“Er wordt wel eens gezegd dat de solidariteit nu heel groot is. Wel, sinds het begin van de quarantaine heeft er nog niemand een keer op mijn deurbel geduwd. Ik woon nochtans niet in het anonieme Brussel, maar onder de kerktoren van Beveren.” Dat zegt Lena Muylle die bijna 82 is en alleen woont.
Lena Muylle woont in de Roesbruggestraat. Sinds de traumatische dood van haar man Jozef, nu bijna twee jaar geleden op vakantie in Spanje, heeft Lena het erg moeilijk.
“Jozef was ziek ja, maar niets liet uitschijnen dat hij zo ver van huis zo plots zou overlijden. Ik heb geen afscheid kunnen nemen, omdat hij overleden is terwijl ik naar de winkel was. Geloof me, dit wens je niemand toe. Vanwege de hele specifieke toestand – het lichaam van Jozef is pas na één week naar België overgebracht – was ik compleet op. Je slaapt niet, je eet niet en daarom heb ik uiteindelijk met de kinderen beslist om in besloten kring afscheid te nemen. Een massa volk, ik kon het niet aan. Twee Bevernaars zijn mij nadien komen bezoeken : pastoor Perneel en Maria, de echtgenote van meester Bossaert. Ik heb dat enorm gewaardeerd.”
Nu ze haar echtgenoot al zo vaak heeft gemist, valt de quarantaine Lena extra zwaar. De voorbije maand duwde er niet één iemand op de bel. Behalve die enkele keren dat ze naar het Dorpspunt om boodschappen ging, heeft Lena de hele periode geen mensen ontmoet.
Dorpspunt helpt
“Ik heb een zoon en een dochter”, vertelt Lena verder. “Mijn zoon kan ik niet zien omdat hij tegen Leuven woont en mijn dochter werkt in een rusthuis. We bellen vaak, maar dat is niet hetzelfde als in levende lijve samen zijn. De Nestormedewerker die anders het gras komt afrijden, komt nu uiteraard niet. De dinsdag gaan breien in het Dorpspunt en op donderdag naaien in Poperinge, is ook weggevallen. En daarmee ook mijn sociaal contact. Naar het warenhuis gaan, is au fond geen probleem want ik rij nog met de wagen. Maar ik durf gewoon niet uit schrik om besmet te worden. Een groot geluk is dat we hier het Dorpspunt hebben! Zaken die men normaal niet verkoopt – afwasmiddel bijvoorbeeld – daar probeert men toch aan te geraken. Al wil ik die vriendelijke mensen ook niet te veel belasten met individuele vragen.”
Teleurgesteld
De mensen in wie Lena het meest teleurgesteld is, zijn haar dorpsgenoten. Op drie weken tijd deed geen enkele omwonende de moeite om even aan te bellen en te horen of het gaat. “Ik ben ontgoocheld”, zegt Lena. “In niemand in het bijzonder, maar in iedereen. Jozef en ik zijn vijftien jaar in Okra geweest. Het is dus niet dat wij hier nieuw zijn. Hier wonen toch mensen met een bepaalde functie die eens op het raam of de deur zouden kunnen kloppen? Meer dan tien minuutjes kost dat niet. Of ik de brief van het Alveringemse gemeentebestuur ontvangen heb? Toch wel. Het is wellicht een goed initiatief, al vind ik de informatie nogal vaag. Je kan bellen naar een nummer, ja. Maar waarvoor specifiek mag je bellen, stel ik mij de vraag? Dat staat niet vermeld in de brief.”
Lena vertelt nog dat er ook iets is om naar uit te kijken. Haar kleindochter Kaatje kan elk moment bevallen en stuurt regelmatig een berichtje of een foto. “Ik heb haar laten weten dat dit mij plezier doet. Kleine dingen maken echt het verschil in deze moeilijke periode! En al zeker voor mensen die oud zijn en alleen wonen.”
Nestor belt
Algemeen directeur Wouter Accou op het gemeentehuis laat nog weten dat medewerkers van Nestor deze week gestart zijn met het opbellen van de 80-plussers op het grondgebied om te horen of er problemen zijn. (AB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier