het naar ‘komt het ooit nog goed?’ “Het is moeilijk, niet te weten waar je aan toe bent. Ik heb mijn diploma in de rechtspraktijk op zak en ben nu op zoek naar werk, maar dat moet natuurlijk combineerbaar zijn met de revalidatie”, vertelt Lisa. “En ik zou graag binnen hier en een paar jaar zelfstandig kunnen gaan wonen. Ik ben er nu 26, mijn vriendinnen hebben ook allemaal al de vleugels uitgeslagen. Dat piekt.”

Drie jaar verder

Drie jaar later kan Lisa dankzij een doorgedreven revalidatie haar armen weer bewegen en beetje bij beetje haar handen opnieuw gebruiken. “Al mijn hoop is daar nu op gevestigd, want de onderzoeken zijn stopgezet”, zegt ze. “Ik heb eerst vijftien maanden gerevalideerd in het UZ Gent, en daarna nog verder in AZ Delta in Roeselare, waar ik nog steeds acht uur per week revalideer. Ik heb ondertussen ook opnieuw wat rompbalans gekregen, maar verder wordt er met de revalidatie nu in eerste instantie ingezet op mijn zelfredzaamheid”, aldus Lisa, die maandag opnieuw geopereerd wordt aan de pezen van haar hand. “Mijn linkerhand, omdat deze toch al niet functioneel was en er dus weinig mee te verliezen valt”, legt ze uit. “Bij de andere hand, die ik wel al een beetje kan gebruiken, zou er te veel risico zijn op krachtverlies.”

“Ik heb het al een klein beetje kunnen aanvaarden, maar het blijft moeilijk dat ik nu de hele tijd aan die rolstoel gekluisterd ben”

Iets waar Lisa het ook nog altijd moeilijk mee heeft, is letterlijk alles uit handen te moeten geven. “Want ik ben enorm perfectionistisch ingesteld”, zegt ze. “Ondertussen heb ik het toch ook al een klein beetje kunnen aanvaarden, maar het blijft best wel moeilijk dat ik nu de hele tijd aan die rolstoel gekluisterd ben. Ik heb nooit een zittend gat gehad”, aldus Lisa, die ondanks alles positief probeert te blijven. “Ik trek mij op aan de steun van vrienden en familie, die altijd voor mij klaarstaan. Je blijft voor ons dezelfde Lisa als vroeger, zeggen mijn vriendinnen allemaal. Dat doet deugd. En ik troost mij ook met de gedachte, dat het allemaal nog veel erger had kunnen zijn: had die infectie een paar centimeter hoger gezeten, dan was er misschien ook onomkeerbare hersenschade geweest.”

Corona

Toen Lisa drie jaar geleden in het ziekenhuis belandde, was dat overigens middenin de eerste coronalockdown. “Net op het moment dat ik mijn vrienden zó hard nodig had”, zegt ze geëmotioneerd. Haar plotse verlamming was voor Lisa en haar hele familie een donderslag bij heldere hemel. “Ik heb er altijd een gezonde levensstijl op nagehouden en ben in heel mijn leven nooit zwaar ziek geweest. Heb vroeger ook lang gedanst. Dan plots die diagnose ‘verlamming’ krijgen, dat is hard. Keihard. Waarom ik? heb ik al vaak gedacht.”

Ondertussen probeert Lisa langzaamaan de draad weer op te pikken en verder te gaan met haar leven. In mei gaat ze met haar zus naar Beyoncé in het Koning Boudewijnstadion. “En ik heb ook al mijn ticket voor het Cactusfestival begin juli. Ik ben nogal fan van Goldband”, glimlacht Lisa. Deze zomer gaat ze voor het eerst ook op vliegvakantie met de rolstoel. “Negen dagen Tenerife. Ik kijk daar nu al ontzettend naar uit, al vraagt zo’n vliegreis toch behoorlijk wat organisatie”, klinkt het.

Theorie

Lisa’s ruggenmergletsel is overigens ‘incompleet’, wat betekent dat het in theorie nog kan evolueren. “Maar hoe meer tijd erover gaat, hoe kleiner die kans. En sowieso zal het nooit meer worden zoals vroeger”, zegt Lisa. “De belangrijkste doelen in mijn leven, zijn nu zelfstandig gaan wonen en opnieuw met de auto kunnen rijden. Helaas kosten de nodige aanpassingen hiervoor ontzettend veel geld.” De Loppemse zette daarom een wafel- en pannenkoekenverkoop op. “Die verkoop is in geen tijd ontploft”, zegt haar mama. “Ondertussen hebben we zeker al meer dan tweeduizend wafels en pannenkoeken verkocht, en kwam er zelfs steun uit Amsterdam. Hartverwarmend is dat.”