De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.
Op de dag dat met de Omloop het wielerseizoen start, word ik veertig. Als koersfan is er geen mooiere dag om te verjaren. Maar veertig. 40. Veer-tig! Dan ben je, als je geluk hebt, in de helft van je leven. Een dertiger zijn, dat voelt nog redelijk jong. Maar een veertiger is toch plots een stukje ouder. Of zit het tussen mijn oren? Misschien wel. Eigenlijk ben ik me altijd 23 blijven voelen – de leeftijd waarop ik afgestudeerd ben. Eeuwig jong omdat ik nog altijd doe wat ik graag doe. Zoals mijn studiekeuze een passie was, zo is schrijven dat ook. Veertig zal daar niets aan veranderen.
Niettemin: veertig is een leeftijd waarop ‘de mensen’ verwachten dat je een bepaald punt in je leven hebt bereikt. Dat je een aantal ‘mijlpalen’ hebt gehaald. Ik heb het over huisje, boompje, beestje. Of: op je veertigste, ten laatste, heb je een huis, ben je getrouwd en heb je kinderen. Ik heb geen van de drie.
Dat maakt voor velen van mij een vreemde eend in de bijt. Zo voelt dat soms ook: de meeste van mijn vrienden zijn gesetteld en ik niet. Zeker tijdens corona is dat verschil duidelijk: ik voel me in de lockdown eenzamer dan zij die omringd zijn door man/vrouw en kinderen.
Heb ik spijt? Nee. Ik heb altijd geloofd dat het leven loopt zoals het loopt. Als ik een gezin met kinderen had gewild, dan was dat zo geweest. Vandaag heb ik een leven waarin mijn vrijheid en pen centraal staan, en het moet zijn dat ik dat pad bewandeld heb omdat dat was wat ik wilde. Dus, laat maar komen, de vele boeken die ik nog zal schrijven, en de ontdekkingen, ook op privévlak, die me nog te wachten staan. En laat maar komen, die veertig!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
